Stanisław Śliwiński (prawnik)

Stanisław Śliwiński

Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	25 września 1887 Lwów
Data i miejsce śmierci	25 sierpnia 1959 Warszawa
Profesor doktor nauk prawnych
Specjalność: postępowanie karne
Alma Mater	Uniwersytet Lwowski
Doktorat	1910 – prawo Uniwersytet Lwowski
Profesura	1939 – zwyczajny
Nauczyciel akademicki
uczelnia	Uniwersytet Warszawski Wydział Prawa i Administracji
Stanowisko	dziekan (1946–1947) (1950–1951)
Okres zatrudn.	1922–1959
Odznaczenia

Stanisław Śliwiński (ur. 25 września 1887 we Lwowie, zm. 25 sierpnia 1959 w Warszawie) – polski prawnik, profesor postępowania karnego.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Antoniego i Rozalii z Jakimków^[1]. Ukończył szkołę powszechną i gimnazjum we Lwowie, a następnie Uniwersytet Lwowski (w 1909). Na tej samej uczelni obronił doktorat w 1910 roku. Następnie odbył aplikację sądową i został sędzią w Kałuszu (w II Rzeczypospolitej w województwie stanisławowskim). Następnie był sędzią w Dąbrowie Górniczej, Częstochowie, a w latach 1923–1939 był sędzią Sądu Najwyższego.

Na początku lat 20. był konsultantem prawnym Ministerstwa Sprawiedliwości. Od 1925 roku był członkiem Komisji Kodyfikacyjnej. Był jednym z autorów projektu kodeksu postępowania karnego z 1928, a także kodeksu karnego z 1932.

Od 1922 wykładał na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Od 10 marca 1939 był na nim profesorem zwyczajnym prawa karnego i postępowania karnego^[2], obejmując katedrę prawa karnego po Wacławie Makowskim. W czasie okupacji wykładał na tajnym Wydziale Prawa UW. Przygotował wówczas skrypt Prawo karne. Po powstaniu warszawskim wysiedlony wykładał na Uniwersytecie Jagiellońskim, a po wyzwoleniu powrócił na Uniwersytet Warszawski jako kierownik Katedry Prawa i Postępowania Karnego (od 1950 Katedry Postępowania Karnego). W latach akademickich 1946–1947 i 1950–1951 był dziekanem Wydziału Prawa.

W latach 1956–1959 był kierownikiem Zakładu Prawa Karnego Instytutu Nauk Prawnych Polskiej Akademii Nauk, a w latach 1957–1958 dyrektorem Instytutu.

Od 1947 był członkiem korespondentem, a od 1950 członkiem rzeczywistym Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. W 1952 został członkiem korespondentem PAN, a w 1958 członkiem rzeczywistym.

Uczniami profesora Śliwińskiego byli m.in. profesorowie Stefan Kalinowski, Alfred Kaftal i Andrzej Murzynowski. Pochowany w Warszawie na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 238-6-16)^[3].

Publikacje

• Proces karny (część ogólna) (1936)
• Prawo karne materialne. Część ogólna (1946)
• Polski proces karny przed sądem powszechnym (1948–1949)
• Oddanie pod sąd w procesowym prawie karnym (1955)
• Wznowienie postępowania karnego w prawie Polski na tle porównawczym (1957)
• Polski proces karny przed sądem powszechnym. Zasady ogólne (1959)

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (19 lipca 1954)^[4]
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (27 listopada 1929)^[5]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)^[6]
• Złoty Krzyż Zasługi (11 listopada 1937)^[4]
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (17 stycznia 1955)^[4]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości (30 kwietnia 1929)^[4]
• Brązowy Medal za Długoletnią Służbę (6 maja 1938)^[4]

Przypisy

Bibliografia

• Genowefa Rejman: Stanisław Śliwiński. W: Profesorowie Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego 1808–2008. Grażyna Bałtruszajtys (red.). Wyd. 1. Warszawa: Lexis-Nexis, 2008, s. 135–137. ISBN 978-83-7334-905-6.
• Adam Redzik. Poczet jurystów i ekonomistów 3: Stanisław Śliwiński (1887–1959). „Głos Prawa. Przegląd Prawniczy Allerhanda”. 2 (2), 2019-12-23. Instytut Allerhanda. ISSN 2657-800X. (pol.).