Stanisław Horwatt (major)

Stanisław Horwatt

major kawalerii
Data i miejsce urodzenia	18 maja 1895 Chabne
Data i miejsce śmierci	17 września 1939 Lublin
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	3 Pułk Ułanów Śląskich 8 Pułk Strzelców Konnych Ochotniczy Batalion Obrony Lublina
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka, II wojna światowa (kampania wrześniowa)
Odznaczenia

Stanisław Horwatt (ur. 18 maja 1895 w Chabnem, zm. 17 września 1939 w Lublinie) – major dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się 18 maja 1895 w rodzinnym majątku Chabne, w ówczesnym powiecie radomyskim guberni kijowskiej, w rodzinie Stanisława Mariana Konstantego^[1].

W czasie wojny z bolszewikami walczył w szeregach 3 Pułku Ułanów. Po zakończeniu działań wojennych pozostał w macierzystym pułku jako oficer zawodowy. W latach 1923–1924 był przydzielony z macierzystego pułku na stanowisko oficera ordynansowego generała Józefa Rybaka początkowo jako I zastępcy szefa Sztabu Generalnego^[2], a następnie dowódcy Okręgu Korpusu Nr IX w Brześciu nad Bugiem^[3]. Z dniem 2 listopada 1927, po złożeniu egzaminu wstępnego z „dobrym postępem” i odbyciu stażu liniowego, został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza kursu 1927/29 z równoczesnym przeniesieniem do kadry oficerów kawalerii^[4][5]. 2 kwietnia 1929 został mianowany rotmistrzem ze starszeństwem z 1 stycznia 1929 i 18. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[6]. W sierpniu 1929, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony służbowo do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie^[7][8]. Z dniem 7 grudnia 1932 został przeniesiony do XVII Brygady Kawalerii w Hrubieszowie na stanowisko szefa sztabu^[9]. W czerwcu 1934 został przeniesiony do 8 Pułku Strzelców Konnych w Chełmnie^[10]. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 29. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[11][12]. Od grudnia 1938 pełnił służbę w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi na stanowisku szefa Wydziału Mobilizacji i Uzupełnień^[13][14].

W czasie kampanii wrześniowej przybył do Lublina razem z płk. dypl. Piotrem Bartakiem i 12 września objął dowództwo Ochotniczego Batalionu Obrony Lublina^[15]. 16 września w Rurach Jezuickich został ciężko ranny w czasie walki z oddziałem wydzielonym niemieckiej 4 Dywizji Piechoty^[16]. Zmarł następnego dnia w szpitalu PCK Bobolanum i został pochowany na cmentarzu komunalnym przy ul. Białej w Lublinie^[17].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 3874^[18]
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie^[19], po raz pierwszy w zamian za dyplom byłego Frontu Litewsko-Białoruskiego „za Waleczność”)^[20]
• Złoty Krzyż Zasługi (25 maja 1939)^[21][12]
• Srebrny Krzyż Zasługi^[19]
• Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)^[22]

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Ludwik Głowacki: Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939. Wyd. 2. Lublin: Wydawnictwo Lubelskie, 1986. ISBN 83-222-0377-2.
• Witold Jarno: Okręg Korpusu Wojska Polskiego nr IV Łódź 1918-1939. Łódź: Wydawnictwo „Ibidem”, 2001. ISBN 83-88679-10-4.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Księga Jazdy Polskiej. Bolesław Wieniawa-Długoszowski (red.) Bronisław Rakowski (red.) Władysław Dziewanowski (red.) Karol Koźmiński (red.) Stanisław Strumph-Wojtkiewicz (red.) Stanisław Ostoja-Chrostowski (red.) Stanisław Haykowski (ilust.). Warszawa: Zakłady Graficzne Instytutu Wydawniczego „Biblioteka Polska”, 1938.