Stanisław Guzicki

Stanisław Guzicki pseud. Czarny, Mechanik, Ojciec, Stanisław (ur. 1 lutego 1892 w Mławie, zm. 26 czerwca 1976 w Warszawie) – inżynier mechanik, profesor Politechniki Śląskiej i Politechniki Warszawskiej, działacz komunistyczny.

Życiorys

Grób Stanisława Guzickiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Syn szewca Antoniego, skończył gimnazjum i szkołę techniczną w Warszawie, później od 1914 był w Jekaterynosławiu majstrem w hucie i równocześnie studiował w Instytucie Politechnicznym (do 1918), po czym został inżynierem mechanikiem. 1917-1918 członek egzekutywy Zjednoczenia Socjalistycznego Polskiego (ZSP) w tym mieście. W 1917 mobilizował do walki rewolucyjnej pracowników Rosyjskich Zakładów Fabrykacji Rur, współtworzył Rady Delegatów Robotniczych (RDR) i był sekretarzem Rejonowej Rady w dzielnicy Amur-Dniepropetrowsk. 1918 wrócił do Warszawy, gdzie był zastępcą naczelnika warsztatów w Porcie Czerniakowskim i członkiem Zarządu Związku Zawodowego Pracowników Polskiej Żeglugi Państwowej. Od 1922 do 1931 kierownik biura warsztatów głównych Tramwajów Miejskich w Warszawie, zwolniony za współorganizowanie strajku tramwajarzy. 1919-1922 wykładał na UL. W 1919 wstąpił do KPRP w Powiślu, członek Komitetu Warszawskiego KPRP 1920-1923. 1922-1924 w jego mieszkaniu odbywały się zebrania Sekretariatu KPRP. 1923-1928 był członkiem Zarządu Stowarzyszenia Wolnomyślicieli Polskich. 1931-1933 naczelnik wydziału i wicedyrektor administracyjny Państwowych Zakładów Tele- i Radiotechnicznych (PZT). Działacz komitetu fabrycznego podczas strajku w styczniu 1933, za co został zwolniony i był inwigilowany. Później do 1939 był doradcą organizacyjnym i asystentem prof. K. Adamieckiego w Instytucie Naukowej Organizacji i Kierownictwa. 1932-1935 współorganizator i członek Zarządu Muzeum Społecznego, a 1931-1939 Zarządu Instytutu Gospodarstwa Społecznego. Działacz tzw. inteligencji technicznej w KPP (wraz z m.in. A. Rajchmanem i Marianem Spychalskim), która zajmowała się organizowaniem związków zawodowych pracowników inżynieryjno-technicznych. Wraz z tą grupą założył Zarząd Związku Zawodowego Inżynierów i techników, którego był członkiem (1932-1934), współpracował również z MOPR. Podczas okupacji nauczyciel w Towarzystwie Kursów Technicznych i w Miejskiej Szkole Handlowej w Warszawie, gdzie wykładał "naukową" organizację pracy w interpretacji marksistowskiej; brał też udział w tajnym nauczaniu. W 1942 wstąpił do PPR i GL, współdziałał z Wydziałem (Oddziałem) Informacji Sztabu Głównego GL. Kontaktował się z centralnym aktywem PPR i pomagał mu w informacji prasowej, blisko współpracował z Bolesławem Bierutem. Po powstaniu warszawskim udał się do Proszowic, a I 1945 do Krakowa, gdzie brał udział w odbudowie przemysłu. Później w Bytomiu założył i został dyrektorem (do 1946) Państwowego Technikum dla robotników mianowanych na kierownicze stanowiska. Do 1951 był kontraktowym profesorem organizacji pracy na Politechnice Śląskiej w Gliwicach; był członkiem Komitetu Miejskiego (KM) PPR/PZPR w tym mieście. Równocześnie 1948-1951 profesor w Akademii Nauk Politycznych (późniejsza Szkoła Główna Służby Zagranicznej) w Warszawie, a do emerytury (1962) profesor nadzwyczajny ekonomiki planowania i organizacji przemysłu maszynowego na Politechnice Warszawskiej w Oddziale Inżynieryjno-Ekonomicznym na Wydziale Mechanicznym Technologicznym. Prezes i członek honorowy Towarzystwa Naukowej Organizacji i Kierownictwa, prezes i członek honorowy Towarzystwa Wolnej Wszechnicy Polskiej, przewodniczący organizacji ZNP na PW, działacz organizacji partyjnej na PW. Autor wielu książek, podręczników i artykułów fachowych, głównie z zakresu systemów płac, rachuby materiałowej, norm wydajności, zasad organizacji pracy, zarządzania i organizacji przedsiębiorstw. Opublikował "Nowoczesne systemy płac" (Warszawa 1939), "Istalenie norm wydajności" (Warszawa 1939), "Strukturę przedsiębiorstw przemysłu budowy maszyn i ogólne zasady zarządzania" (Warszawa 1957). Był odznaczony m.in. Orderem Sztandaru Pracy II klasy, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski i Złotą Odznaką Honorową NOT. Pochowany na wojskowych Powązkach (kwatera 35D-3-11)^[1].

Przypisy

Bibliografia

• Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego t. 2, Warszawa 1987.
• Wyszukiwarka cmentarna - warszawskie cmentarze