Spółgłoska zwarta dwuwargowa dźwięczna

Spółgłoska zwarta dwuwargowa dźwięczna
Numer IPA	102
b
Jednostka znakowa	b
Unikod	U+0062
UTF-8 (hex)	62
Inne systemy
X-SAMPA	b
Kirshenbaum	b
IPA Braille↗	⠃
Przykład
informacje • pomoc
Obraz znaku
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Spółgłoska zwarta dwuwargowa dźwięczna – rodzaj dźwięku spółgłoskowego występujący w językach naturalnych. W międzynarodowej transkrypcji fonetycznej IPA oznaczanej symbolem: [b].

Artykulacja

Opis

W czasie artykulacji podstawowego wariantu [b]:

• modulowany jest prąd powietrza wydychanego z płuc, czyli artykulacja tej spółgłoski wymaga inicjacji płucnej i egresji,
• tylna część podniebienia miękkiego zamyka dostęp do jamy nosowej, prąd powietrza uchodzi przez jamę ustną spółgłoska nosowa;
• prąd powietrza w jamie ustnej przepływa ponad całym językiem lub przynajmniej powietrze uchodzi wzdłuż środkowej linii języka;
• dolna warga kontaktuje się z górną wargą, tworząc zwarcie. Dochodzi do całkowitego zablokowania przepływu powietrza przez jamę ustną i nosową, a następnie do przerwania utworzonej blokady i wybuchu (plozji);
• wiązadła głosowe periodycznie drgają, spółgłoska ta jest dźwięczna;
• pozycja języka i ust może zależeć od kontekstu, w jakim występuje głoska^[1].

Warianty

Opisanej powyżej artykulacji może towarzyszyć:

• wzniesienie środkowej części grzbietu języka w stronę podniebienia twardego, mówimy wtedy o spółgłosce zmiękczonej (spalatalizowanej): [bʲ];
• wzniesienie tylnej części grzbietu języka w kierunku podniebienia tylnego, mówimy wtedy o spółgłosce welaryzowanej: [bˠ];
• przewężenie w gardle, mówimy wtedy o spółgłosce faryngalizowanej: [bˤ];
• zaokrąglenie warg, mówimy wtedy o spółgłosce labializowanej [bʷ]^[1].

Spółgłoska może być wymówiona:

• bez pełnego udziału wiązadeł głosowych, mówimy wtedy o spółgłosce ubezdźwięcznionej: [b̥] – występuje to np. pomiędzy spółgłoskami bezdźwięcznymi, jednak nie należy mylić tego zjawiska z głoską p^[1].

Występowanie

Przykłady w wybranych językach:

Zobacz też

• bezdźwięczny odpowiedniki spółgłoski – [p];
• spółgłoska iniektywna dwuwargowa dźwięczna – [ɓ].

Przypisy