Sosnowiórka szara

Sosnowiórka szara

Tamiasciurus douglasii[1]
Bachman, 1839
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ssaki
Podgromada	żyworodne
Infragromada	łożyskowce
Rząd	gryzonie
Rodzina	wiewiórkowate
Podrodzina	wiewiórki
Plemię	Sciurini
Rodzaj	sosnowiórka
Gatunek	sosnowiórka szara
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]
najmniejszej troski

Sosnowiórka szara^[3], dawniej: wiewiórka czikari^[4] (Tamiasciurus douglasii) – gatunek ssaka z rodziny wiewiórkowatych występujący na północnoamerykańskim wybrzeżu Pacyfiku^[5].

Nazwa zwyczajowa

W polskiej literaturze zoologicznej dla oznaczenia gatunku używana była nazwa zwyczajowa „wiewiórka czikari”^[4]. Ostatecznie w wydanej w 2015 roku przez Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk publikacji „Polskie nazewnictwo ssaków świata” autorzy zaproponowali podkreślenie odrębności od zwierząt z rodzaju Sciurus (wiewiórka) i w konsekwencji gatunkowi przypisano oznaczenie sosnowiórka szara, a dla rodzaju Tamiasciurus zarezerwowano nazwę sosnowiórka^[3].

Środowisko

Występuje w lasach iglastych, na wysokości do 3300 m n.p.m.

Wygląd

Długość ciała 27-35,5 cm, masa ok. 140-310 g. Nie występuje dymorfizm płciowy. Futro występuje w umaszczeniach od rudobrązowego, do szarobrązowego. Zimą futro staje się bardziej szarawe. Brzuch pomarańczowy, co odróżnia gatunek od blisko spokrewnionej sosnowiórki czerwonej. Ogon puszysty, z czarnymi końcówkami włosów. Po bokach ciała czarne pasy, zanikające w zimie.

Tryb życia

Sosnowiórki szare są towarzyskimi zwierzętami i poza sezonem rozrodczym nie przeszkadza im towarzystwo innych przedstawicieli swojego gatunku. Jedna wiewiórka żyje na obszarze 1-1,5 hektara. Śpią w zbudowanych przez siebie gniazdach, zbudowanych z gałęzi, mchu, porostów i kory. Czasem zajmują gniazda opuszczone przez ptaki. Są dość głośnymi zwierzętami – wydają odgłosy podczas zalotów, walk o terytorium, ostrzegają się też w ten sposób o niebezpieczeństwie. Prawdopodobnie komunikują się między sobą także za pomocą sygnałów zapachowych.

Pożywienie

Zwierzęta głównie roślinożerne, o zróżnicowanej diecie. Ich podstawowym pożywieniem są nasiona sosny, ale jedzą także liście, orzechy, grzyby, jagody, gałęzie, pąki, żywicę i miazgę drzew. Czasem uzupełniają dietę bezkręgowcami, ptasimi jajami i pisklętami. Zimą korzystają głównie z zapasów, które zgromadziły przez ciepłe miesiące.

Rozmnażanie

Zwierzęta mogą rozmnażać się od stycznia do sierpnia, ale sezon rozrodczy trwa najczęściej od marca do czerwca. Wiewiórka mają jednego partnera w jednym sezonie godowym. Samica, po ok. półtoramiesięcznej ciąży rodzi 1-8, zazwyczaj 5 młodych. Nowonarodzone wiewiórki są nagie i ślepe. Po osiemnastu dniach porastają futerkiem, między 26 a 36 dniem otwierają im się oczy. Samica karmi młode przez 9 tygodni, ale już w szóstym zwierzęta uzupełniają swoją dietę stałym pokarmem. W środku lipca, lub na początku sierpnia młode wychodzą z gniazda, ale nadal pozostają przy matce aż do grudnia. Następnej wiosny są już w pełni dorosłe i gotowe do rozrodu.

Zagrożenia

Sosnowiórki szare mają wielu naturalnych wrogów. Żywią się nimi rysie rude, kojoty, sowy, koty, lisy, kuny, gołębiarze i łasice długoogoniaste. Pomimo tego populacja wiewiórek jest w dobrej kondycji i nie są one zagrożone wyginięciem.

Przypisy

Bibliografia

• Tamiasciurus douglasii. Animal Diversity Web. [dostęp 2010-04-06]. (ang.).