Stanisław Habowski

Stanisław Antoni Habowski

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	28 marca 1895 Nowy Sącz
Data i miejsce śmierci	16 listopada 1966 Warszawa
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie ludowe Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	II Korpus Polski w Rosji, 4 Pułk Piechoty Legionów, 2 Pułk Piechoty Legionów, 65 Starogardzki Pułk Piechoty, 31 Pułk Strzelców Kaniowskich, 10 Dywizja Piechoty, 2 Pułk Pancernego, 5 Batalion Pancerny 75 Pułk Piechoty, 8 Drezdeńska Dywizja Piechoty, 5 Saska Dywizja Piechoty, 4 Pomorska Dywizja Piechoty
Stanowiska	Komendant Oficerskiej Szkoły Piechoty nr 1
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, Wojna polsko-bolszewicka, II wojna światowa, Kampania wrześniowa, Bitwa pod Rarańczą, Bitwa pod Kaniowem
Odznaczenia

Stanisław Antoni Habowski (ur. 28 marca 1895 w Nowym Sączu, zm. 16 listopada 1966 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

Do 1914 roku uczęszczał do c. i k. Gimnazjum I Wyższego w Nowym Sączu. Uczył się w jednej klasie z Michałem Gałązką. W czasie I wojny światowej walczył w Legionach Polskich i II Korpusie Polskim w Rosji. Był podoficerem 4 pułku piechoty Legionów, a następnie oficerem 2 pułku piechoty Legionów. 1 stycznia 1917 roku został awansowany na chorążego, a w lutym 1918 roku na podporucznika. Między innymi uczestniczył w bitwie pod Rarańczą i Kaniowem. Od maja do listopada 1918 roku przebywał w niemieckiej niewoli. W 1915 roku złożył egzamin dojrzałości.

Po odzyskaniu niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Walczył na wojnie z bolszewikami w szeregach 65 pułku piechoty. 14 października 1920 roku został zatwierdzony w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 kwietnia 1920 roku^[1]. Po zakończeniu działań wojennych w dalszym ciągu pełnił służbę w 65 pułku piechoty w Starogardzie^[2]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 571. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W następnym roku był dwukrotnie odkomenderowany do Centralnej Szkoły Żandarmerii w Grudziądzu. Po raz pierwszy na dwa miesiące, do dnia 15 sierpnia, w charakterze instruktora, a po raz drugi z dniem 1 października 1923 roku na stanowisko instruktora musztry i wykładowcy ogólnej wiedzy wojskowej^[3]. W grudniu tego roku został przydzielony do batalionu szkolnego piechoty OK Nr VIII na stanowisko dowódcy kompanii szkolnej podchorążych rezerwy^[4]. 1 grudnia 1924 roku został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 206. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Z dniem 15 grudnia 1924 roku został przydzielony do macierzystego 65 pp^[5]. Od 1925 roku dowodził II batalionem 31 pułku Strzelców Kaniowskich w Łodzi. 14 maja 1926 roku na czele kombinowanego batalionu 31 pp wyruszył do Warszawy, gdzie wziął udział w walkach po stronie Józefa Piłsudskiego. W latach 1928–1929 pełnił służbę w dowództwie 10 Dywizji Piechoty w Łodzi^[6]. W grudniu 1929 roku, po odbyciu trzymiesięcznego stażu liniowego oraz dwumiesięcznego Kursu Próbnego (15 X – 15 XII 1929), został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza X Kursu Normalnego 1929–1931^[7]. Awansowany na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 roku w korpusie oficerów piechoty^[8]. Z dniem 1 września 1931 roku, po ukończeniu studiów i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do 2 pułku pancernego w Żurawicy na stanowisko zastępcy dowódcy pułku^[9]. W latach 1934–1936 dowodził 5 batalionem czołgów i samochodów pancernych^[10] oraz 5 batalionem pancernym w Krakowie. 1 października 1936 roku objął dowództwo 75 pułku piechoty w Chorzowie. 19 marca 1939 roku został awansowany na pułkownika. Na czele 75 pułku piechoty walczył w kampanii wrześniowej 1939 roku^[11]. Od 20 września 1939 roku, po przegranej bitwie pod Tomaszowem Lubelskim, przebywał w niemieckiej niewoli.

Po zakończeniu II wojny światowej w Europie został przyjęty do Wojska Polskiego. Dowodził 8 Drezdeńską Dywizją Piechoty (IV – XI 1946), 5 Saską Dywizją Piechoty w Międzyrzeczu (16 XI 1946 – 13 IX 1947)^[12] i 4 Pomorską Dywizją Piechoty w Kaliszu (15 IX 1947 – 15 VI 1948)^[13] oraz kierował Oficerską Szkołą Piechoty nr 1 we Wrocławiu jako jej komendant (15 VI 1948 – 30 IX 1949)^[14].

22 lipca 1948 roku został awansowany na generała brygady^[15]. Usunięty z wojska w ramach „oczyszczania” korpusu oficerskiego po III Plenum KC PZPR i przeniesiony w stan spoczynku^[16].

Pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A23-12-5)^[17].

Życie prywatne

Mieszkał w Warszawie. Jego pierwsza żona zginęła 9 września 1944 w powstaniu warszawskim. Miał z nią syna Janusza, który zmarł w 1939 w Chorzowie. Od 1946 żonaty z Marią Niedziałkowską z domu Sipajło (zm. 1970)^[17][18].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 7002 (17 maja 1922)^[19]
• Order Krzyża Grunwaldu III klasy (17 grudnia 1946)^[20]
• Krzyż Niepodległości (6 czerwca 1931)^[21]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1938)
• Krzyż Walecznych (trzykrotnie)
• Złoty Krzyż Zasługi (9 stycznia 1947)^[22]
• Srebrny Krzyż Zasługi (16 marca 1928)^[23]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Odznaka „Znak Pancerny” nr 793
• Srebrny Medal Waleczności I klasy (Austro-Węgry, 1915)^[24]
• Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)

Przypisy

Bibliografia

• Sprawozdanie Dyrekcji C. K. Gimnazjum I Wyższego w Nowym Sączu za rok szkolny 1914, Drukarnia Romana Pisza, Nowy Sącz 1914.
• Sprawozdanie Dyrekcji C. K. Gimnazjum I Wyższego w Nowym Sączu za rok szkolny 1916, Nakładem Funduszu Naukowego, Nowy Sącz 1916.
• Roczniki Oficerskie 1923, 1924, 1928 i 1932.
• Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych.

• Stanisław Brzeziński, Ryszard Majewski, Henryk Witek, Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Zmechanizowanych im. Tadeusza Kościuszki 1943–1983, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1984, ISBN 83-11-07037-7.
• Władysław Steblik, Armia „Kraków” 1939, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1989, wyd. II, ISBN 83-11-07434-8.
• 4 Dywizja Piechoty – Zmechanizowana 1808–1994. Zarys dziejów, red. nauk. Grzegorz Nowik, Tadeusz Rawski, Ministerstwo Obrony Narodowej, Departament Stosunków Społecznych, Wydawnictwo „Bellona”, Warszawa 1994, ISBN 83-11-08377-0.
• Edward JanE.J. Nalepa Edward JanE.J., Oficerowie Armii Radzieckiej w Wojsku Polskim 1943–1968, Warszawa: Bellona, 1995, ISBN 83-11-08353-3, OCLC 830273795 .
• Edward Kospath-Pawłowski, Piotr Matusak, Janusz Odziemkowski, Tadeusz Panecki, Dariusz Radziwiłłowicz, Tadeusz Rawski, 5 Dywizja Piechoty w dziejach oręża polskiego, Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, Pruszków 1997, ISBN 83-87103-20-9.
• PawełP. Piotrowski PawełP., Śląski Okręg Wojskowy. Przekształcenia organizacyjne 1945–1956, Warszawa: Wydawnictwo TRIO, 2003, ISBN 83-88542-53-2, OCLC 830528040 .
• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. I: A–H, Toruń 2010, s. 506–509.

Linki zewnętrzne

• gen. bryg. Stanisław Antoni Habowski (1895-1966)