Spiektr
 | |
| Inne nazwy | TKM-O, 77KSO, 11F77O |
|---|---|
| Zaangażowani | Państwowe Produkcyjno-Badawcze Centrum Kosmiczne im. M. Chruniczewa |
| Rakieta nośna | |
| Miejsce startu | |
| Opis | |
| Komponent stacji | |
| Typ elementu | laboratorium |
| Konstrukcja bazowa | |
| Czas trwania misji | |
| Start | |
| Dokowanie | 1 lipca 1995 |
| Powrót do atmosfery | 23 marca 2001 |
| Wymiary | |
| Długość | |
| Średnica | |
| Masa całkowita | |
Spiektr (ros. Спектр, widmo) – piąty moduł stacji kosmicznej Mir. Przeznaczony był do obserwacji Ziemi; zawierał sprzęt do obserwacji powierzchni, atmosfery i środowiska ziemskiego. Cztery charakterystycznie ustawione panele słoneczne generowały połowę energii potrzebnej stacji na orbicie.
Wyposażenie
Moduł Spiektr został pierwotnie zaprojektowany w ramach wojskowego programu „Oktant”. Na pokładzie miały znajdować się urządzenia do zwiadu orbitalnego i obrony przeciwrakietowej. Na zewnętrznym poszyciu, prócz urządzeń, miały znajdować się wyrzutnie celów ćwiczebnych, a sercem systemu był teleskop „Pion”[1][2].
Eksperymenty te były kontynuacją eksperymentów prowadzonych na pokładzie modułu Kosmos 1686 zadokowanego do stacji orbitalnej Salut 7 w 1985[1]. Po upadku Związku Radzieckiego zabrakło pieniędzy na realizację tych celów. W połowie lat 90. wraz z nawiązaniem rosyjsko-amerykańskiej współpracy w przestrzeni kosmicznej, NASA zgodziła się sfinansować budowę modułów Spiektr i Priroda w zamian za wyniesienie na orbitę od 600 do 700 kg amerykańskiego sprzętu naukowego[2]. Pierwotnie planowany element modułu opracowany w programie „Oktant” został zastąpiony stożkiem, wyposażonym w dodatkowe panele słoneczne[1]. Śluzę wykorzystano do obsługi eksperymentów i urządzeń umieszczonych na zewnątrz kadłuba.
Do roku 1997, kiedy moduł został uszkodzony w wyniku kolizji z transportowcem Progress, służył za kwatery dla astronautów amerykańskich. Po katastrofie został na stałe zamknięty i wykorzystywano jedynie panele słoneczne i zestawy naukowe znajdujące się na poszyciu – wnętrze modułu pozostało niedostępne do końca funkcjonowania stacji[1].
Instrumenty naukowe[2]
- 286K – radiometr
- Astra 2 – monitorowane śladowych składników atmosfery i środowiska stacji Mir
- lidar Balkan 1 – pomiar górnego pułapu chmur, z wykorzystaniem lasera o długości fali 5320 angstremów, zapewniającego rozdzielczość 4,5 m
- EFO 2 – fotometr
- KOMZA – wykrywacz gazu w przestrzeni międzygwiezdnej
- spektrometr absorpcyjny MIRAS – badania składu atmosfery
- spektrometr Faza – badania powierzchni z użyciem fal 0,340 i 285 mikrometra, zapewniających rozdzielczość 200 km
- Taurus/Grif – monitoring tła rentgenowskiego wzbudzanego przez Mir
- spektroradiometr VRIZ UV
Zderzenie z Progressem M-34
25 czerwca 1997 bezzałogowy transportowiec Progress w trakcie eksperymentalnej ręcznej próby dokowania do modułu Kwant-1 z użyciem systemu TORU uderzył w moduł Spiektr[3]. Zderzenie spowodowało zniszczenie jednego z paneli słonecznych i doprowadziło do rozszczelnienia modułu. Wyciek powietrza był stosunkowo powolny, dzięki czemu załodze udało się zatrzasnąć włazy i uchronić kompleks przed dekompresją. W trakcie akcji konieczne było odcięcie kabli zasilających, przebiegających przez otwarty właz, powodując utratę zasilania, której Spiektr był podstawą. Na bazie tych doświadczeń wprowadzono potem na ISS rozwiązania techniczne eliminujące jakiekolwiek instalacje blokujące natychmiastowe zamknięcie włazów w modułach.
W sierpniu tego samego roku Anatolij Sołowjow i Pawieł Winogradow wykonali spacer kosmiczny, w którego trakcie dokonali ponownego podłączenia zasilania i zamontowali hermetyczny właz. W październiku w trakcie kolejnego wyjścia podłączyli sterowanie panelami do centralnego komputera, co pozwoliło na pozyskiwanie energii na poziomie ok. 70% tego sprzed wypadku[4].
Nie udało się odnaleźć miejsca przebicia kadłuba i do końca funkcjonowania kompleksu moduł pozostał niedostępny dla załogi stacji.
Przypisy
- ↑ a b c d e f g Spektr (ang.). W: Russian Space Web [on-line]. [dostęp 2016-02-16].
- ↑ a b c d Mark Wade: Spektr (ang.). W: Encyclopedia Astronautica [on-line]. [dostęp 2016-02-16].
- ↑ Россия. Полет орбитального комплекса “Мир” (ros.). Novosti Kosmonavtiki, 1997. [dostęp 2016-02-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (17 października 2010)].
- ↑ Take a Tour of Mir: Spektr (ang.). WGBH Educational Foundation, listopad 2000. [dostęp 2007-04-16].
Bibliografia
- Historic Spacecraft - Mir (ang.)
| Moduły |
| ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Podsystemy | |||||
| Pojazdy załogowe i zaopatrzeniowe | |||||
| Artykuły powiązane |
- † – elementy anulowane
Media użyte na tej stronie
Russia's Mir space station is backdropped over the blue and white planet Earth in this medium range photograph recorded during the final fly-around of the members of the fleet of NASA's shuttles. Seven crew members, including Andrew S.W. Thomas, were aboard the Space Shuttle Discovery when the photo was taken; and two of his former cosmonaut crewmates remained aboard Mir. Thomas ended up spending 141 days in space on this journey, including time aboard Space Shuttles Endeavour and Discovery, which transported him to and from Mir.
.svg)
Ta ^specifik^ z W3C grafika wektorowa została stworzona za pomocą Adobe Illustrator.
Survey views of the Mir space station taken by the crew of the STS-86 orbiter Atlantis after undocking from the station include: Full view of Mir with an Earth limb in the background (001-9). Spektr module with the damaged radiator and solar array (SP1) in the view (010-5,019-21,028-30). Top view of the Progress resupply vessel which is docked to the Kvant module (016-8, 022-4). Progress resupply vessel, Kvant and Base Block (025-7). Kvant and Base Block (031-3). Dark views of Docking Module and solar array (034-9,043-5). Solar arrays (040-2). View 007 was selected by PAO to be released to the public.