Spis statystyczny

Spis statystyczny (spis powszechny) – spis dostarczający informacji niezbędnych do ustalenia stanu i struktury zjawisk, głównie ludnościowych. Spisy dostarczają informacji dotyczących liczebności ludności, jej struktury demograficznej i społeczno-zawodowej m.in. wieku, płci, stanu cywilnego, zawodów oraz przestrzennego rozmieszczenia ludności[1]. Przeprowadzane są również spisy nieruchomości, gospodarstw rolnych, zwierząt gospodarskich.

W historii nowożytnej pierwszy spis ludności przeprowadzono w Szwecji w roku 1749. Stany Zjednoczone zaczęły prowadzić spisy powszechne od roku 1790, a Rosja od roku 1897[1].

Materiały uzyskane podczas kolejnych spisów pokazują dynamikę badanych zjawisk oraz służą do prognozowania ekonomicznego i demograficznego. Tylko jednostki rządowe mogą koordynować pracę rachmistrzów. Dyrektywy ONZ i Unii Europejskiej zalecają robienie spisu powszechnego co dekadę[2]. Wyjątkiem w historii prowadzenia spisów były lata 40. XX wieku. Ze względu na trwającą wojnę spisu nie przeprowadzono w roku 1941, ale odbył się on zaraz po niej, w roku 1946[3].

Cechy spisu

Wiarygodność spisu zależy od spełnienia następujących warunków:

  • powszechność np. spisy ludności prowadzone w całym kraju bez pominięcia jakiegokolwiek rejonu czy obszaru;
  • jednochwilowość, co oznacza, że zbierane dane dotyczą konkretnego momentu (konkretnego dnia i konkretnej godziny) np. jeżeli momentem spisu jest godzina 12.00, dnia 5 grudnia, to rachmistrz dokonujący spisu 7 grudnia, zobowiązany jest uwzględnić w spisie wszystkie osoby, które żyły do godziny 12.00 5 grudnia, a nie uwzględnić niemowląt urodzonych po tej godzinie;
  • bezpośredniość - informacje powinny być uzyskane bezpośrednio od osób spisywanych;
  • służące wyłącznie celom statystycznym, co oznacza, że obowiązuje tajemnica statystyczna, a uzyskane dane nie mogą być wykorzystane do innych celów[4].

W Polsce

Pierwszy spis powszechny w Polsce przeprowadzono w roku 1789, aczkolwiek spis dotyczący wyłącznie ludności miejskiej prowadzono nieco wcześniej, w roku 1777. Kolejne były prowadzone w Księstwie Warszawskim w roku 1808 i 1810[1].

Zobacz też

Przypisy

Bibliografia