Stanisław Świtalski (ur. 1936)

Stanisław Świtalski

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	1 sierpnia 1936 Budy Kaleńskie
Przebieg służby
Lata służby	1959–1994
Siły zbrojne	Siły Zbrojne PRL Siły Zbrojne RP
Stanowiska	szef Służb Technicznych - zastępca dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego, szef Służby Czołgowo-Samochodowej MON, komendant Instytutu Systemów Zabezpieczenia Technicznego Wojsk w WAT
Odznaczenia

Stanisław Świtalski (ur. 1 sierpnia 1936 w Budach Kaleńskich) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

W latach 1954-1959 studiował w WAT w Warszawie. Podczas studiów, w 1956 promowany do stopnia chorążego, a w 1957 do stopnia podporucznika w korpusie oficerów samochodowych. W 1959 ukończył studia z dyplomem magistra inżyniera i został wyznaczony na stanowisko pomocnika kierownika sekcji technicznej sztabu 33. Pułku Zmechanizowanego w Nysie. W latach 1961-1966 kierownik 172. warsztatów dywizyjnych 2 Dywizji Zmechanizowanej. Od 1966 był pomocnikiem szefa wydziału technicznego dywizji w stopniu majora. Od stycznia 1971 szef służby czołgowo-samochodowej 2 Dywizji Zmechanizowanej. W 1973 ukończył studia podyplomowe w Wojskowej Akademii Technicznej im. J. Dąbrowskiego w Warszawie. 28 maja 1975 został szefem Służb Technicznych - zastępcą dowódcy 2 Dywizji Zmechanizowanej. W latach 1976-1978 studiował w Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. Klimenta J. Woroszyłowa w Moskwie, po czym został szefem Służb Technicznych - zastępcą dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego we Wrocławiu w stopniu pułkownika. Od 6 V 1982 szef Służby Czołgowo-Samochodowej MON w Głównym Inspektoracie Techniki WP. Na mocy uchwały Rady Państwa PRL z 24 września 1983 otrzymał nominację na stopień generała brygady. Nominację wręczył mu w Belwederze 10 października 1983 przewodniczący Rady Państwa prof. Henryk Jabłoński. Od 24 września 1989 do 4 lutego 1994 komendant Instytutu Systemów Zabezpieczenia Technicznego Wojsk w WAT w Warszawie (1 I 1993 przemianowanego na Instytut Logistyki WAT). 15 lutego 1994 zakończył zawodową służbę wojskowąi przeszedł do rezerwy, pożegnany 12 stycznia 1994 przez ministra obrony Piotra Kołodziejczyka.

Współautor wielu systemowych rozwiązań w zakresie eksploatacji techniki wojskowej, członek Zarządu Głównego Polskiego Związku Motorowego i Prezydium Zarządu Głównego Ligi Obrony Kraju. Autor wielu projektów racjonalizatorskich związanych z techniką czołgową i samochodową. Aktywny działacz Naczelnej Organizacji Technicznej w WP.

Awanse

W trakcie wieloletniej służby w ludowym Wojsku Polskim otrzymywał awanse na kolejne stopnie wojskowe^[1]:

• chorąży - 1956
• podporucznik – 1957
• porucznik – 1959
• kapitan – 1962
• major – 1966
• podpułkownik – 1972
• pułkownik – 1978
• generał brygady – 1983

Odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1985)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1979)
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Brązowy Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Odznaka "Zasłużonego Racjonalizatora Wojskowego”
• Złota Odznaką Honorową NOT
• inne odznaczenia

Życie prywatne

Syn Adama i Franciszki z Kowalskich. Żonaty z Adelą, jedna córka^[2].

Bibliografia

• Mariusz Jędrzejko i inni, Generałowie i admirałowie III Rzeczypospolitej (1989-2002), Warszawa 2002, s. 295.
• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. IV:S-Z, Toruń 2010, s. 111-112.
• Kto jest kim w Polsce. Informator biograficzny. Edycja 3, Warszawa 1993, s. 733.