Stanisław Antoni Świdziński
 | |
 Półkozic | |
| Rodzina | Świdzińscy herbu Półkozic |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Ojciec | Wawrzyniec Świdziński |
| Matka | Bona Barczykówna |
| Żona | Marianna Dziulanka |
| Dzieci | Ignacy Świdziński |
| Odznaczenia | |
 | |
Stanisław Antoni Świdziński herbu Półkozic[1] (ur. 15 kwietnia 1685 w Świdnie – zm. 7 listopada 1761 w Sulgostowie) – pułkownik wojsk koronnych, regimentarz partii ukraińskiej, starosta bracławski od 1719 roku[2], starosta radomski od 1730. Od 1739 wojewoda bracławski, od 1754 rawski.
Życiorys
Był synem Wawrzyńca i jego pierwszej żony Bony Baryczkówny. Po ojcu odziedziczył dobra Świdno, Michałowice, Stryków, i Skarbkową Wieś. Będąc stolnikiem rawskim 23 lutego 1717 otrzymał od króla Augusta II wieś Wilków, później z nadania tego samego władcy dostał królewszczyzny na terenie ziemi sandomierskiej i radomskiej. W 1721 został starostą bracławskim pełniąc tę funkcję do 19 czerwca 1728. 15 kwietnia 1730 zostaje starosta radomskim, a w 1731 starostą lityńskim na Podolu. Był posłem na sejm 1730 roku z ziemi rawskiej[3]. W 1733 roku objął dyrekcję sejmiku przedsejmowego województwa bracławskiego, na którym został wybrany posłem na sejm[4]. Poseł powiatu rawskiego na sejm nadzwyczajny pacyfikacyjny 1736 roku[5]. 28 lutego 1739 z nadania Augusta III został wojewodą bracławskim i jako wojewoda wszedł w skład senatu. 3 sierpnia 1742 odebrał od króla Order Orła Białego. 9 listopada 1754 roku został wojewodą rawskim uzyskując tym samym wyższe miejsce w senacie.
W 1731 ożenił się z Marianną Dziulanką (1702–1737) córką Stanisława stolnika sandomierskiego w posagu żony otrzymał Odrzywół, Klwów i Sulgostów. Z małżeństwa z Marianną miał 4 dzieci: synów Ignacego i Michała oraz córki Bonę – żonę Kazimierza Granowskiego oraz Mariannę – żonę Stanisława Piotra Lanckorońskiego z Brzezia, kasztelana połanieckiego. Obie córki zmarły bezpotomnie. U króla wystarał się o przywileje handlowe dla Klwowa w 1742 na jarmarki i w 1750 na targi oraz o potwierdzenie wszystkich dotychczasowych przywilejów królewskich.
18 stycznia 1754 roku podpisał we Lwowie manifest przeciwko podziałowi Ordynacji Ostrogskiej[6].
Przy kościele parafialnym w Klwowie od strony północnej dobudował w 1750 i wyposażył kaplicę grobową. Zmarł nagle, został pochowany w rodzinnej kaplicy koło zmarłej przedwcześnie żony. Grobowiec i płyty epitafijne niestety nie zachowały się do dziś, ponieważ uległy zniszczeniu podczas działań wojennych w 1915.
Przypisy
- ↑ Urzędnicy województwa krakowskiego XVI-XVIII wieku. Spisy". Oprac. Stanisław Cynarski i Alicja Falniowska-Gradowska, Kórnik 1990, s. 216.
- ↑ w tym roku uzyskał dożywocie na starostwo bracławskie, Krzysztof Chłapowski, Starostowie niegrodowi w Koronie 1565-1795 Materiały źródłowe, Warszawa, Bellerive-sur-Allier 2017, s. 325.
- ↑ Teka Gabryela Junoszy Podoskiego, t.IV, Poznań 1856, s.17.
- ↑ Kuryer Polski. 1733, nr 159, s. 289.
- ↑ Henryk Palkij, Sejmy 1736 i 1738 roku : u początków nowej sytuacji politycznej w Rzeczypospolitej, Rozprawy Wydziału Historyczno-Filozoficznego / Polska Akademia Umiejętności ; t. 93, Kraków 2000, s. 219.
- ↑ Złota Księga Szlachty Polskiej, rocznik V, Poznań 1883, s. 309.
|
