Standardologia

Standardologia – dyscyplina naukowa zajmująca się badaniem języków standardowych[1]. Jej przedmiotem jest kodyfikacja języków bądź wariantów językowych[2]. Standardologia rozwinęła się w szczególnym stopniu na gruncie słowiańskim[2].

Jako synonim terminu „standardologia” funkcjonuje określenie „normatywistyka” (np. w słoweńskiej tradycji lingwistycznej)[3]. Spotyka się także pojęcie tzw. językoznawstwa normatywnego[4].

Postawy teoretyczne badań nad językami standardowymi zostały wyłożone już przez przedstawicieli Praskiego Koła Lingwistycznego[2], którzy ogłosili wydanie książkowe Spisovná čeština a jazyková kultura (1932)[5]. Wypracowali oni koncepcję tzw. kultury językowej[5].

Termin „standardologia” jako określenie lingwistyczne wprowadził Žarko Muljačić w pracy Genetički, tipološki i standardološki kriteriji u klasifikaciji romanskih jezika (1972)[6].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ standardològija, [w:] Hrvatski jezični portal [online], hjp.znanje.hr [dostęp 2019-12-15] (chorw.).
  2. ↑ a b c Marti Roland, Codification and Re(tro)codification of a Minority Language: The Case of Lower Sorbian, s. 303 (ang.).
  3. ↑ Helena Dobrovoljc, Nataša Jakop, Sodobni pravopisni priročnik med normo in predpisom, Založba ZRC, 2012, s. 14, ISBN 978-961-254-337-2 (słoweń.).
  4. ↑ Rebecca Posner, John N. Green, Bilingualism and Linguistic Conflict in Romance, Walter de Gruyter, 2011, s. 97, ISBN 978-3-11-084864-9 (ang.).
  5. ↑ a b Bohuslav Havránek, Miloš Weingart, Spisovná čeština a jazyková kultura, Melantrich, 1932 (cz.).
  6. ↑ Jelena Hekman, Hrvatski jezik u XX. stoljeću, Matica hrvatska, 2006, s. 563, ISBN 978-953-150-773-8 (chorw.).