Stanisław Łukasiewicz (prozaik)

Stanisław Łukasiewicz (ur. 31 maja 1907 w Antopolu koło Siedlec, zm. 14 stycznia 1996 w Warszawie) – polski prozaik.

Ukończył studia na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Warszawskiego. W 1928 roku ogłosił swój pierwszy tom opowiadań Senatorowie w mazurze. W latach 1934–1937 pracował w szkolnictwie, zaś w latach 1937–1939 był kierownikiem Wydziału Prasowego ZNP. W latach 1940–1942 był urzędnikiem magistratu miasta Warszawy, następnie pracował w gminie w Sobolewie. W okresie od 1945 do 1946 był dyrektorem Biura Prasowego Krajowej Rady Narodowej, następnie kierownikiem literackim gazety „Głos Wielkopolski”. W latach 1954–1962 pracował ponownie w szkolnictwie. Od 1955 roku należał do PZPR[1].

Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[1].

Twórczość wybrana

  • Nauczyciele
  • Okupacja
  • Głód niezaspokojony
  • Rodowód
  • Kraina lat szczęśliwych
  • Polska, Polska - ale jaka?
  • Grupa "Granat" i inne opowiadania
  • Byłem sekretarzem Bieruta (wspomnienia)
  • Na polach i w lasach

Przypisy

  1. ↑ a b Kto jest kim w Polsce 1984. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984, s. 562. ISBN 83-223-2073-6.

Bibliografia