Stanisław Drohojowski (1529–1583)

Stanisław Drohojowski herbu Korczak (ur. w 1529 roku – zm. w 1583 roku) – kasztelan przemyski (1574), zwolennik kalwinizmu, sygnatariusz konfederacji warszawskiej, starosta wolborski.

Życiorys

Pochodził z polskiej rodziny szlacheckiej. Był synem Jana Parysa Drohojowskiego i Katarzyny Orzechowskiej. Po ojcu odziedziczył dobra ziemskie Drohojów i Dudatycze. Zakładał zbory tzw. helweckie od roku 1559, m.in. Jaćmierz, Lesko, chociaż jego bratem był biskup Jan Drohojowski (biskup włocławski).

Studiował w Wittenberdze w 1542 roku.

Poseł na sejm piotrkowski 1565 roku, sejm 1570 roku, sejm 1572 roku, sejm konwokacyjny 1573 roku z ziemi przemyskiej[1]. Poseł na sejm 1572 roku z ziemi sanockiej[2]. Podpisał konfederację warszawską 1573 roku[3]. Poseł na sejm koronacyjny 1574 roku z ziemi przemyskiej[4]. Sędzia sądów generalnych województwa ruskiego w 1575 roku[5]

Wspólnie działał na rzecz kalwinizmu z teściem kasztelanem Hieronimem Ossolińskim (zm. 1575/76) - posłem, działaczem reformacyjnym.

Ożenił się z Urszulą Gucci z Krakowa (1553 r. zapis dożywocia). Miał z nią syna Jana Drohojowskiego (kasztelana sanockiego) (1554-1601), od 1579 sekretarza królewskiego, aż do śmierci w 1583 pozostał gorliwym wyznawcą kalwinizmu.

Miał też syna Krzysztofa Drohojowskiego, który poślubił Katarzynę Męcińską, córkę Andrzeja Męcińskiego - kasztelana wieluńskiego (1591) Stanisław miał też córkę Krystyną poślubioną przez Andrzeja Wronowskiego.

Przypisy

  1. ↑ Posłowie ziemscy koronni 1493-1600, pod red. Ireny Kaniewskiej, Warszawa 2013, s. 160, 197, 213.
  2. ↑ Posłowie ziemscy koronni 1493-1600, pod red. Ireny Kaniewskiej, Warszawa 2013, s. 205.
  3. ↑ Włodzimierz Budka, Kto podpisał konfederację warszawską 1573 R.?, w: Reformacja w Polsce. R.1 1921 nr 4, s. 319.
  4. ↑ Rafał Jaworski, Spis posłów koronnych na sejm koronacyjny w 1574 roku, w: Kwartalnik Historyczny, Rocznik CXXIV, 2017, 2, s. 308.
  5. ↑ Akta grodzkie i ziemskie z czasów Rzeczypospolitej Polskiej z archiwum tak zwanego bernardyńskiego we Lwowie w skutek fundacyi śp. Aleksandra hr. Stadnickiego. Wyd. staraniem Galicyjskiego Wydziału Krajowego. T. 20. Lauda sejmikowe. T. 1. Lauda wiszeńskie 1572-1648 r., Lwów 1909, s. 29.