Stanisław Culic

Stanisław Culic
major piechoty major piechoty
Data urodzenia3 sierpnia 1896
Data i miejsce śmierci18 grudnia 1959
Warszawa
Przebieg służby
Lata służby1918-1939
Siły zbrojneOrzełek II RP.svg Wojsko Polskie
Jednostki11 pułk piechoty
23 pułk piechoty
68 pułk piechoty
Stanowiskadowódca batalionu
Główne wojny i bitwywojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa
Późniejsza pracaurzędnik
Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920-1941) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921

Stanisław Culic (ur. 3 sierpnia 1896, zm. 18 grudnia 1959 w Warszawie) – major piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

Uczestnik wojny polsko-bolszewickiej w 1920. Był dowódcą kompanii w 11 pułku piechoty w Tarnowskich Górach. 1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w IV Kieleckim batalionie etapowym, a jego oddziałem macierzystym był nadal 11 pułk piechoty[1]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 1837. lokatą w korpusie oficerów piechoty[2].

W 1929 przeniesiony do 23 pułku piechoty we Włodzimierzu Wołyńskim. 1 stycznia 1936 awansował na stopień majora i objął dowództwo I batalionu 68 pułku piechoty we Wrześni.

11 września 1939 obsadził Małachowice, które były celem hitlerowskiego ataku artyleryjskiego. Niestety zmuszony był wycofać się wraz ze swym oddziałem do Małachowic. Po tej akcji stracił dowództwo i został przeniesiony do dyspozycji sztabu 17 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty. 17 września zebrał żołnierzy II i III bataliony 68 pp na przeprawie przez Bzurę. 19 września na północ od Palmir przejął dowództwo nad trzema niepełnymi batalionami żołnierzy. Wspierał bojowe działania Wielkopolskiej Brygady Kawalerii. 20 września jego jednostka została rozproszona. Działał w odosobnieniu dysponując pięcioma kompaniami. Podjął próbę przedarcia się do Warszawy. Jego wojsko zostało jednak otoczone i 23 września dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w Oflagu XI B Brunszwik, a następnie w Oflagu II C Woldenberg. Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera B12-11-17)[3].

Ordery i odznaczenia

Upamiętnienie

We Wrześni Stanisława Culica upamiętnia ulica pomiędzy ul. gen. Tadeusza Kutrzeby a ul. Powstańców Wielkopolskich.

Przypisy

Bibliografia

  • Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
  • Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
  • Roman Nowaczyk(Stańczyk): Culic Stanisław. W: Roman Nowaczyk (red.): Wrzesiński słownik biograficzny. Wyd. II poprawione i rozszerzone. Września: Wydawnictwo Kropka Jolanta i Waldemar Śliwczyńscy, 2011, s. 44. ISBN 978-83-89494-40-5.

Media użyte na tej stronie

Orzełek II RP.svg
Autor: Poznaniak, Licencja: CC BY-SA 2.5
Orzełek Wojsk Lądowych II RP
POL Krzyż Walecznych (1920) BAR.svg
Baretka: Krzyż Walecznych (1920).
PL Epolet mjr.svg
Naramiennik majora Wojska Polskiego (1919-39).