Stanisław Cebula (nauczyciel)

Stanisław Cebula
Ilustracja
Stanisław Cebula (1928)
Data i miejsce urodzenia1 grudnia 1877
Odrzykoń
Data śmierci?
Zawód, zajęcienauczyciel
Narodowośćpolska
Odznaczenia
Krzyż Jubileuszowy dla Cywilnych Funkcjonariuszów Państwowych

Stanisław Cebula (ur. 1 grudnia 1877 w Odrzykoniu, zm. ?) – polski nauczyciel.

Życiorys

Urodził się 1 grudnia 1877 w Odrzykoniu[1]. Podjął pracę nauczyciela od 1 września 1904, egzamin zawodowy złożył 18 listopada 1907, a 24 stycznia 1908 został mianowany nauczycielem rzeczywistym[1]. Był nauczycielem filologii klasycznej, uczył języka łacińskiego i języka greckiego[1][2]. Pracował w C. K. Gimnazjum im. Franciszka Józefa w Drohobyczu[1], skąd postanowieniem z 27 września 1911 jako rzeczywisty nauczyciel został przeniesiony do założonej w tym roku Filii C. K. Gimnazjum w Samborze i w kolejnych latach uczył tam języka łacińskiego i języka greckiego oraz był zawiadowcą biblioteki nauczycielskiej[3][4][5][6]. Rozporządzeniem C. K. Rady Szkolnej Krajowej z 26 stycznia 1912 został zatwierdzony w zawodzie nauczycielskim i otrzymał tytuł c. k. profesora[7]. Był członkiem zarządu koła samborskiego Towarzystwa Nauczycieli Szkół Wyższych[8]. Został odznaczony austro-węgierskim Krzyżem Jubileuszowym dla Cywilnych Funkcjonariuszów Państwowych[6].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, na początku istnienia II Rzeczypospolitej 8 listopada 1920 został mianowany kierownikiem II Państwowego Gimnazjum w Stanisławowie, gdzie uczył języka łacińskiego[9][10]. Rozporządzeniem Ministra Wyznań i Oświecenia Publicznego z 20 marca 1926 ze stanowiska profesora i kierownika II Gimnazjum Państwowego w Stanisławowie został mianowany dyrektorem Państwowego Gimnazjum im. Królowej Zofii w Sanoku z ważnością od 1 kwietnia 1926[11][12]. W roku szkolnym 1926/1927 formalnie był dyrektorem sanockiego gimnazjum, lecz w tym czasie stanowisko kierownika tej szkoły pełnił nadal Stanisław Borowiczka, zaś S. Cebula nadal był kierownikiem II Gimnazjum w Stanisławowie[13][14]. W szkole uczył języka łacińskiego[15][16]. Stanowisko dyrektora sanockiego gimnazjum pełnił od 1927 do 1930[16][17][18]. Z dniem 27 czerwca 1930 został przeniesiony w stan nieczynny, a decyzją Ministra Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego z 20 listopada 1930[19] został przeniesiony w stan spoczynku z dniem 31 grudnia 1930[20][21]. Wśród sanockich gimnazjalistów zyskał przydomek „Cwibel”[22].

Był działaczem sanockiego koła Towarzystwa Szkoły Ludowej[23]. Pełnił funkcję przewodniczącego Rady Opiekuńczej kierującej Katolickim Związkiem Młodzieży Rękodzielniczej i Przemysłowej w Sanoku, był członkiem wspierającym i został wybrany członkiem honorowym ZMRiP[24][25]. W 1929 był jednym z założycieli sanockiego koła Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego[26].

Przypisy

  1. ↑ a b c d Henryk Kopia: Spis nauczycieli szkół średnich w Galicyi oraz polskiego gimnazyum w Cieszynie. Lwów: Towarzystwo Nauczycieli Szkół Wyższych, 1909, s. 36.
  2. ↑ Henryk Kopia: Spis nauczycieli szkół średnich w Galicyi oraz polskiego gimnazyum w Cieszynie. Lwów: Towarzystwo Nauczycieli Szkół Wyższych, 1909, s. 146.
  3. ↑ Sprawozdanie Kierownika Filii C. K. Gimnazyum w Samborze za rok szkolny 1911/12. Sambor: 1912, s. 33, 37.
  4. ↑ Sprawozdanie Kierownika Filii C. K. Gimnazyum w Samborze za rok szkolny 1912/13. Sambor: 1913, s. 1.
  5. ↑ Kalendarzyk profesorski Towarzystwa Nauczycieli Szkół Wyższych na rok 1913. Lwów: Towarzystwo Nauczycieli Szkół Wyższych, 1913, s. 118.
  6. ↑ a b Hof- und Staatshandbuch der Österreichisch-Ungarischen Monarchie für das Jahr 1918. Wiedeń: 1918, s. 1021.
  7. ↑ Sprawozdanie Kierownika Filii C. K. Gimnazyum w Samborze za rok szkolny 1911/12. Sambor: 1912, s. 38.
  8. ↑ Zarządy kół. „Muzeum”. 4, s. 223, 1912. 
  9. ↑ Sprawozdanie Dyrekcji II. Gimnazjum Państwowego w Stanisławowie za rok szkolny 1920/21. Stanisławów: 1921, s. 3, 5.
  10. ↑ Zygmunt Zagórowski: Spis nauczycieli szkół wyższych, średnich, zawodowych, seminarjów nauczycielskich oraz wykaz zakładów naukowych i władz szkolnych. R. 2. Warszawa / Lwów: 1926, s. 161.
  11. ↑ Wiadomości osobiste. „Dziennik Urzędowy Kuratorjum Okręgu Szkolnego Lwowskiego”. Nr 5, s. 237, 10 maja 1926. 
  12. ↑ Ruch służbowy. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 10, s. 245, 15 czerwca 1926. 
  13. ↑ XXXX. Sprawozdanie Dyrekcji Państwowego Gimnazjum im. Królowej Zofii w Sanoku za rok szkolny 1926/1927. Sanok: 1927, s. 1.
  14. ↑ Józef Hukiewicz: Rzut oka na 50-letnią historię sanockiego gimnazjum. W: XLIII. Sprawozdanie Dyrekcji Państwowego Gimnazjum im. Królowej Zofii w Sanoku za rok szkolny 1929/30. Sanok: 1930, s. 7.
  15. ↑ XLI. Sprawozdanie Dyrekcji Państwowego Gimnazjum im. Królowej Zofji w Sanoku za rok szkolny 1927/1928. Sanok: 1928, s. 11.
  16. ↑ a b XLIII. Sprawozdanie Dyrekcji Państwowego Gimnazjum im. Królowej Zofii w Sanoku za rok szkolny 1929/30. Sanok: 1930, s. 9.
  17. ↑ Józef Stachowicz: Gimnazjum Męskie w latach 1880–1958. W: Księga pamiątkowa Gimnazjum Męskiego w Sanoku 1888-1958. Kraków: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1958, s. 58.
  18. ↑ Edward Zając, Oświata i szkolnictwo. Życie kulturalne, Szkolnictwo podstawowe i średnie. Nauczycielski ruch związkowy, Państwowe Gimnazjum Męskie im. Królowej Zofii w Sanoku, w: Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 576.
  19. ↑ Ruch służbowy. „Dziennik Urzędowy Kuratorium Okręgu Szkolnego Lwowskiego”, s. 19, nr 1 z 25 stycznia 1931. 
  20. ↑ XLIV. Sprawozdanie Dyrekcji Państwowego Gimnazjum im. Królowej Zofii w Sanoku za rok szkolny 1930/31. Sanok: 1931, s. 3, 4.
  21. ↑ Ruch służbowy. „Dziennik Urzędowy Kuratorjum Okręgu Szkolnego Lwowskiego”, s. 532, nr 9 z 30 września 1930. 
  22. ↑ Andrzej Tarnawski. „Belfrowie” – Nostri Magistri. „Rocznik Sanocki”. Tom VII, s. 185, 1995. 
  23. ↑ Edward Zając, Organizacje o charakterze gospodarczym, społecznym, kulturalnym i sportowym / Pomiędzy wojnami światowymi 1918–1939, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 598.
  24. ↑ Katolicki Związek Młodzieży Rękodzielniczej i Przemysłowej w Sanoku 1923-1934. Jednodniówka. Sanok: Katolicki Związek Młodzieży Rękodzielniczej i Przemysłowej w Sanoku, 1934, s. 17, 20, 22, 23, 33, 34.
  25. ↑ Edward Zając, Organizacje o charakterze gospodarczym, społecznym, kulturalnym i sportowym / Pomiędzy wojnami światowymi 1918–1939, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 603.
  26. ↑ Jerzy Kapłon: Zarys historii Oddziału Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego w Sanoku. cotg.pttk.pl. [dostęp 2005-07-02].

Media użyte na tej stronie

AUT KuK Friedensbande BAR.png
Autor: Mimich, Licencja: CC BY-SA 4.0
Baretka: wstążka dla części odznaczeń cywilnych oraz niektórych odznaczeń wojskowych nadawanych w czasie pokoju (Friedensbande) dla odznaczeń austro-węgierskich:
Stanisław Cebula (1928).jpg
Stanisław Cebula (1928)