Solidaryzm

Ten artykuł od 2009-04 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do wiarygodnych źródeł. (Dodanie listy źródeł bibliograficznych lub linków zewnętrznych nie jest wystarczające). Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Solidaryzm – kierunek społeczno-polityczny powstały w II połowie XIX wieku, głoszący naturalną wspólnotę interesów różnych grup i warstw społecznych w państwie, niezależną od ich statusu ekonomicznego lub zawodowego i związanych z nimi różnic interesów. Stoi w opozycji do liberalizmu, któremu zarzuca przekładanie jednostki i jej dobra nad interesy społeczeństwa jako całości.

Historia

Idee solidaryzmu pojawiały się wielokrotnie w licznych koncepcjach społeczno-politycznych starożytności, średniowiecza i czasów nowożytnych. Elementy solidaryzmu były wykorzystywane przy tworzeniu nauk społecznych Kościoła katolickiego, stały u podstaw korporacjonizmu. Na gruncie solidaryzmu społecznego stanął papież Leon XIII w encyklice Rerum novarum, przyznając robotnikom prawo do własnych organizacji zawodowych, dopuszczając interwencjonizm państwowy. Przez partie reformistyczne obwołany „papieżem robotniczym”^[1], starał się zająć postawę pośredniczącą między pracodawcami i warstwą robotniczą^[2]. Przeniesienia idei solidaryzmu na grunt nauk ekonomicznych dokonał Heinrich Pesch^[3].

Współcześnie liczne akcenty idei solidaryzmu pojawiają się w doktrynach politycznych chadecji^[4], socjaldemokracji i syndykalizmu.

Solidaryzm a solidarność w socjologii

Za głównych twórców współczesnych teorii solidaryzmu uważa się Emila Durkheima, Leona Duguita i Georges'a Gurvitcha. Podstawową kategorią teorii solidaryzmu jest według Durkheima koncepcja świadomości zbiorowej i społeczeństwa. Wyrazem solidarności społecznej jest jedność myśli i działań członków społeczeństwa. Konieczność współpracy jest konsekwencją podziału pracy. Durkheim wyróżniał dwa rodzaje solidarności: mechaniczną (reprezentowaną w szczególności przez prawo karne i opartą na represji) i organiczną (wyrażaną przez prawo rodzinne, konstytucyjne, administracyjne oraz służącą przede wszystkim przywróceniu stanu poprzedniego – sankcje restutywne).

Zobacz też

• Katolicka nauka społeczna

Przypisy