Stanisław Biedrzycki

Stanisław Biedrzycki

Opera, Karol, Wrona, Radość

starszy sierżant
Data i miejsce urodzenia	18 września 1915 Gzdów
Data i miejsce śmierci	17 września 1944 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1939–1944
Siły zbrojne	Wojsko Polskie, Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie, Armia Krajowa
Jednostki	1 Pułk Radiotelegraficzny, Sztab Główny WP, Sztab Naczelnego Wodza, Oddział III KG AK
Stanowiska	radiotelegrafista
Główne wojny i bitwy	kampania wrześniowa, II wojna światowa, powstanie warszawskie
Odznaczenia

Tablica w kościele św. Jacka w Warszawie, upamiętniająca poległych cichociemnych, w tym Stanisława Biedrzyckiego

Stanisław Biedrzycki ps.: „Opera”, „Karol”, „Wrona”, „Radość” (ur. 18 września 1915 w Gzdowie, zm. 17 września 1944 w Warszawie) – starszy sierżant lotnictwa, cichociemny, powstaniec warszawski.

Życiorys

Po ukończeniu szkoły powszechnej i 3-letniej szkoły handlowej wstąpił do służby czynnej w II batalionie 1 Pułku Radiotelegraficznego. W 1936 roku uczył się w szkole podoficerskiej.

We wrześniu 1939 roku służył w Oddziale II Sztabu Głównego (jako oficer radiołączności). 18 września przekroczył granicę polsko-rumuńską, został internowany w Rumunii. Dotarł do Francji, gdzie od grudnia 1939 roku do czerwca 1940 roku przebywał w Centrum Wyszkolenia Łączności. Od czerwca 1940 roku do marca 1944 przebywał w Wielkiej Brytanii. Od października 1940 roku służył jako radiotelegrafista w Dywizjonie 309. Zgłosił się do służby w kraju. Odbył szkolenie w zakresie łączności radiowej dla lotnictwa i dywersji. Został zaprzysiężony 4 marca 1943 roku Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza.

W ramach operacji „Weller 5” w nocy z 3 na 4 kwietnia 1944 roku jako sierżant cichociemny „Opera” został zrzucony w rejonie Malcanowa, wraz z kapitanem Zygmuntem Sawickim („Samulik”), podporucznikiem Janem Bieżuńskim („Orzyca”) i podporucznikiem Marianem Pokładeckim („Zola”). Zrzucono również pojemniki zawierające broń oraz sprzęt wojskowy. Sprzęt ukryto i przekazano dowództwu AK w Warszawie, natomiast skoczkowie zostali ukryci w jednym z miejscowych gospodarstw, zanim przerzucono ich do Warszawy^[1][2].

Biedrzycki został przydzielony do Wydziału Lotnictwa Oddziału III Komendy Głównej Armii Krajowej (Wydział Lotnictwa „Bociany”) jako dyspozycyjny radiotelegrafista, gdzie służył od maja do lipca. Powstanie warszawskie zaskoczyło go na Marymoncie, przedostał się na Stare Miasto, gdzie działał początkowo jako radiotelegrafista „Grupy Północ”, a następnie radiostacji Wydziału Lotnictwa przy ul. Wilczej 9. 14 września został ciężko ranny w obie nogi od wybuchu skrzynki z granatami na podwórzu kamienicy przy ul. Wilczej 9. Przeniesiono go do szpitala polowego przy ul. Mokotowskiej 55, następnie przebywał w szpitalach przy ul. Koszykowej oraz ul. Lwowskiej. Zmarł 3 dni później w wyniku odniesionych ran (na skutek zakażenia)^[3].

Odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (pośmiertnie, 22 września 1944 roku).

Życie rodzinne

Był synem Antoniego i Zofii z domu Boder. Ożenił się z Ireną Marianowicz. Byli bezdzietni.

Został pochowany na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie^[4].

Upamiętnienie

W lewej nawie kościoła św. Jacka przy ul. Freta w Warszawie odsłonięto w 1980 roku tablicę Pamięci żołnierzy Armii Krajowej, cichociemnych – spadochroniarzy z Anglii i Włoch, poległych za niepodległość Polski. Wśród wymienionych 110 poległych cichociemnych jest Stanisław Biedrzycki.

Przypisy

Bibliografia

• Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1984, s. 294. ISBN 83-211-0537-8.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Wojskowy Instytut Historyczny, s. 180–181.
• Krzysztof A. Tochman: Słownik biograficzny cichociemnych. T. 2. Rzeszów: Wydawnictwo Abres, 1996, s. 23–24. ISBN 83-902499-5-2.

Linki zewnętrzne

• Biogram na stronie elitadywersji.org