Stanisław Dunikowski

Stanisław Dunikowski
Kapelan, kanonik
Data i miejsce urodzenia

27 lutego 1893
Bolanowice, Austro-Węgry

Data i miejsce śmierci

16 września 1969
Niemcy Zachodnie

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

Stanisław Dunikowski (ur. 27 lutego 1893 w Bolanowicach, zm. 16 września 1969 w Niemczech Zachodnich) – polski duchowny rzymskokatolicki.

Życiorys

Urodził się 27 lutego 1893 w Bolanowicach[1]. Otrzymał sakrament święceń i został kapłanem rzymskokatolickim. Po wybuchu I wojny światowej był kapelanem Legionów Polskich[2]. Był wikariuszem parafii Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Spytkowicach[3]. Od 1927 do 1942 był kapłanem w Rabce Zdroju, gdzie posługiwał w zdrojowej kaplicy św. Teresy od Dzieciątka Jezus[2]. W tym czasie był katechetą w Prywatnym Gimnazjum Sanatoryjnym Męskim dr. Jana Wieczorkowskiego w Rabce[4]. Zainicjował powstanie tam domu wypoczynkowego dla zakonnic Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia z Krakowa[5]. Otrzymał tytuł kanonika[1]. Udzielał się w działalności miejscowego oddziału Polskiego Czerwonego Krzyża[2]. Po wybuchu II wojny światowej i wkroczeniu Niemiec do Rabki, w połowie września 1939 został członkiem rady gminy[6]. W trakcie okupacji niemieckiej zaangażował się w działalność konspiracyjną w ramach Związku Walki Zbrojnej – później Armii Krajowej, był kapelanem Obwodu ZWZ/AK Rabka, którego spotkania odbywano w domu księdza, wilii „Tereska”[7]. W tym czasie organizował pomoc dla poszkodowanych[8]. W związku z tym został aresztowany przez Niemców 28 czerwca 1942[9][10][2]. Od 1942 do 1945 był więziony w niemieckich obozach koncentracyjnych Auschwitz-Birkenau, Groß-Rosen, Sachsenhausen, Dachau[1]. Posiadał stopień wojskowy kapitana[11].

Po wojnie pozostał na emigracji w Niemczech Zachodnich. Posługiwał w Clausthal[12], w obozie dla Polaków w Bielefeld[13]. Zmarł 16 września 1969[2].

Przypisy

  1. ↑ a b c Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 19-20, s. 133, Lipiec 1971. Koło Lwowian w Londynie. 
  2. ↑ a b c d e Kamil Kowalczyk: Miejsca kultu religijnego w Rabce Zdroju. Kraków: Wydawnictwo Instytutu Teologicznego Księży Misjonarzy, 2003, s. 155-156, 232. ISBN 83-7216-390-1.
  3. ↑ Księża Wikarzy. parspy.cal24.pl. [dostęp 2018-10-07].
  4. ↑ Marek Świder, Maria Marta Urlińska. Prywatne Gimnazjum Sanatoryjne Męskie dr. Jana Wieczorkowskiego w Rabce (1924–1939). „Studia Paedagogica Ignatiana”. Nr 19, s. 237-238, 2016. ISSN 2450-5358. 
  5. ↑ Historia domu. faustyna.pl. [dostęp 2018-10-07].
  6. ↑ Michał Rapta, Wojciech Tupta, Grzegorz Moskal: Mroczne sekrety willi „Tereska” 1939-1945. Wadowice: Grafiko, 2009, s. 84-85. ISBN 978-83-60817-33-9.
  7. ↑ Michał Rapta, Wojciech Tupta, Grzegorz Moskal: Mroczne sekrety willi „Tereska” 1939-1945. Wadowice: Grafiko, 2009, s. 91. ISBN 978-83-60817-33-9.
  8. ↑ Dariusz Gacek: Beskid Wyspowy. Przewodnik. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2012, s. 288. ISBN 978-83-62460-25-0.
  9. ↑ Michał Rapta, Wojciech Tupta, Grzegorz Moskal: Mroczne sekrety willi „Tereska” 1939-1945. Wadowice: Grafiko, 2009, s. 210. ISBN 978-83-60817-33-9.
  10. ↑ Władysława Anna Jamróz: 25-lecie parafii św. Teresy w Rabce Zdroju. niedziela.pl, 2003. [dostęp 2018-10-07].
  11. ↑ Spis ilustracji. „Nasza Przyszłość”. Tom 67, s. 294, 1887. 
  12. ↑ Historia naszej Misji. pmk-braunschweig.de. [dostęp 2018-10-07].
  13. ↑ Polska Misja Katolicka w Bielefeld. pmk-bielefeld.de. [dostęp 2018-10-07].