Spółgłoska szczelinowa z retrofleksją bezdźwięczna

Ten artykuł od 2014-08 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do wiarygodnych źródeł. (Dodanie listy źródeł bibliograficznych lub linków zewnętrznych nie jest wystarczające). Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Spółgłoska szczelinowa z retrofleksją bezdźwięczna

Numer IPA	136
ʂ
Jednostka znakowa	ʂ
Unikod	U+0282
UTF-8 (hex)	ca 82
Inne systemy
X-SAMPA	s`
Kirshenbaum	s.
IPA Braille↗	⠲⠎
Przykład
informacje • pomoc
Obraz znaku
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Spółgłoska szczelinowa z retrofleksją bezdźwięczna – rodzaj dźwięku spółgłoskowego występujący w językach naturalnych. W międzynarodowej transkrypcji fonetycznej IPA oznaczana jest symbolem: [ʂ].

Artykulacja

W czasie artykulacji podstawowego wariantu [ʂ]:

• modulowany jest prąd powietrza wydychanego z płuc, czyli jest to spółgłoska płucna egresywna
• tylna część podniebienia miękkiego zamyka dostęp do jamy nosowej, powietrze uchodzi przez jamę ustną (spółgłoska ustna)
• prąd powietrza w jamie ustnej przepływa ponad całym językiem lub przynajmniej uchodzi wzdłuż środkowej linii języka (spółgłoska środkowa)
• czubek języka dotyka podniebienia twardego – jest to spółgłoska z retrofleksją
• wiązadła głosowe nie drgają, spółgłoska ta jest bezdźwięczna

Warianty

Można wyróżnić zasadniczo dwa typy retrofleksji:

• artykulację apikalno-postalweolarną – koniuszek języka zostaje uniesiony ku górze i zbliża się (ew. styka) z obszarem tuż za dziąsłami,
• artykulację subapikalno-prepalatalną – przód języka wygina się ku górze i do tyłu, tak że spodnia część języka zbliża się (ew. styka) z początkowym odcinkiem podniebienia twardego.

Przykłady

• w języku abchaskim: амш [amʂ], „dzień”
• w języku mandaryńskim: 石 shí [ʂ̠ɻ̩́] „kamień”
• w języku norweskim: forsamling [fɔʂɑmlɪŋ] „spotkanie”
• w języku szwedzkim: torsdag [tʰuːʂdɑːɡ], [tʰuːʂda] „czwartek”
• w języku paszto: ښار [ʂ̠ɑr] „miasto”
• w języku polskim: szyba ['ʂɨbä]

Polska i rosyjska spółgłoska zadziąsłowa [ʃ] jest często uznawana (przez lingwistów zachodnich, ale nie przez slawistów) za spółgłoskę laminalną z retrofleksją. Głoska ʃ jest też używana w Słowniku wymowy polskiej^[1]. Jednakże, najnowsze badania artykulograficzne^[2] i akustyczne^[3] wykazują, że spółgłoska ta jest w języku polskim jest retrofleksyjna [ʂ].

Silke Hamann z uniwersytetu w Berlinie przeprowadziła w 2004 r. analizę różnic pomiędzy polskim i rosyjskim fonemem /ʂ/ a angielskim, czeskim i bułgarskim fonemem /ʃ/. Badania te, potwierdzone zdjęciami rentgenowskimi, udowodniły retrofleksję w języku polskim i rosyjskim (w rosyjskim głoska ta jest dodatkowo silnie welarna). Wymowa zbliżona do retrofleksyjnej występuje też w czeskim.
Badania przeprowadzono przy założeniu, że retrofleksja rozumiana jako silne zagięcie czubka języka ku tyłowi jest zjawiskiem marginalnym wśród języków naturalnych. Jako dowód Hamann podała język tamilski, w którym o ile zdjęcia rentgenowskie faktycznie pokazały owo zagięcie przy głosce /ɖ/, o tyle uważane za równie retrofleksyjne /ɖ/ w języku hindi nie wykazywały zagięcia. Podobnie, w samym języku tamilskim głoska /ʂ/ również jest pozbawiona owego zagięcia. Na tej podstawie uznano za „retrofleksyjne” głoski o bardziej płaskiej wymowie, i włączono do tej terminologii głoski występujące w języku polskim i rosyjskim. Zdjęcia udowodniły również, że głoska [ʃ] jest silnie podniebienna i właściwie mogłaby być oznaczana [ʃʲ], ale byłoby to nadmiarowe, gdyż przy przyjętej terminologii palatalność jest inherentną cechą głosek alweopalatalnych, a nie jest możliwa dla głosek retrofleksyjnych. Dlatego zmiękczone głoski spotykane w polskim masz je [mɑʃ^(j)je] i Shiva [ʃ^(j)jiʋɑ] oraz rosyjskim щи (szczi) [ʃ^(j)ːi] „kapuśniak” są już alweopalatalne^[4].

Terminologia

Spółgłoskę [ʂ] zalicza się do spółgłosek syczących, czyli sybilantów. Oprócz tego, zamiast terminu „spółgłoska z retrofleksją” można stosować nazwy „spółgłoska szczytowa” lub „cerebralna”

Zobacz też

• dźwięczny odpowiednik spółgłoski [ʂ]: [ʐ]

Przypisy