Stanisław Czarnowski (inżynier)

Stanisław Czarnowski

Stanisław Czarnowski (1911)
Data i miejsce urodzenia	31 stycznia 1864 Chołdowiec
Data i miejsce śmierci	2 lipca 1926 Kraków
Miejsce spoczynku	Cmentarz Rakowicki w Krakowie
Zawód, zajęcie	urzędnik
Narodowość	polska
Rodzice	Józef, Aleksandra
Małżeństwo	Maria z d. Sumińska
Dzieci	Teofil, Michalina, Zygmunt, Stefan
Krewni i powinowaci	Andrzej Towiański (dziadek), Stefan Sumiński (szwagier)
Odznaczenia

Stanisław Czarnowski herbu Łada (ur. 31 stycznia 1864 w Chołdowcu, zm. 2 lipca 1926 w Krakowie) – polski inżynier chemii, działacz społeczny, właściciel dóbr.

Grób Stanisława Czarnowskiego na Cmentarzu Rakowickim

Życiorys

Urodził się 31 stycznia 1864 w miejscowości Chołdowiec (wzgl. Chełdowiec) na obszarze Królestwa Polskiego^{[1][2][3][4][a]}. Był synem Józefa (1819-1894)^[4][5] i Aleksandry z domu Towiańskiej (1832-1886, córka Andrzeja Towiańskiego)^[4][6][7]. Ukończył szkołę realną z egzaminem dojrzałości^[1]. Od 1882 do 1884 kształcił się na Wydziale Chemii Szkoły Politechnicznej we Lwowie, a następnie studiował w Grazu oraz w Wiedniu, gdzie kończył studia chemiczne^[1][8]. Uzyskał tytuł inżyniera^[8].

W okresie zaboru austriackiego w ramach autonomii galicyjskiej wstąpił do c. k. służby cywilnej 25 sierpnia 1891^[2]. W tym roku pracował na stanowisku I asystenta w Zakładzie Chemicznym Wydziału Filozoficznego na Uniwersytecie Jagiellońskim^[1][9][b]. Wstąpił do państwowej służby skarbowej^[8]. Od około 1892 do około 1894 był kontrolerem gorzelni w C. K. Powiatowej Dyrekcji Skarbu w Krakowie^[10]. Od około 1894 do około 1896 był kontrolerem gorzelni w C. K. Dyrekcji Okręgu Skarbowego w Tarnowie^[11]. Około 1896/1897 figurował jako kontroler gorzelni w C. K. Dyrekcji Okręgu Skarbowego w Sanoku^[c]. Następnie ponownie był urzędnikiem C. K. Dyrekcji Okręgu Skarbowego w Tarnowie, gdzie około 1897-1898 nadal był kontrolerem gorzelni^[12], a od około 1898 do około 1903 sprawował stanowisko starszego kontrolera technicznego^[13]. Z Tarnowa przeszedł do służby w C. K. Dyrekcji Okręgu Skarbowego w Sanoku, gdzie pracował jako starszy kontroler techniczny od 1903^[14][15], od 23 grudnia 1911 służył w randze inspektora VII klasy rangi^[2], a od około 1912 do 1916 pozostawał na stanowisku inspektora technicznej kontroli finansowej^[2][16][17].

W Sanoku aktywnie udzielał się aktywnie społecznie. Był działaczem Towarzystwa Upiększania Miasta Sanoka, którego od 1904 był prezesem, a od 30 kwietnia 1910 do 1914 prezesem^{[18][19][20][21][22]}. 2 lipca 2010 został członkiem komisji rewizyjnej powołanego wówczas Związku Towarzystw Upiększania Kraju z siedzibą w Krakowie, w 1911 jako prezes TUMS kierował częścią środkową ZTUK^[23]. Od czerwca 1910 do 2 stycznia 1914 był członkiem wydziału Towarzystwa Kredytowego Urzędników i Sług Państwowych w Sanoku, wybrany w 1910^[24][25]. 22 stycznia 1904 został wybrany członkiem oddziału Towarzystwa Gospodarskiego Ziemi Sanockiej^[26]. Był członkiem i działaczem sanockiego gniazda Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” (1906, 1912)^[27][28], w którym pełnił funkcje członka wydziału (1892)^[29]. Był działaczem Towarzystwa Pszczelniczo-Ogrodniczego w Sanoku, w którym w 1907 został wybrany wydziałowym^[30].

Ponadto działał na polu politycznym. W 1905 z jego inicjatywy został zawiązany komitet miejski w Sanoku, który w nawiązaniu do odezwy ks. Władysława Bandurskiego miał za cel niesienie pomocy Polakom z Królestwie Kongresowym rannym i potrzebującym w wyniku poboru żołnierzy do udziału w wojnie rosyjsko-japońskiej^[31]. Zdobywał mandat Rady Miejskiej w Sanoku w 1910^[32], 1912 i wówczas zasiadł w komisjach budowlanej i wodociągowej^[33]. Był także właścicielem dóbr ziemskich^[34].

Po wybuchu I wojny światowej od 8 września 1914 wraz z bliskimi przebywał w Wiedniu^[35]. Jego żoną od 1895 była poślubiona w Brzesku Maria Julia Czarnowska z domu Sumińska herbu Leszczyc (1869-1942)^{[3][36][37][38]}, siostra mjr. Stefana Sumińskiego^[39]. Ich dziećmi byli Zygmunt (1896-1897^[40]), Stefan (1899-1983, inżynier rolnik, kapitan Wojska Polskiego^[41])^[4].

Po przejściu na emeryturze osiadł w Krakowie^[8]. W tym mieście zamieszkiwał przy ulicy Siemiradzkiego 23 w części miasta Piasek^[34]. Od 1923 był członkiem i działaczem krakowskiej Sodalicji Mariańskiej Panów^[8]. Zmarł nagle 2 lipca 1926 ok. godz. 10 tuż po wyjściu z Kościoła Mariackiego w Krakowie^{[34][42][8][43]}. Został pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie^[43] (kwatera X(iks), płn.-zach.).

Odznaczenia

austro-węgierskie

• Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Cywilnych Funkcjonariuszów Państwowych (przed 1912)^[15][17].
• Krzyż Jubileuszowy dla Cywilnych Funkcjonariuszów Państwowych (przed 1912)^[15][17].

Uwagi

Przypisy