Sophie Ellis-Bextor

Sophie Ellis-Bextor

Sophie Ellis-Bextor (2015)
Imię i nazwisko	Sophie Michelle Ellis-Bextor
Data i miejsce urodzenia	10 kwietnia 1979 Londyn
Gatunki	pop, house, disco, dance-pop, indie pop, pop-rock
Zawód	piosenkarka
Aktywność	od 1996
Wydawnictwo	Polydor, Fascination, Armada Music, Universal, EBGB's
Powiązania	theaudience, Spiller, Freemasons, Junior Caldera, Armin van Buuren
Strona internetowa

Sophie Ellis-Bextor (ur. 10 kwietnia 1979 w Londynie^[1]) – brytyjska piosenkarka, tworząca muzykę łączącą brzmenia pop, dance, disco i elektronicznych dźwięków z lat osiemdziesiątych. Do jej największych przebojów należą solowe piosenki „Murder on the Dancefloor”, „Get Over You” i „Mixed Up World”, a także duety „Groovejet (If This Ain't Love)” z DJ-em Spillerem i „Heartbreak (Make Me a Dancer)” z grupą Freemasons.

Życiorys

Urodziła się w dzielnicy Hounslow w zachodnim Londynie jako córka Janet Ellis, aktorki i prezenterki programu Blue Peter (w którym Sophie wystąpiła w wieku sześciu lat) oraz Robina Bextora, nagradzanego reżysera filmowego^[2]. Jej rodzice rozwiedli się, gdy miała cztery lata. Ma trzy siostry i dwóch braci.

W 1996 została wokalistką zespołu theaudience, z którym wylansowała dwa przeboje „I Know Enough (I Don't Get Enough)” oraz „A Pessimist Is Never Disappointed” – oba weszły do brytyjskiego top 40 w 1998 roku^[3]. Udzieliła się też w piosence „Black Holes for the Young” zespołu Manic Street Preachers. Czytelnicy magazynu Melody Maker uznali ją w tamtym czasie za „najseksowniejszą piosenkarkę rocka”^[4]. Grupa thaudience wydała tylko jedną płytę, zatytułowaną po prostu theaudience, i rozpadła się w 1999.

W 2000 Ellis-Bextor rozpoczęła współpracę z włoskim DJ-em Spillerem, nagrywając wokal do jego piosenki „Groovejet (If This Ain't Love)”. Dotarła ona na szczyt brytyjskiego zestawienia UK Singles Chart oraz do wysokich miejsc na wielu europejskich listach. W 2001 wydała swój pierwszy solowy singel, cover „Take Me Home” z repertuaru Cher, wysoko notowany w Wielkiej Brytanii i Irlandii. Jej debiutancki album pt. Read My Lips ukazał się w sierpniu nakładem wytwórni Polydor, a pod koniec roku wydany został kolejny singel, „Murder on the Dancefloor”. Piosenka ta w 2002 uplasowała się na wysokich miejscach list przebojów, m.in. w top 5 w Wielkiej Brytanii, Irlandii^[5], Norwegii, Danii, a także Australii. Na fali jej popularności płyta Read My Lips dotarła do drugiego miejsca brytyjskiej listy sprzedaży i zyskała status platynowej. Kolejne dwa single, „Get Over You” i „Music Gets the Best of Me”, również cieszyły się powodzeniem na listach przebojów w Europie i Australii. Od 2002 przez kolejne trzy lata była nominowana do Brit Award dla najlepszej brytyjskiej artystki solowej^[6][7][8].

Sophie Ellis-Bextor w 2005 roku

W październiku 2003 wydała drugi album pt. Shoot from the Hip, który nie powtórzył sukcesu komercyjnego debiutu. Płytę promowały single „Mixed Up World” i „I Won't Change You”, które uplasowały się w top 10 listy przebojów w Wielkiej Brytanii, lecz osiągnęły średni sukces w innych krajach. Niedługo później, po urodzeniu pierwszego dziecka, Sophie zrobiła przerwę w karierze. W 2005 pojawiła się tylko gościnnie pod pseudonimem Mademoiselle E.B. w utworze „Circles (Just My Good Time)” australijskiego duetu Busface. W maju 2007 wydała trzeci album pt. Trip the Light Fantastic dzięki wytwórni Fascination Records. Płyta oraz pierwszy singel pt. „Catch You” dotarły do pierwszej dziesiątki listy sprzedaży tylko w Wielkiej Brytanii, a w innych krajach zdobyły już tylko niewielkie zanteresowanie. Kolejne single, „Me and My Imagination” i „Today the Sun's on Us”, przeszły bez echa. Planowana trasa koncertowa promująca album została kilkakrotnie przełożona, a ostateczne jednak odwołana.

Sophie Ellis-Bextor podczas koncertu w Polsce, 2011

W 2009 wydała singel „Heartbreak (Make Me a Dancer)” z grupą Freemasons, który osiągnął względny sukces w kilku krajach, m.in. 13. miejsce w Wielkiej Brytanii. W 2010 ukazały się dwa duety: „Can't Fight This Feeling” z Juniorem Calderą, który był przebojem we Francji, oraz trance'owe nagranie „Not Giving Up on Love” z Arminem van Buurenem, które osiągnęło popularność w klubach. W tym samym roku artystka wydała singel „Bittersweet”^[9], który dotarł do 25. miejsca na rynku brytyjskim. Jej czwarty album, Make a Scene, ukazał się z niemal rocznym opóźnieniem wiosną 2011^[10], wydany przez jej własną wytwórnię EBGB's we współpracy z koncernem Universal. Materiał na płycie był utrzymany w stylistyce dance. Album nie spotkał się jednak z sukcesem, docierając tylko do miejsca 33. w Wielkiej Brytanii, choć cieszył się zainteresowaniem w Rosji. W tym samym roku pojawiła się gościnnie na singlu „Fuck with You” Boba Sinclara, który był hitem w kilku europejskich krajach.

W listopadzie 2012 wystąpiła na gali charytatywnej w Londynie, gdzie premierowo wykonała balladę „Young Blood”. W następnym roku została ona wydana jako singel zapowiadający nowy album, docierając do top 40 na brytyjskej liście przebojów. Jesienią 2013 w parze z Brendanem Cole’em zajęła czwarte miejsce w 11. edycji programu rozrywkowego Strictly Come Dancing^[11]. Płyta pt. Wanderlust ukazała się całkowicie nezależnie w styczniu 2014 i dotarła do 4. miejsca UK Albums Chart. Była ona odejściem od tanecznego repertuaru w kierunku indie popu z wpływami kultury Europy Wschodniej. Ellis-Bextor promowała album koncertami głównie na terenie Wielkiej Brytanii, ale także m.in. w Rosji. Jej kolejny album, Familia, został zainspirowany podróżą do Ameryki Łacińskiej, szczególnie Meksyku. Ukazał się we wrześniu 2016 nakładem jej własnej wytwórni EBGB's, poprzedzony singlem „Come with Us”, i wszedł na miejsce 12. brytyjskej listy albumów. Trasa koncertowa ponownie skupiła się na Wyspach Brytyjskich, jednak objęła też Europę Wschodnią.

Następnym projektem piosenkarki był album The Song Diaries, składający się z jej przebojów nagranych na nowo przy akompaniamencie orkiestry. Wydawnictwo ukazało się w marcu 2019 i dotarło do miejsca 14. na UK Albums Chart. W 2020, w trakcie pandemii COVID-19, piosenkarka organizowała koncerty o nazwie Kitchen Disco, które transmitowała na żywo na Instagramie prosto z kuchni swojego londyńskiego domu. Latem rozpoczęła też nadawanie podcastu pt. Spinning Plates, w którym z zapraszanymi gośćmi omawiała sprawy związane z pracą i macierzyństwem^[12]. W listopadzie ukazała się składanka Songs from the Kitchen Disco, zawierająca dotychczasowe przeboje Sophie, a także kilka coverów, które wykonywała podczas domowych koncertów. Album wszedł do brytyjskiego top 10 i osiągnął umiarkowany sukces w Irlandii oraz Australii. Pod koniec roku wzięła udział w brytyjskiej wersji programu The Masked Singer, jednak została wyeliminowana jako pierwsza^[13].

W marcu 2022 wyruszyła w trasę koncertową po Wielkiej Brytanii o nazwie Kitchen Disco Tour^[14]. Nagranie z ostatniego występu w London Palladium zostało wydane później na koncertowym albumie Kitchen Disco – Live at the London Palladium. Również w 2022 wydała singiel „Hypnotized”, którym zapowiedziała kolejny album.

Życie prywatne

Mężem Sophie jest Richard Jones, gitarzysta zespołu The Feeling, którego poznała w 2003 roku i poślubiła we Włoszech w czerwcu 2005^[15]. Para ma pięciu synów: Sonny'ego (ur. 2004), Kita Valentine'a (ur. 2009), Raya Holidaya (ur. 2012) i Jessego (ur. 2015)^[16] i Mickeya (ur. 2019)^[17].

Zaangażowała się w akcję propagującą prawa zwierząt organizacji PETA^[18]. Kampania miała na celu spowodowanie zaprzestania produkcji futer i zastąpienia ich futrami sztucznymi.

Dyskografia

• Read My Lips (2001)
• Shoot from the Hip (2003)
• Trip the Light Fantastic (2007)
• Make a Scene (2011)
• Wanderlust (2014)
• Familia (2016)
• The Song Diaries (2019)
• Songs from the Kitchen Disco (2020)

Książki

• Spinning Plates: Music, Men, Motherhood and Me (2021)
• Love. Food. Family: Recipes from the Kitchen Disco (2022)

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona (ang.)
• Oficjalny profil na YouTube (ang.)