Stanisław Świacki

Stanisław Świacki
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

7 marca 1867
Kliczów

Data i miejsce śmierci

1954
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1884-1921

Siły zbrojne

Lesser Coat of Arms of Russian Empire.svg Armia Imperium Rosyjskiego
Orzełek II RP.svg Wojsko Polskie

Jednostki

11 Dywizja Piechoty

Stanowiska

dowódca dywizji piechoty

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława II klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza III klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny III klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza IV klasy (Imperium Rosyjskie) Broń Świętego Jerzego

Stanisław Świacki, ros. Станислав Феликсович Свяцкий (ur. 7 marca 1867 w Kliczowie, zm. w 1954 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

Stanisław Świacki urodził się 7 marca 1867 roku w majątku Kliczów, w ówczesnej guberni mohylewskiej, w rodzinie Feliksa, obywatela ziemskiego, i Anny z domu Deboy-Dewoyna[1]. 8 maja 1884 roku, po ukończeniu pięciu klas gimnazjum w Mohylewie, wstąpił do Wileńskiej Szkoły Piechoty Junkrów. Zawodową służbę wojskową rozpoczął w 161 Aleksandropolskim Pułku Piechoty, a kontynuował w 214 Mokszańskim Pułku Piechoty, a później 189 Izmailskim Pułku Piechoty. W 1910 roku ukończył Oddział Kozacki Oficerskiej Szkoły Strzeleckiej (ros. Офицерская стрелковая школа „успешно”, казачий отдел) w Oranienbaum (obecnie Łomonosow)[2]. Od 17 lipca 1915 roku do 18 lutego 1917 roku dowodził 191 Largo-Kagulskim Pułkiem Piechoty, a następnie objął dowództwo II Brygady 188 Dywizji Piechoty, która została sformowana w styczniu 1917 roku, w Rumunii, w składzie XXIV Korpusu. 24 października 1917 roku 188 Dywizja Piechoty została rozformowana, a on sam (7 października) przydzielony do Rezerwy oficerów przy Sztabie Odeskiego Okręgu Wojskowego.

7 kwietnia 1919 roku został przyjęty do Wojska Polskiego. 21 lipca 1919 roku otrzymał przydział do Stacji Zbornej Oficerów w Warszawie, a trzy dni później do Armii gen. Hallera[3]. Od 21 września do 17 listopada 1919 roku dowodził 11 Dywizją Piechoty. W 1920 roku w Stacji Zbornej Oficerów w Warszawie. Potem krótko w Centralnej Komisji Kontroli Stanów[4]. 1 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu generała podporucznika, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej[5]. Z dniem 1 kwietnia 1921 roku został przeniesiony w stan spoczynku, w stopniu generała podporucznika[6]. 26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała brygady[7]. Na emeryturze mieszkał w Warszawie, a następnie w Wilnie[8][9][10]. Zmarł w 1954 roku w Warszawie[11].

Stanisław Świacki był dwukrotnie żonaty. Z pierwszego związku miał dwóch synów: Leonida i Pawła, natomiast z drugiego małżeństwa syna Michała i córkę Ewę. Paweł Świacki (1899-1969), inżynier budownictwa poślubił Rosjankę, wywodzącą się z rodów syberyjskich kupców-milionerów, Uszkowów i Donskich. Z tego związku 24 listopada 1931 roku narodził się Światosław Świacki, mieszkający w Petersburgu, wybitny tłumacz literatury polskiej, laureat Nagrody im. Andrzeja Drawicza (2002) i nagrody Ambasador Polszczyzny poza Granicami Kraju (6 maja 2011), redaktor „Gazety Petersburskiej”[12].

Awanse

  • podporucznik (Подпоручик) – 9 kwietnia 1890
  • porucznik (Поручик) – 9 kwietnia 1894
  • sztabskapitan (Штабс-капитан) – 6 maja 1900
  • kapitan (Капитан) – 9 kwietnia 1902
  • podpułkownik (Подполковник) – 26 lutego 1910
  • pułkownik (Полковник) – 1 lutego 1915 ze starszeństwem z 23 września 1914
  • generał brygady (Генерал-майор) – 31 maja 1917[13]
  • generał podporucznik – zatwierdzony 1 maja 1920 z dniem 1 kwietnia 1920
  • generał brygady – 26 października 1923 ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[14]

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Zdzisław Nicman, Stanisław Świacki ..., s. 18, Alexey Likhotvorik, Свяцкий Станислав Феликсович i Piotr Stawecki, Słownik biograficzny ..., s. 330.
  2. ↑ Piotr Stawecki, Słownik biograficzny ..., s. 330 podał, że była to kozacka szkoła junkrów w Orenburgu.
  3. ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 81 z 31 lipca 1919 roku, poz. 2838 i 2839. Według Piotra Staweckiego Słownik biograficzny ..., s. 330 generał Świacki został przyjęty do Wojska Polskiego 7 lipca 1919 roku, a w Armii generała Józefa Hallera pełnił obowiązki adiutanta dowódcy Dywizji Instrukcyjnej, generała Tranie, a następnie dowódcy 6 Dywizji Strzelców, generała Champeaux.
  4. ↑ „Dziennik Personalny” (R.1, nr 40), MSWojsk, 27 października 1920, s. 1091.
  5. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 18 z 15 maja 1920 roku, poz. 504.
  6. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 2 z 15 stycznia 1921 roku, poz. 71, natomiast Piotr Stawecki Słownik biograficzny ..., s. 330 podał, że przeniesienie w stan spoczynku nastąpiło w 1923 roku.
  7. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 70 z 7 listopada 1923 roku, s. 738.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1923, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 1577.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 1406.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 880.
  11. ↑ Piotr Stawecki, Słownik biograficzny ..., s. 330 podał, że generał Świacki zmarł w 1945 roku.
  12. ↑ Grzegorz Wiśniewski, Światosław Świacki.
  13. ↑ Piotr Stawecki, Słownik biograficzny ..., s. 330 podał, że Stanisław Świacki awansował na kapitana w 1905 roku, a na generała majora w 1918 roku.
  14. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1934, L.dz. 250/mob. 34, s. 322.

Bibliografia

  • Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione.
  • Zdzisław Nicman, Stanisław Świacki. W 45. rocznicę śmierci, Gazeta Stołeczna nr 119 z 24 maja 1999 roku, s. 18.
  • Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa: Bellona, 1994, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159.
  • Grzegorz Wiśniewski, Światosław Świacki, Pisarze.pl E-tygodnik literacko-artystyczny Nr 6/15 (236) z 5 sierpnia 2013, ISSN 2084-6983 [1].
  • Alexey Likhotvorik, Свяцкий Станислав Феликсович, „Kartoteka projektu Armia rosyjska w Wielkiej Wojnie”, [2].

Media użyte na tej stronie

Orzełek II RP.svg
Autor: Poznaniak, Licencja: CC BY-SA 2.5
Orzełek Wojsk Lądowych II RP
RUS Order św. Stanisława (baretka).svg
Baretka Orderu św. Stanisława.
RUS Order św. Włodzimierza (baretka).svg
Baretka Orderu św. Włodzimierza.
RUS Order św. Anny (baretka).svg
Baretka Orderu św. Anny.
RUS Order św. Jerzego (baretka).png
Baretka Orderu św. Jerzego
PL Epolet gen bryg.svg
Naramiennik generała brygady Wojska Polskiego (1919-39).