Stanisław Gabrielski

Stanisław Gabrielski

Data i miejsce urodzenia	27 marca 1944 Wilczewo
Poseł na Sejm kontraktowy
Okres	od 18 czerwca 1989 do 25 listopada 1991
Przynależność polityczna	Sojusz Lewicy Demokratycznej
Odznaczenia

Stanisław Gabrielski (ur. 27 marca 1944 w Wilczewie) – polski polityk, działacz partyjny, poseł na Sejm PRL VII, VIII i X kadencji.

Życiorys

Ukończył w 1970 studia na Akademii Rolniczo-Technicznej w Olsztynie, uzyskując tytuł zawodowy magistra inżyniera rolnika.

Od 1968 należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, w której od grudnia 1975 do października 1980 był zastępcą członka, a od października 1980 do lipca 1981 i od lipca 1986 do stycznia 1990 członkiem Komitetu Centralnego. Działał też w Związku Młodzieży Wiejskiej, w latach 1971–1972 pełnił funkcję przewodniczącego krajowej rady studenckiej ZMW, a następnie sekretarzem zarządu głównego (do lutego 1973). Po zmianie nazwy ZMW zasiadał w kierownictwie Związku Socjalistycznej Młodzieży Wiejskiej (w tym w latach 1975–1976 jako przewodniczący). W latach 1976–1980 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Zarządu Głównego Socjalistycznego Związku Studentów Polskich. W latach 1975–1980 był wiceprzewodniczącym Rady Głównej Federacji Socjalistycznych Związków Młodzieży Polskiej^[1].

W latach 1973–1977 był prezesem Polskiego Związku Szachowego^[2].

Od 1976 do 1985 przez dwie kolejne kadencje sprawował mandat posła na Sejm PRL VII i VIII kadencji z okręgu Włocławek. Po odejściu ze stanowiska w SZSP przeszedł do pracy w aparacie partyjnym. Był członkiem Sekretariatu KC PZPR (1980–1981) oraz kierownikiem Wydziału Społeczno-Zawodowego KC PZPR (1981–1986). Był także członkiem rady redakcyjnej organu teoretycznego i politycznego KC PZPR „Nowe Drogi”^[3].

W 1989 został ponownie posłem na Sejm kontraktowy w okręgu łomżyńskim, uzyskał w drugiej turze jeden z dodatkowych mandatów rozdzielonych po porażce kandydatów z krajowej listy wyborczej. Pod rozwiązaniu PZPR został członkiem Parlamentarnego Klubu Lewicy Demokratycznej. Pracował w Komisji Administracji i Spraw Wewnętrznych, Komisji Polityki Społecznej, a także w komisjach nadzwyczajnych. Od stycznia 1990 zasiadał w radzie naczelnej Socjaldemokracji Rzeczypospolitej Polskiej.

W 1991 nie ubiegał się o poselską reelekcję, wycofując się z działalności politycznej. Objął funkcję wiceprzewodniczącego Stowarzyszenia „Pokolenia” – organizacji założonej przez Jerzego Szmajdzińskiego, grupującej głównie byłych działaczy PZPR i jej przybudówek.

Odznaczenia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Złoty Krzyż Zasługi
• Medal 40-lecia Polski Ludowej
• Medal Komisji Edukacji Narodowej
• Odznaka honorowa „Zasłużony dla Warmii i Mazur”
• Złote Odznaczenie im. Janka Krasickiego (dwukrotnie)^[1]

Przypisy

Bibliografia

• Profil na stronie Biblioteki Sejmowej. [dostęp 2016-09-05].