Spółgłoska nosowa z retrofleksją dźwięczna

Spółgłoska nosowa z retrofleksją
Numer IPA	117
ɳ
Jednostka znakowa	ɳ
Unikod	U+0273
UTF-8 (hex)	c9 b3
Inne systemy
X-SAMPA	n`
Kirshenbaum	n.
IPA Braille↗	⠲⠝
Przykład
informacje • pomoc
Obraz znaku
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Spółgłoska nosowa z retrofleksją – rodzaj dźwięku spółgłoskowego występujący w językach naturalnych. W międzynarodowej transkrypcji fonetycznej IPA oznaczanej symbolem: [ɳ].

Artykulacja

Opis

W czasie artykulacji podstawowego wariantu [ɳ]:

• modulowany jest prąd powietrza wydychanego z płuc, czyli jest to spółgłoska płucna egresywna
• Mimo iż dochodzi do zablokowania przepływu powietrza przez tor ustny jamę ustną, podniebienie miękkie jest opuszczone i powietrze uchodzi przez nos – jest to spółgłoska nosowa
• prąd powietrza w jamie ustnej przepływa ponad całym językiem lub przynajmniej powietrze uchodzi wzdłuż środkowej linii języka – jest to spółgłoska środkowa
• czubek języka dotyka podniebienia twardego – jest to spółgłoska z retrofleksją
• wiązadła głosowe periodycznie drgają, spółgłoska ta jest dźwięczna

Warianty

Można wyróżnić zasadniczo dwa typy retrofleksji:

• artykulację apikalno-postalweolarną – koniuszek języka zostaje uniesiony ku górze i zbliża się (ew. styka) z obszarem tuż za dziąsłami,
• artykulację subapikalno-prepalatalną – przód języka wygina się ku górze i do tyłu, tak że spodnia część języka zbliża się (ew. styka) z początkowym odcinkiem podniebienia twardego.

Przykłady

• w języku kannada: ಅಣೆ [ʌɳe], „tama”
• w języku malajalam: അണ [aɳa], „szczęka”
• w języku norweskim: garn [gɑːɳ], „przędza”

Terminologia

Spółgłoska z retrofleksją to inaczej szczytowa lub cerebralna.