Solaris Urbino 9
 Solaris Urbino 9 na ulicach Ostrołęki. | |
| Dane ogólne | |
| Producent | |
|---|---|
| Premiera | |
| Lata produkcji | |
| Miejsce produkcji | |
| Dane techniczne | |
| Typy nadwozia | Niskopodłogowy autobus miejski klasy midi |
| Układ drzwi | 1–2–0 |
| Liczba drzwi | 2 |
| Wysokość podłogi | 360 mm |
| Szerokość drzwi | 810 mm |
| Silniki | MAN D0836 LOH 17 |
| Moc silników | 162 kW (220 KM) |
| Skrzynia biegów | VOITH D 854.3E |
| Liczba przełożeń | 4 |
| Długość | 9350 mm |
| Szerokość | 2550 mm |
| Wysokość | 2850 mm |
| Masa własna | 8400 kg |
| Masa całkowita | 14 500 kg |
| Rozstaw osi | 4430 mm |
| Wnętrze | |
| Liczba miejsc ogółem | 79 |
| Liczba miejsc siedzących | 21 |
| Informacje dodatkowe | |
| ABS | Tak |
| ASR | Tak |
| EBS | Nie |
| ESP | Nie |
| Klimatyzacja | Opcja |
Portal  Komunikacja miejska | |
Solaris Urbino 9 – niskopodłogowy autobus z serii Solaris Urbino, przeznaczony dla komunikacji miejskiej, produkowany przez polską firmę Neoplan Polska, a następnie Solaris Bus & Coach Sp. z o.o. z Bolechowa koło Poznania. Solaris Urbino 9 był najmniejszym pojazdem rodziny Solaris Urbino.
Historia
Neoplan Polska
2 sierpnia 1994 powstało przedstawicielstwo handlowe Neoplana na Polskę – Neoplan Polska. 5 września tego samego roku Warszawa zamówiła pierwsze niskopodłogowe Neoplany N4020 (15-metrowe)[1]. 5 października 1995, dzień po podpisaniu kontraktu na dostawę autobusów do Poznania, została podjęta decyzja o budowie w podpoznańskim Bolechowie fabryki autobusów[2].
W latach 1996–2000 Neoplan Polska montował autobusy Neoplan serii 4000[3]. W 1999 firma jeszcze jako Neoplan Polska rozpoczęła niezależnie produkować autobusy pod marką Solaris, jednakże w ofercie nie było jeszcze krótkiego autobusu 9- lub 10-metrowego. W zamian za to powstał model przejściowy Neoplan K4010TD, niskowejściowy dwudrzwiowy midibus o długości 9,5 metra. Powstały jednak tylko 3 sztuki tego modelu, wszystkie sprzedane zostały Świdnicy[4]. Solaris Urbino 9 zastąpił trzy najkrótsze Neoplany serii N4000: N4007, N4009 i N4010[5].
W 2001 Neoplan został przejęty przez MAN-a, jednakże Neoplan Polska został odrębną spółką Solaris Bus & Coach, która zachowała tradycję i majątek – w tym modele autobusów – polskiego oddziału Neoplana[6].
Solaris Urbino 9
W 2000 Neoplan Polska uzupełnił swoją rodzinę Solarisów Urbino o midibus. Wyprodukowano w sumie 21 autobusów 9-metrowych, wszystkie zostały sprzedane do małych polskich miast[7]. Największa partia tych pojazdów została zakupiona przez Ostrołękę, gdzie stanowi podstawę taboru miejscowego MZK[8].
Ze względu na brak trzecich drzwi model ten nie był zbyt przydatny w komunikacji miejskiej. Kolejną przyczyną niepowodzenia modelu była zbyt wysoka cena w porównaniu do innych pojazdów tej wielkości. Z tego powodu wydłużono konstrukcję o metr i dodano tylne drzwi. Nowy pojazd, który znalazł się w ofercie w 2003, otrzymał nazwę Solaris Urbino 10[7].
W 2006 Solaris wypuścił na rynek autobus Solaris Alpino, który jest o 75 cm krótszy i 15 cm węższy niż Urbino 9. Z powodu zwężenia pudła Alpino ma zupełnie inny układ siedzeń[9].
Solaris Urbino 9 LE Electric
Oznaczenie "Urbino 9" zostało przywrócone przez Solarisa we wrześniu 2021 roku dla niskowejściowego elektrycznego autobusu miejskiego Solaris Urbino 9 LE electric[10], który jest następcą modelu Urbino 8,9 LE electric.
Konstrukcja
Solaris Urbino 9 należy do rodziny autobusów Urbino, których podstawową różnicą jest długość całkowita nadwozia. W ofercie producenta znajdują się dodatkowo modele: 10 (następca Solarisa Urbino 9), 12, 15 i 18. Wszystkie oprócz 18 są niskopodłogowymi autobusami jednoczłonowymi. Numer modelu określa jego przybliżoną długość całkowitą w metrach[6].
W rodzinie Urbino znajdują się także skonstruowane na podstawie autobusów (12- i 18-metrowych) trolejbusy. Ponadto autobusy wyposażone w silniki gazowe mają do nazwy dodany skrót CNG, natomiast hybrydowe – Hybrid.
Układ napędowy
Solaris Urbino 9 został wyposażony w silnik wysokoprężny MAN D0826 LOH 17 o mocy 162 kW (220 KM) mieszczony w zabudowie wieżowej w tylnej części pojazdu[11]. Do przeniesienia napędu użyto 4-biegowej automatycznej skrzyni biegów VOITH D 854.3E[12]. Zbiornik paliwa mieści 140 litrów oleju napędowego[11].
Wnętrze
W autobusie znajduje się 21 miejsc siedzących oraz 58 stojących. Wnętrze zostało przystosowane do potrzeb osób niepełnosprawnych poruszających się na wózkach inwalidzkich. Opcjonalnie pojazd mógł zostać wyposażony w klimatyzację[11].
Podwozie i układ jezdny
Urbino 9 to autobus dwuosiowy, pierwsza z nich to oś skrętna ZF RL 85 A, druga zaś – oś napędowa ZF A-132. Promień zawracania wynosi 19,9 metra. Autobus w standardzie jest wyposażony w systemy ABS i ASR[11].
Solaris Urbino 9 w Polsce
| Państwo | Miasto | Operator | Liczba |
|---|---|---|---|
 Polska | Augustów | Necko | 2 |
| Ostrołęka | MZK | 10 | |
| Sochaczew | ZKM | 3 | |
| Zduńska Wola | MPK | 5 | |
| Kraśnik | MPK | 1 | |
| Suma | 21 | ||
Ostrołęka
W 2000 Ostrołęka kupiła 10 Solarisów Urbino 9, było to największe zamówienie tego modelu. Autobusy stanowią znaczną część taboru miejscowego MZK. Solarisy były pierwszymi pojazdami we flocie przewoźnika, które spełniały normę Euro 2[8].
Zduńska Wola
MPK Zduńska Wola eksploatuje 5 Solarisów Urbino 9. Autobusy te zostały kupione w 2001[13].
Przypisy
- ↑ Historia – Solaris Bus & Coach. [dostęp 2011-12-11]. (pol.).
- ↑ Historia – Solaris Bus & Coach. [dostęp 2011-12-11]. (pol.).
- ↑ Marcin Stiasny: Atlas autobusów. Poznań: Poznański Klub Modelarzy Kolejowych, 2008, s. 171. ISBN 978-83-920757-4-5.
- ↑ Marcin Stiasny: Atlas autobusów. Poznań: Poznański Klub Modelarzy Kolejowych, 2008, s. 172. ISBN 978-83-920757-4-5.
- ↑ Marcin Stiasny: Atlas autobusów. Poznań: Poznański Klub Modelarzy Kolejowych, 2008, s. 165-167. ISBN 978-83-920757-4-5.
- ↑ a b Marcin Stiasny: Atlas autobusów. Poznań: Poznański Klub Modelarzy Kolejowych, 2008, s. 64. ISBN 978-83-920757-4-5.
- ↑ a b Marcin Stiasny: Atlas autobusów. Poznań: Poznański Klub Modelarzy Kolejowych, 2008, s. 192. ISBN 978-83-920757-4-5.
- ↑ a b Miejski Zakład Komunikacji Spółka z o.o w Ostrołęce : rozkład jazdy autobusów. [dostęp 2012-02-22]. (pol.).
- ↑ Marcin Stiasny: Atlas autobusów. Poznań: Poznański Klub Modelarzy Kolejowych, 2008, s. 191. ISBN 978-83-920757-4-5.
- ↑ Światowa premiera Urbino 9 LE electric. 2021-09-30. [dostęp 2021-10-16].
- ↑ a b c d Solaris – Urbino 9 – Baza autobusów – InfoBus. [dostęp 2012-02-22]. (pol.).
- ↑ Voith Turbo Polska. [dostęp 2012-02-22]. (pol.).
- ↑ Miejskie Przedsiębiorstwo Komunikacji Sp. z o.o. w Zduńskiej Woli – o nas. [dostęp 2012-02-22]. (pol.).
Linki zewnętrzne
- Charakterystyka Solaris Urbino 9 w serwisie Infobus
- Zdjęcia i opisy modeli Solaris w serwisie Solaris Club
.jpg){kind=logo}
.jpg){kind=small}
Media użyte na tej stronie
Gdańsk Przymorze Małe, ul. Kołobrzeska. Neoplan N4007 (#2482) z 1998 roku w brawach gdańskiego ZKM. Tył i prawy bok.
Autor: Piotr Brichacek (Briho), Licencja: CC-BY-SA-3.0
Autobus komunikacji miejskiej Solaris Urbino 9 (#116) z 2000 roku w Ostrołęce. Należy do MZK Ostrołęka.