Specjalna Strefa Ekonomiczna Rajin-Sonbong

Specjalna Strefa Ekonomiczna Rajin-Sonbong
Nazwa koreańska
Hangul

나진선봉 경제특구

Hancha

羅津先鋒經濟特區

Transkrypcja poprawiona

Rajin-Seonbong Gyeongje Teukgu

Transkrypcja MCR

Rajin-Sŏnbong Kyŏngche T'ŭkku

Specjalna Strefa Ekonomiczna Rajin-Sonbong (kor. 나진선봉 경제특구) – obejmująca obszar 746 km²[1] specjalna strefa ekonomiczna w Korei Północnej, przy granicy z Chinami i Rosją. Została utworzona w 1991 roku[2], celem przyciągnięcia do kraju stabilnej waluty zagranicznej[3]. Jej stolicą jest miasto Rasŏn, które po utworzeniu SSE wydzielono w 1993 roku z prowincji Hamgyŏng Północny. Nadano mu status miasta administrowanego bezpośrednio przez rząd[4].

SSE Rajin-Sonbong jest odgrodzona od reszty kraju płotem o długości kilkudziesięciu kilometrów, z drutem kolczastym znajdującym się pod napięciem[5]. Budowę tej zapory, wzniesionej w 1995 roku, sfinansował południowokoreański biznesmen Roh Jeong-ho, w zamian za kontrakt na zagospodarowanie w przeciągu dwóch lat terenu o powierzchni 33 000 m². Władze północnokoreańskie nieustannie, za pomocą coraz to nowych przepisów, utrudniały Rohowi rozpoczęcie własnej działalności w Rajin-Sonbong i po zakończeniu budowy ogrodzenia w 1997 roku zerwały umowę pod pretekstem niedotrzymania uzgodnionego terminu[6].

Choć według oficjalnych danych północnokoreańskich od 1996 roku, strefa przyciągnęła rzekomo inwestycje o wartości ponad 300 mln USD i stanowi dogodne miejsce lokaty kapitału[7], w rzeczywistości zagraniczni biznesmeni – głównie Chińczycy – na szerszą skalę inwestują tam dopiero od 2010 roku[2] i muszą borykać się z wieloma trudnościami, m.in. celnymi oraz nieustannymi kontrolami tamtejszych służb specjalnych[3]. Choć północnokoreańskie władze zachwalają bliskość dużych szlaków transportowych[7], de facto strefa jest pozbawiona dobrej komunikacji ze światem zewnętrznym[3]. Inwestycje w tym kierunku nastąpiły dopiero w ostatnich latach: w 2010 roku wyremontowano graniczny most z Chinami na rzece Tuman[8], a w maju 2011 roku podjęto decyzję o budowie nowoczesnych dróg mających połączyć ją z chińskim Hunchun[9].

W 2010 roku w strefie powstała pierwsza w Korei Północnej firma typu joint-venture z udziałem kapitału południowokoreańskiego (wcześniej przedsiębiorstwa z Korei Południowej poza Obszarem Przemysłowym Kaesŏng nie mogły inwestować w KRLD)[10]. W maju 2011 roku władze północnokoreańskie zezwoliły na stałe wjazdy chińskich turystów do strefy[11]. W sierpniu 2011 roku w strefie odbyły się czterodniowe targi międzynarodowe[12].

Przypisy

  1. ↑ North Korea may want to close down the joint China economic zone. chinaeconomicreview.com, 2008-12-18. [dostęp 2011-06-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-07-16)]. (ang.).
  2. ↑ a b Nicolas Levi: Co oznaczają specjalne strefy ekonomiczne Korei Północnej?. polska-azja.pl, 2001-06-09. [dostęp 2011-06-19]. (pol.).
  3. ↑ a b c Chińskie firmy w Rajin-Sonbong. pukhan.pl, 2011-02-26. [dostęp 2011-06-19]. (pol.).
  4. ↑ Park In Ho: Rason Needs Big Changes to Succeed. dailynk.com, 2010-01-06. [dostęp 2011-06-19]. (ang.).
  5. ↑ Rajin SEZ electrified perimeter on Google Earth. nkeconwatch.com. [dostęp 2011-06-19]. (ang.).
  6. ↑ How N.Korea's Double Dealing Ruined a S.Korean Businessman. english.chosun.com, 2010-05-13. [dostęp 2011-06-19]. (ang.).
  7. ↑ a b Inwestowanie w Korei Północnej. krld.pl. [dostęp 2011-06-19]. (pol.).
  8. ↑ 中国圈河—朝鲜元汀国境桥维修改造动工. infohc.com, 2010-03-15. [dostęp 2011-06-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-03-22)]. (chiń.).
  9. ↑ Kim Dzong Un w Chinach. Albo Kim Dzong Il.... newsweek.pl, 2011-05-20. [dostęp 2011-06-19]. (pol.).
  10. ↑ Vincent Li: China's Alternative Strategy for North Korea. wantchinatimes.com, 2010-12-12. [dostęp 2011-06-19]. (ang.).
  11. ↑ Gao Qihui: Chinese tourists can now drive to DPRK. chinadaily.com.cn, 2011-06-09. [dostęp 2011-06-19]. (ang.).
  12. ↑ NKorea opens int'l trade fair at economic zone. businessweek.com, 2011-08-22. [dostęp 2011-11-27]. (ang.).