Spółgłoska szczelinowa ejektywna dziąsłowa

Spółgłoska szczelinowa ejektywna dziąsłowa

Numer IPA	132, 401
sʼ
Jednostka znakowa	s​ʼ
Unikod	U+0073 U+02bc
UTF-8 (hex)	73 ca bc
Inne systemy
X-SAMPA	s_>
Kirshenbaum	s`
Przykład
informacje • pomoc
Obraz znaku
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Spółgłoska szczelinowa ejektywna dziąsłowa – rodzaj dźwięku spółgłoskowego występujący w językach naturalnych. W międzynarodowej transkrypcji fonetycznej IPA oznaczanej symbolem: [sʼ].

Artykulacja

Opis

W czasie artykulacji artykulacji wariantu dziąsłowego [sʼ]:

• modulowany jest prąd powietrza powstały w wyniku ruchu krtani do góry przy zwartych wiązadłach głosowych, czyli artykulacja tej spółgłoski wymaga inicjacji krtaniowej i egresji,
• tylna część podniebienia miękkiego zamyka dostęp do jamy nosowej, prąd powietrza uchodzi przez jamę ustną
• prąd powietrza w jamie ustnej przepływa ponad całym językiem lub przynajmniej powietrze uchodzi wzdłuż środkowej linii języka
• przednia część języka lub jego sam koniuszek tworzy tuż za górnymi dziąsłami szczelinę. Szczelina ta jest na tyle wąska, że prąd powietrza przepływa szybko i tworzy charakterystyczny szum.
• pozycja języka i ust może zależeć od kontekstu, w jakim występuje głoska.
• wiązadła głosowe są zwarte i nie drgają periodycznie, spółgłoska ta jest bezdźwięczna

Warianty

Warianty [sʼ] różnią się dokładnym miejscem artykulacji, które przede wszystkim może być zębowe, a nie – jak opisane powyżej – dziąsłowe. (Porównaj warianty [s]: zębowy i dziąsłowy.)

Zobacz też

• spółgłoska szczelinowa zębowa bezdźwięczna [s]
• spółgłoska szczelinowa dziąsłowa bezdźwięczna [s]
• spółgłoska ejektywna
• spółgłoska iniektywna

Linki zewnętrzne

• Spółgłoski ejektywne zębowe w języku lakhota. hctv.humnet.ucla.edu. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-02-05)].