Stanisław Hejnich
 | |
 major kawalerii | |
| Data i miejsce urodzenia | 12 lutego 1894 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1918–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | zastępca dowódcy pułku |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
 _2r_BAR.svg){kind=small} _BAR.svg){kind=small}   | |
Stanisław Tadeusz Hejnich (ur. 12 lutego 1894 w Wolicy, zm. 1940 w USRR) – major kawalerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się 12 lutego 1894 w Wolicy, w rodzinie Kazimierza i Heleny z domu Rejb (Ryb?)[1]. Ukończył sześć klas szkoły realnej w Winnicy na Podolu[2]. W grudniu 1914, po wybuchu I wojny światowej, został powołany do Armii Imperium Rosyjskiego[3]. W grudniu 1915 ukończył szkołę chorążych w Saratowie[4]. W 1917 awansował na porucznika[4]. Był cztery razy rany[2]. Od grudnia 1917 służył w 3 pułku ułanów I Korpusu Polskiego w Rosji.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego w listopadzie 1918. Służył w Dowództwie Okręgu Generalnego „Łódź”. Od 1 lipca 1920 w szwadronie zapasowym 1 pułku szwoleżerów. Następnie w trakcie wojny polsko-bolszewickiej w stopniu podporucznika został dowódcą 2. szwadronu w 201 pułku szwoleżerów.
Po wojnie zweryfikowany do stopnia porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919, a za swoje czyny otrzymał Order Virtuti Militari. Po wojnie ukończył Centrum Wyszkolenia Kawalerii. Od 1922 do 1925 nadał służył w swoim wojennym pułku, przemianowanym na 3 pułk szwoleżerów na stanowisku dowódcy szwadronu. Został awansowany do stopnia rotmistrza ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923. Z dniem 7 kwietnia 1925 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza[5] na stanowisko dowódcy 19 szwadronu kawalerii. Z dniem 31 lipca 1930 został przeniesiony z KOP do 3 pszwol. w Suwałkach[6][7]. 2 grudnia 1930 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1931 i 30. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[8][9]. W marcu 1931 został przeniesiony do 4 pułk ułanów w Wilnie na stanowisko kwatermistrza[10][11][12]. W 1938 został przeniesiony do 26 pułku ułanów w Baranowiczach na stanowisko II zastępcy dowódcy pułku (kwatermistrza). Pozostawał na tym stanowisku do września 1939[13].
W czasie kampanii wrześniowej służył nadal jako zastępca dowódcy, a następnie jako dowódca 26 pułku ułanów. Walczył na Lubelszczyźnie.
30 września w Starej Woli został aresztowany przez Sowietów w trakcie próby przekroczenia granicy z Węgrami[a]. Był przetrzymywany w Samborze. Został zamordowany przez NKWD prawdopodobnie wiosną 1940. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 56/3-86 oznaczony numerem 3100, jego tożsamość została podana jako Stanisław Chejnik)[14]. Ofiary z tej części zbrodni katyńskiej zostały pochowane na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.
Był żonaty, miał syna Tadeusza (ur. 24 grudnia 1922)[15].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 2818 – 1921[16]
- Krzyż Walecznych dwukrotnie[17][18]
- Złoty Krzyż Zasługi[9]
- Srebrny Krzyż Zasługi – 2 września 1929 „za zasługi w służbie granicznej”[19][20]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[17]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[17]
Zobacz też
- Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- Obozy NKWD dla jeńców polskich
- Ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani z Ukraińskiej Listy Katyńskiej
- Zbrodnia katyńska
Uwagi
- ↑ Inne źródło podało, jakoby Stanisław Hejnich poniósł śmierć 27 września 1939 w lasach Rajtarowice.
Przypisy
- ↑ Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 2, 4.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 3, 4.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 4.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 75 z 21 lipca 1925 roku, s. 400.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930 roku, s. 120.
- ↑ Rocznik oficerów kawalerii 1930 ↓, s. 13, 79.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 3 grudnia 1930 roku, s. 330.
- ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 130.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 104, tu ogłoszono przeniesienie na stanowisko dowódcy szwadronu zapasowego 3 pszwol. w Grodnie.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 3 sierpnia 1931 roku, s. 285, sprostowano przeniesienie do 4 puł. na stanowisko kwatermistrza.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 146, 631.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 708.
- ↑ Straceni na Ukrainie 1994 ↓, s. 12.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 2.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 26 stycznia 1922 roku, s. 8.
- ↑ a b c Kolekcja ↓, s. 3.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 146.
- ↑ M.P. z 1929 r. nr 216, poz. 508.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 19 z 12 grudnia 1929, s. 362.
Bibliografia
- Hejnich Stanisław Tadeusz. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.42-3254 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-12-19].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik oficerów kawalerii. Warszawa: Przegląd Kawaleryjski, 1930.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Kazimierz Banaszek, Krystyna Wanda Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Zeszyty Katyńskie. Marek Tarczyński (red.). T. 4: Listy katyńskiej ciąg dalszy. Straceni na Ukrainie. Niezależny Komitet Historyczny Badania Zbrodni Katyńskiej i Polska Fundacja Katyńska, 1994. ISBN 83-87893-79-X.
- Lubelszczyzna - 1939 r. Stanisław Hejnich. stankiewicze.com. [dostęp 2014-12-12].
- Stanisław Hejnich. 26puw.pl. [dostęp 2014-12-12].
Media użyte na tej stronie
Naramiennik majora Wojska Polskiego (1919-39).
Mjr Stanisław Hejnich
Baretka: Krzyż Walecznych (1920) nadany dwukrotnie.
Baretka: Krzyż Zasługi – Polska (II RP).