Stahlhelm (organizacja paramilitarna)
_obverse_1.JPG)
Stahlhelm (pol. Hełm stalowy), pełna nazwa: Stahlhelm, Bund der Frontsoldaten (pol. Hełm stalowy, Związek Żołnierzy Frontowych) – niemiecka paramilitarna, nacjonalistyczna i antyrepublikańska organizacja uczestników I wojny światowej, założona 25 grudnia 1918 r. przez Franza Seldtego[1]. Przywódcą organizacji powstałej w Magdeburgu był Theodor Duesterberg.
Przed II wojną światową
Stahlhelm powstał w celu zwalczania ruchu socjalistycznego i komunistycznego biorąc udział w walkach Freikorpsu i będąc finansowanym przez wielką burżuazję niemiecką. Od 1925 wraz z konserwatywno-nacjonalistyczną Niemiecką Narodową Partią Ludową (DNVP) i Narodowosocjalistyczną Niemiecką Partią Robotników (NSDAP) dążył do obalenia rządów Republiki Weimarskiej. W połowie lat 20. Stalowe Hełmy liczyły 300 000 członków[1]. W 1927 r. 132 000 umundurowanych przedstawicieli "Stalowych Hełmów" wzięło udział w paradzie w Berlinie będącej demonstracją ich lojalności wobec starego porządku[2]. W roku 1929 włączył się do przeciwników Planu Younga. Organizacja przyłączyła się również do prawego skrzydła frontu harzburskiego przeciw Republice Weimarskiej. W roku 1930 liczyła 500 tysięcy członków i była największą organizacją paramilitarną Republiki Weimarskiej[3].
26 kwietnia 1933 r., po długich negocjacjach, lider Stalowego Hełmu Franz Seldte wstąpił do Partii Nazistowskiej i poddał Stalowy Hełm politycznemu kierownictwu Adolfa Hitlera, uzyskawszy zapewnienie, że nadal będzie mógł funkcjonować jako niezależna organizacja weteranów wojennych. Stalowy Hełm nadal pełnił funkcję rezerwy armii oraz stowarzyszenia pomocy dla weteranów. Przeciwnicy tego ruchu, na przykład współprzywódca organizacji Theodor Duesterberg, zostali z niej wyrzuceni w trybie doraźnym[4].
W roku 1934 w okresie ujednolicania życia społecznego, politycznego i instytucjonalnego w nazistowskich Niemczech przemianowany na Nationalsozialistischer Deutscher Frontkämpferbund (pol. Narodowosocjalistyczny Związek Bojowników Frontowych), zintegrowany ze Sturmabteilung (SA), a następnie rozwiązany w 1935[3].
Po roku 1945
W roku 1951 Stahlhelm został ponownie założony w zachodnioniemieckiej Kolonii. W 1953 jego przewodniczącym został feldmarszałek Albert Kesselring. Organizacja nie zdobyła większych wpływów[5].
Przypisy
- ↑ a b Volker R. Berghahn, Der Stahlhelm: Bund der Frontsoldaten 1918-1935, s. 13-26.
- ↑ The Weimar Republic Sourcebook, 1994, s. 339-340.
- ↑ a b Der Stahlhelm, Bund der Frontsoldaten. W: Lebendiges Museum Online [on-line]. [dostęp 2019-08-13].
- ↑ Volker R. Berghahn, Der Stahlhelm: Bund der Frontsoldaten 1918-1935, s. 253-270.
- ↑ Spencer Tucker: 500 Great Military Readers. Santa Barbara: ABC Clio, 2015, s. 399.
Bibliografia
- Volker R. Berghahn: Der Stahlhelm: Bund der Frontsoldaten 1918-1935. Düsseldorf: Droste Verlag, 1966.
Media użyte na tej stronie
Autor: Von tempest, Licencja: CC BY-SA 3.0
A Stahlhelm membership stickpin
Emblem of Stahlhelm ("The Steel helmet, League of front-line Soldiers"), a right-wing anti-democratic paramilitary organisation in the Weimar Republic
Autor: Margret Berken (1911-1995), Licencja: CC-BY-SA-3.0
Aufmarsch des von den Nazis gleichgeschalteten „Stahlhelms, Bund der Frontsoldaten“. Bei den abgebildeten Personen handelt es sich um Veteranen des Ersten Weltkriegs. Ausschnitt aus einem von meiner Mutter erstellten Foto, um 1934.
Ergänzende Beschreibung der Uniform von Et Mikkel: Uniform des „Wehrstahlhelm“. (Die abgebildeten Personen) tragen die Uniform der kaiserlichen Armee mit dem kleinen Marschgepäck (Tornister und Decke), die mit nationalsozialistischen Emblemen ergänzt wurden: Zwischen den Kokarden befindet sich der NS-Parteiadler und am linken Oberarm die Armbinde der NSDAP. Darüber wurde normalerweise das Provinz- oder Landesabzeichen der jeweiligen Einheit getragen. Auf dem rechten Oberarm wird dagegen das Abzeichen des Reichskriegerbundes getragen. Daneben wird hier auch die Reichskriegsflagge (1903–1918) geführt.