Spółgłoska półotwarta

Ten artykuł od 2013-07 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do wiarygodnych źródeł. (Dodanie listy źródeł bibliograficznych lub linków zewnętrznych nie jest wystarczające). Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Spółgłoski półotwarte (półsamogłoski) powstają, gdy dochodzi do zbliżenia narządów mowy, ale nie do powstania szczeliny.

Ze względu na sposób artykulacji spółgłoski półotwarte leżą na granicy spółgłosek i samogłosek. Są bowiem niezgłoskotwórczymi odpowiednikami samogłosek, np. [j] jest artykulacyjnie spółgłoskowym odpowiednikiem samogłoski [i].

Spółgłoski półotwarte należą do kontynuantów, czyli do głosek, których wymowę można przedłużać.

Klasyfikacja

Samogłoski otwarte są uważane za rodzaj aproksymantów^[1]. Chociaż terminy „półsamogłoski” i „aproksymanty” często używane za synonimiczne, większość autorów używa terminu „aproksymant” dla bardziej ograniczonej grupy spółgłosek. Nie istnieje jedna przyjęta definicja samogłoski otwartej i często zależy ona od autora danego opracowania. Na przykład Ladefoged i Maddieson nie traktują spółgłoski półotwartej wargowo-zębowej dźwięcznej [ʋ] (zwanej również aproksymantem wargowo-zębowym) nie uznają jej za półsamogłoskę^[2]

Uwaga terminologiczna

Określenia „spółgłoski zwarto-otwarte”, „spółgłoski sonorne” i „sonanty” bywają używane jako synonimy terminu „spółgłoski półotwarte”.

Zobacz też

• spółgłoski zwarte
• spółgłoski zwarto-szczelinowe
• spółgłoski szczelinowe

Przypisy

Bibliografia

• David Crystal: A Dictionary of Linguistics and Phonetics. John Wiley & Sons, 2008. ISBN 978-1-4051-5296-9. (ang.)
• Peter Ladefoged, Ian Maddieson: The Sounds of the World's Languages. Blackwell Publishers, 1996. ISBN 0-631-19814-8. (ang.)