Stanisław Chrobak

Stanisław Chrobak

Data i miejsce urodzenia	24 września 1950 Paleśnica
Data i miejsce śmierci	15 lutego 2006 Paleśnica
Senator I kadencji
Okres	od 18 czerwca 1989 do 25 listopada 1991
Przynależność polityczna	Obywatelski Klub Parlamentarny
Odznaczenia

Stanisław Chrobak (ur. 24 września 1950 w Paleśnicy, zm. 15 lutego 2006 tamże) – polski rolnik, polityk i samorządowiec, działacz opozycji antykomunistycznej w okresie PRL, senator I kadencji.

Życiorys

Studiował historię na Uniwersytecie Jagiellońskim i Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, uzyskując absolutorium. Prowadził własne gospodarstwo ogrodniczo-rolnicze^[1].

Od końca lat 70. związany z działalnością opozycyjną, współpracował z Komitetem Samoobrony Społecznej „KOR” i działał na rzecz powołania niezależnych organizacji wiejskich. Po podpisaniu porozumień sierpniowych znalazł się w komitecie założycielskim NSZZ Rolników „Solidarność Wiejska” w województwie tarnowskim^[2]. W styczniu i lutym 1981 uczestniczył w strajkach w Ustrzykach Dolnych i Rzeszowie, a w marcu tegoż roku brał udział w proteście rolników w Bydgoszczy. W lutym i kwietniu 1981 uczestniczył w spotkaniach delegacji rolniczych organizacji związkowych z prymasem Stefanem Wyszyńskim^[3]. Był następnie jednym z założycieli Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego Rolników Indywidualnych „Solidarność”, został członkiem prezydium ogólnopolskiego komitetu założycielskiego^[4] i wiceprzewodniczącym tymczasowej rady wojewódzkiej w Tarnowie^[5]. W ramach Ogólnopolskiego Komitetu Założycielskiego odpowiadał za sprawy Wszechnicy Związkowej^[2]. Był jednym z przedstawicieli NSZZ RI „Solidarność” podczas rozprawy rejestracyjnej związku, która odbyła się 12 maja 1981 przed Sądem Najwyższym^[3]. Po ostatecznej legalizacji rolniczej „Solidarności” stanął na czele jej wojewódzkich struktur^[2].

Po wprowadzeniu stanu wojennego przez kilka miesięcy (od grudnia 1981 do lipca 1982) pozostawał w ukryciu^[6], był poszukiwany celem internowania^[2]. Pozostał aktywnym działaczem opozycji, brał udział m.in. w kolportażu wydawnictw drugiego obiegu (dystrybuował m.in. czasopisma „Nasza Ziemia” i „Trwamy”)^[2].

W 1989 wszedł w skład Tymczasowej Rady Wojewódzkiej „Solidarności” Rolników Indywidualnych (jako wiceprzewodniczący)^[2] i następnie Wojewódzkiego Komitetu Obywatelskiego „Solidarność” w Tarnowie^[7]. Od 1989 do 1991 z ramienia Komitetu Obywatelskiego zasiadał w Senacie I kadencji, reprezentując województwo tarnowskie^[8]. W wyborach z 4 czerwca 1989 zdobył ponad 209 tys. głosów (76,94% głosów ważnych)^[9]. W Senacie I kadencji był członkiem Komisji Kultury, Środków Przekazu, Nauki i Edukacji Narodowej oraz Komisji Rolnictwa^[8]. Na początku lat 90. wszedł w skład komisji weryfikującej tarnowskich funkcjonariuszy zlikwidowanej Służby Bezpieczeństwa^[10].

Przez dwie kadencje pełnił funkcję wójta gminy Zakliczyn (od 23 maja 1991 do 29 października 1998^[11]) http://www.zakliczyninfo.pl/archiwum/nr91.pdf, od 1998 do 2002 sprawował mandat radnego Sejmiku Województwa Małopolskiego I kadencji z listy Akcji Wyborczej Solidarność z ramienia Stronnictwa Konserwatywno-Ludowego^[12]. Uzyskał w wyborach 7385 głosów, co stanowiło drugi wynik w okręgu wyborczym nr 3 obejmującym powiaty tarnowski i dąbrowski oraz Tarnów. Był członkiem Komisji Rolnictwa i Modernizacji Terenów Wiejskich^[13] oraz Komisji Porządku i Bezpieczeństwa Publicznego oraz Ochrony Konsumentów^[14]. W 1999 został wybrany do rady Małopolskiej Regionalnej Kasy Chorych w Krakowie^[15].

Był jednym z założycieli Samarytańskiego Towarzystwa im. Jana Pawła II w Zakliczynie^[16] (w 2003 otrzymał tytuł honorowego członka tej organizacji^[17]) oraz Stowarzyszenia Promocji i Rozwoju Gminy Zakliczyn^[18]. Działał na rzecz powstania utworzonego w 1992 w Jamnej przez dominikanina Jana Górę ośrodka duszpasterstwa akademickiego Domu św. Jacka^[19][20]. Był również inicjatorem powstania lokalnego miesięcznika informacyjnego „Głosiciel” (1993)^[21].

Odznaczenia

W 2010 został pośmiertnie odznaczony przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski^[22]. W 2016 prezydent Andrzej Duda pośmiertnie nadał mu Krzyż Wolności i Solidarności^[23].

Przypisy