Stanisław Biniecki

Stanisław Biniecki
Data i miejsce urodzenia

29 lipca 1907
Sławno

Data i miejsce śmierci

3 maja 1999
Warszawa

profesor nauk chemicznych
Specjalność: farmacja
Alma Mater

Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

Doktorat

1938

Habilitacja

1946

Profesura

1947

Doktor honoris causa
Akademia Medyczna w Poznaniu – 1977
Uczelnia

Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Akademia Medyczna w Warszawie

Dziekan Wydziału Farmaceutycznego AM
Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Order Sztandaru Pracy II klasy Odznaka tytułu honorowego „Zasłużony Nauczyciel PRL” Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego
Grób Stanisława Binieckiego na cmentarzu wojskowym na Powązkach.

Stanisław Biniecki (ur. 29 lipca 1907 w Sławnie koło Gniezna[1], zm. 3 maja 1999 w Warszawie[2]) – polski lekarz[1] (1946), farmaceuta (1933) i chemik (1958), profesor.

Życiorys

Ukończył Państwowe Gimnazjum im. Bolesława Chrobrego w Gnieźnie, gdzie w 1927 zdał maturę[3]. Rozpoczął studia chemiczne, ale przerwał je w 1929 r.[4] Ukończył studia farmaceutyczne na Uniwersytecie Poznańskim (1933)[5][2], a w roku 1938 obronił pracę doktorską „Badania nad peroksydazami zewnątrzkomórkowymi u roślin wraz z krytycznym rozpatrzeniem reakcyj peroksydazowych” poświęconą badaniom peroksydazom zewnątrzkomórkowym u roślin[2]. W tym okresie uzyskał stypendium Fundacji Naukowej im. Bronisława Koskowskiego i wyjechał na staż na Uniwersytet Wiedeński, gdzie pracował w Instytucie Chemii, w zespole naukowym prof. Ernsta Spätha[4]. Po wybuchu wojny powrócił do Polski i zaciągnął się do wojska. Został ranny; po wyjściu ze szpitala zamieszkał w Warszawie i trzy lata był słuchaczem tajnych studiów medycznych (do roku 1944)[2]. W grudniu 1945 uzyskał stopień doktora habilitowanego na podstawie rozprawy pt. „Opracowanie metod fabrykacji preparatów wątrobowych i oznaczanie ich wartości leczniczej”, a także ukończył studia lekarskie. Rok później nadano mu tytuł profesora nadzwyczajnego. W latach 1945–1947 kierował Zakładem Technologii Technicznej Środków Leczniczych Wydziału Farmaceutycznego Uniwersytetu Poznańskiego, w 1947 po przeprowadzce do Warszawy objął analogiczne stanowisko w Akademii Medycznej, został również członkiem Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Farmaceutycznego[6]. Tytuł profesora zwyczajnego uzyskał 1958 r. W tym samym roku ukończył studia chemiczne uzyskując tytuł magistra chemii[4].

W latach 1964–1968 był dziekanem Wydziału Farmaceutycznego Akademii Medycznej w Warszawie.

Prowadził prace naukowe z dziedziny syntezy środków leczniczych. Wraz z H. Ludwickim był autorem podręcznika do ćwiczeń z technologii chemicznej środków leczniczych (wydany w 1959).

Uhonorowany m.in. Krzyżem Kawalerskim i Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski[2], Orderem Sztandaru Pracy II klasy, Odznaką „Zasłużony Nauczyciel PRL”, Odznaką 1000-lecia Państwa Polskiego oraz nagrodą I stopnia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej za działalność naukową w 1965. Członek – korespondent Królewskiej Belgijskiej Akademii Medycznej, członek honorowy Węgierskiego Towarzystwa Farmaceutycznego, członek honorowy (1970) Polskiego Towarzystwa Farmaceutycznego[7].

Twórca oryginalnych polskich leków[2]:

  • cytrynianu bikordyny (gapikominy) – (nazwa handl.: Bicordin tabl. 12,5 mg); wprowadzony do lecznictwa w 1970 r., obecnie już niestosowany – dawniej w chorobie wieńcowej
  • chlorowodorku todralazyny (nazwa handl. Binazin tabl. 20 mg); wprowadzony do lecznictwa w 1964, obecnie już niestosowany. Przez wiele lat był jednym z podstawowych preparatów używanych w farmakoterapii nadciśnienia tętniczego.

Jest pochowany na Cmentarzu wojskowym na Powązkach (kwatera H II, rząd 7, grób 20)[8].

Przypisy

  1. a b Współcześni uczeni polscy. Słownik biograficzny, Janusz Kapuścik (red.), tom I: A–G (redaktor tomu Marek Halawa), Warszawa [1998], s. 122.
  2. a b c d e f Cicha sława – sylwetka profesora Stanisława Binieckiego, nazdrowie.pl, 2016 [zarchiwizowane z adresu 2017-02-25].
  3. Absolwenci – Z orlików na orły wyrośli, Stowarzyszenie Absolwentów I LO [dostęp 2019-08-18].
  4. a b c Katarzyna Hanisz, Szkoła polskiej farmacji. Uczeni i ich dzieła. Prof. dr hab. Stanisław Biniecki (1907 – 1999), www.aptekarzpolski.pl [dostęp 2019-08-18].
  5. Prof. zw. dr hab. Stanisław Biniecki, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2019-08-18].
  6. Warszawski Kalendarz Ilustrowany Stolica 1968, Wydawnictwo Warszawskiego Tygodnika „Stolica” Warszawa 1967 s. 29.
  7. Kto jest kim w Polsce 1989, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1989, s. 94.
  8. Miejsce pochówku. [dostęp 2018-09-06].

Media użyte na tej stronie

POL Odznaka tytułu honorowego Zasłużony Nauczyciel Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej BAR.png
Autor: Jakubkaja, Licencja: CC BY-SA 3.0
Baretka odznaki tytułu honorowego Zasłużony Nauczyciel Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej
POL Odznaka tytułu honorowego Zasłużony Nauczyciel Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej BAR.png
Autor: Jakubkaja, Licencja: CC BY-SA 3.0
Baretka odznaki tytułu honorowego Zasłużony Nauczyciel Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej
POL Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego BAR.png
Baretka Odznaki 1000-lecia Państwa Polskiego
Prof Stanisław Biniecki grób.jpg
Autor: Lukasz2, Licencja: CC0
Grób Stanisława Binieckiego na cmentarzu wojskowym na Powązkach.