Stanisław Bobiatyński

Stanisław Bobiatyński

podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia	28 lipca 1886 Wilno
Przebieg służby
Lata służby	do 1928
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Jednostki	Pułk Strzelców Wileńskich Obóz Warowny Wilno Komenda Miasta Wilna
Stanowiska	dowódca pułku piechoty zastępca komendanta obozu warownego komendant miasta
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Stanisław Bobiatyński (ur. 28 lipca 1886 w Wilnie, zm. ?) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Eugeniusza i Wandy z Kossochackich^[1]. Ukończył gimnazjum w Wilnie^[2]. Dyplom lekarski uzyskał na Uniwersytecie Moskiewskim^[3]. Krótko po uzyskaniu dyplomu, w 1909, został aresztowany za udział w spisku. Po pięciu miesiącach więzienia, został skazany na 5 lat zsyłki do Guberni Archangielskiej. Uciekł stamtąd w 1911 i przedostał się do Krakowa. Tam pracował w Klinice Chirurgicznej Uniwersytetu Jagiellońskiego i dwa razy odbył staż, w Lozannie i Genewie. Kiedy car ogłosił amnestię wrócił do rodzinnego Wilna i prowadził praktykę lekarską. W 1914 wstąpił na ochotnika do Armii Imperium Rosyjskiego i został przydzielony do szpitala polowego na stanowisko lekarza. Następnie walczył jako młodszy lekarz 2 Brygady Artylerii Ciężkiej. W sierpniu 1915 został ranny. W styczniu 1916 został przeniesiony do Brygady Strzelców Polskich, a później do I Korpusu Polskiego w Rosji. Jako lekarz uczestniczył w walkach II batalionu 2 i 6 pułku strzelców polskich oraz 3 pułku ułanów. W czasie tych walk uległ zatruciu gazami oraz odznaczył się. Po demobilizacji korpusu powrócił do Wilna^[3].

W 1918, po powrocie do Wilna, był jednym z najbardziej aktywnych członków Związku Wojskowych Polaków. 10 listopada objął funkcję podinspektora Samoobrony Litwy i Białorusi. W styczniu 1919 wziął udział w walkach o Wilno, a następnie wycofał się na czele oddziału Samoobrony do Ostrowi Mazowieckiej, gdzie objął dowództwo batalionu w organizującym się Pułku Strzelców Wileńskich, późniejszym 85 pułku Strzelców Wileńskich. 25 stycznia 1919 został mianowany majorem^[3].

Wkroczenie do Wilna - gen. Lucjan Żeligowski z komendantem miasta mjr Stanisławem Bobiatyńskim

W okresie od 3 czerwca do 7 lipca 1919 oraz od 4 listopada 1919 do 9 października 1920 i do 10 listopada 1922 dowodził pułkiem Strzelców Wileńskich. Na czele pułku walczył nad Szczarą, Baranowiczami, Słuckiem, Leplem, Czernicą oraz w bitwie warszawskiej, w której został ranny, i w bitwie nad Niemnem. W końcu wziął udział w tzw. buncie gen. Żeligowskiego^[4][5]. 15 lipca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora, w piechocie, „w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej”^[6].

Z dniem 10 listopada 1922 został zwolniony ze stanowiska dowódcy 85 pp i odkomenderowany do Komendy Obozu Warownego „Wilno”^[7]. Pełnił służbę na stanowisku zastępcy komendanta obozu^[3]. W tym samym roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów rezerwowych piechoty, przydzielony w rezerwie do 85 pp i pozostawiony w służbie czynnej^[8][9]. 23 sierpnia 1924 został przemianowany z dniem 1 lipca 1924 na oficera zawodowego w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1919 i 1. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[10]. Pełnił wówczas służbę w 85 pp^[11].

3 maja 1926 został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925 i 13. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[12]. W maju 1926 został komendantem miasta Wilna. W lutym 1928 został przeniesiony w stan spoczynku^[3]. Po zakończeniu służby wojskowej pozostał w rodzinnym Wilnie^[13]. W 1934, jako podpułkownik stanu spoczynku piechoty, pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Wilno Miasto. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr III. Był wówczas „w dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr III”^[14].

Z relacji Aleksandra Meysztowicza wynika, że pułkownik Bobiatyński po kampanii wrześniowej 1939 został internowany na Litwie i osadzony razem z pułkownikiem Jerzym Dąbrowskim^[15]. 14 kwietnia 1940 został zwolniony z internowania. Ukrywał się, według niepotwierdzonych informacji, w majątku swojej siostry Jadwigi Wnukowskiej w Jogalinie na Litwie Kowieńskiej. Tam po ataku Niemiec na ZSRR w 1941 podobno został wytropiony i rozstrzelany przez Niemców^[16].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1920),
• Krzyż Walecznych „za czyny męstwa i odwagi wykazane w bojach toczonych w latach 1918-1921” – czterokrotnie,
• Złoty Krzyż Zasługi (9 listopada 1929)^[17],
• Srebrny Krzyż Zasługi,
• Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej,
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 „Polska Swemu Obrońcy”,
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
• Medal Międzysojuszniczy „Médaille Interalliée”.

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
• Alfabetyczny spis oficerów rezerwy. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922-05-01.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
• Encyklopedia Wojskowa. Otton Laskowski (red.). T. I: A.a - Custoza. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Oświatowy, 1931.
• Anita Magowska. Stanisław Bobiatyński (1886-?) - lekarz i obrońca Wilna. „Acta Medicorum Polonorum”. 3, 2013. Poznań: Katedra i Zakład Historii Nauk Medycznych Uniwersytetu im. Karola Marcinkowskiego. ISSN 2083-0343. 
• Aleksander Meysztowicz: Relacja Aleksandra Meysztowicza. [w:] Protokoły z rozmów z osobami przybyłymi z Polski do Rzymu w 1939 i 1940 r. [on-line]. Pracownia Badań nad Historią i Kulturą Przestrzeni Totalitarnej i Posttotalitarnej, 1940-02-05. [dostęp 2017-10-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-10-26)].