Stanisław Darski

Stanisław Darski
Data i miejsce urodzenia

17 listopada 1891
Lwów

Data i miejsce śmierci

22 grudnia 1983
Warszawa

Dyrektor Zarządzający Gdynia–Ameryka Linie Żeglugowe
Okres

od 1949
do 1950

Poprzednik

Marius Plinius

Następca

Hilary Sarnecki

Minister żeglugi
Okres

od 13 listopada 1956[1]
do 12 grudnia 1964

Poprzednik

Mieczysław Popiel

Następca

Janusz Burakiewicz

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy I klasy Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi (nadany dwukrotnie) Medal 10-lecia Polski Ludowej
Grób Stanisława Darskiego na Cmentarzu Witomińskim

Stanisław Darski (ur. 17 listopada 1891 we Lwowie jako Stanisław Menda, zm. 22 grudnia 1983 w Warszawie) – polski prawnik, ekonomista i polityk. Minister żeglugi w latach 1956–1964 (od 1957 do 1960 minister żeglugi i gospodarki wodnej), konsul honorowy Finlandii w Gdyni od 1934 roku[2], mistrz Polski w tenisie.

Życiorys

Syn Władysława i Antoniny, w 1921 zmienił nazwisko Menda na Darski. Na Uniwersytecie Jana Kazimierza we lwowie uzyskał w 1916 doktorat prawa, ukończył także Akademię Handlową we Lwowie. Brał udział w bitwie o Lwów w trakcie wojny polsko-ukraińskiej. W 1920 przeniósł się do Gdańska, gdzie pracował w przedsiębiorstwie handlu międzynarodowego „Lambert i Krzysiak”, zajmując się spedycją, żeglugą i handlem morskim. W 1929 został sekretarzem generalnym Związku Gdyńskich Ekspedytorów Portowych. W 1930 został zatrudniony w „Żegludze Polskiej” jako kierownik linii regularnych (m.in. na trasie GdyniaRygaTallinnHelsinki), w 1933 objął funkcję zastępcy dyrektora naczelnego, a w 1936 dyrektora ds. handlowych „Żeglugi Polskiej”.

Rozwinął kontakty żeglugowe z Finlandią i w tym właśnie kraju zastał go wybuch II wojny światowej. Przedostał się wkrótce do Wielkiej Brytanii, gdzie kontynuował pracę w „Żegludze Polskiej”, zarejestrowanej jako Polish Steamship Agency Limited. Był również prezesem Związku Armatorów Polskich. Od 1944 do 1945 doradca w Szkole Handlu Zagranicznego i Administracji Portów w Londynie, w lipcu 1945 nawiązał współpracę z powołaną przez Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej Polską Misją Morską w Londynie. W 1946 powrócił do kraju i został wicedyrektorem i dyrektorem Generalnego Inspektoratu dla Portów i Żeglugi oraz dyrektorem Departamentu Portów i Żeglugi w Ministerstwie Handlu Zagranicznego i Żeglugi, następnie do 1949 dyrektor departamentu w Ministerstwie Żeglugi. Brał udział w opracowaniu zagadnień floty handlowej w Planie Odbudowy Gospodarczej. W 1949 przeszedł na stanowisko dyrektora naczelnego przedsiębiorstwa Gdynia–Ameryka Linie Żeglugowe, po czym w 1950 został wykładowcą Wyższej Szkoły Handlu Morskiego w Gdyni. Był na tej uczelni docentem i kierownikiem Katedry Organizacji i Techniki Transportu Morskiego.

W 1947 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej, a następnie do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, w 1950 usunięty z partii. W listopadzie 1956 został powołany na stanowisko ministra żeglugi w rządzie Józefa Cyrankiewicza, będąc jednym z dwóch bezpartyjnych (obok ministra zdrowia Rajmunda Barańskiego) członków gabinetu. Przeciwstawił się planom likwidacji resortu i podporządkowania go Ministerstwu Handlu Zagranicznego, a nawet doprowadził do poszerzenia zadań o gospodarkę wodną (pełnił kolejno funkcję ministra żeglugi 1956–1957, ministra żeglugi i gospodarki wodnej 1957–1960 i ponownie ministra żeglugi 1960–1964). W grudniu 1964 przeszedł na emeryturę, na czele resortu zastąpił go Janusz Burakiewicz.

W 1961 mianowany profesorem nadzwyczajnym i przewodniczącym Komitetu Badań Morza Polskiej Akademii Nauk, przyczynił się do zdobycia środków na badania oceanograficzne. Na emeryturze pozostał konsultantem programów rozwoju polskiej gospodarki morskiej.

W młodości był czołowym polskim tenisistą. Przed I wojną światową był zaliczany do najlepszych graczy Galicji, w 1922 zdobył złoty medal w grze pojedynczej na drugich w historii mistrzostwach Polski, organizowanych w Łodzi. W 1924 uczestniczył w wyjeździe polskich zawodników na turniej halowy w Barcelonie, stanowiącym jeden z pierwszych kontaktów zagranicznych polskiego tenisa (bez sukcesów sportowych). Latem 1923, korzystając ze służbowego pobytu w Londynie, jako pierwszy reprezentant Polski wystąpił na Wimbledonie; przegrał w I rundzie z Francuzem René Lacoste 0:6, 4:6, 1:6.

Pochowany na Cmentarzu Witomińskim w Gdyni (kwatera 57-19-15)[3].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. Od 11 czerwca 1957 do 1 lipca 1960 jako minister żeglugi i gospodarki wodnej
  2. Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 kwietnia 1938, Warszawa 1938, s. 281.
  3. https://gdynia.grobonet.com/grobonet/start.php?id=detale&idg=67341&inni=0&cinki=2 [dostęp 2020-06-03]
  4. Wręczenie odznaczeń w Belwederze. „Nowiny”, s. 2, nr 170 z 20 lipca 1964. 
  5. M.P. z 1947 r. nr 78, poz. 519.
  6. M.P. z 1938 r. nr 256, poz. 584.
  7. M.P. z 1955 r. nr 112, poz. 1450.

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

POL Order Sztandaru Pracy 1 klasy BAR.svg
Baretka: Order Sztandaru Pracy I klasy
POL Złoty Krzyż Zasługi 2r BAR.svg
Baretka: Złoty Krzyż Zasługi (nadany dwukrotnie) – III RP (1992).
Cyrankiewicz.jpg
Józef Cyrankiewicz, Prime Minister of Poland (People's Republic of Poland) 1947-1970
PL Bolesław Bierut (1892-1956).jpg
Bolesław Bierut, właśc. Bolesław Biernacki, ps. Janowski, Iwaniuk, Tomasz, Bieńkowski, Rutkowski, (ur. 18 kwietnia 1892 w Rurach Jezuickich, dziś dzielnica Lublina - zm. 12 marca 1956 w Moskwie) – polski działacz komunistyczny, przewodniczący Krajowej Rady Narodowej od 1944, pierwszy przywódca Polski Ludowej, prezydent RP od 1947, Przewodniczący KC PZPR od 1948, premier PRL od 1952.
Grób Stanisława Darskiego .jpg
Autor: Kordiann, Licencja: CC BY-SA 4.0
Grób Stanisława Darskiego na Cmentarzu Witomińskim