Stanisław Ignacy Norblin

Grób rodzinny Stanisława Ignacego Norblina na cmentarzu powązkowskim

Stanisław Ignacy Norblin (ur. 26 lipca 1859 w Warszawie zm. 3 marca 1920 tamże) – przemysłowiec, bankowiec i działacz społeczny

Życiorys

Ukończył Gimnazjum Realne w Warszawie (1878)[1]. Następnie pracował w fabryce platerów i wyrobów brązowniczych w Warszawie, założonej przez swego stryja Wincentego Norblina. Przeszedł w niej wszystkie stanowiska, od robotnika do naczelnego dyrektora. W latach 1893–1902 kierował przekształconą w tym czasie firmą pod nazwą «Towarzystwo Akcyjne Fabryk Metalowych „Norblin, Bracia Buch i T. Werner” w Warszawie»[1]. W tym czasie zreorganizował w oparciu o wzorce zachodnie to przedsiębiorstwo. Wydanie zwiększył mechanizację procesu produkcyjnego oraz całkowicie zmienił zbyt jej wyrobów, opierając go o nowoczesną reklamę i kredyt, oraz tworząc własną sieć aż 15 sklepów firmowych, zlokalizowanych głównie na terenie Rosji, m.in. w Petersburgu, Moskwie, Odessie, Charkowie, Kijowie, Rydze, Tyflisie, Saratowie, Jelizawetgradzie, Wilnie, Mińsku[2]. Poszerzył też znacznie ofertę przedsiębiorstwa – oprócz tradycyjnych norblinowskich wyrobów stołowych, uruchomił od 1894, w oparciu o specjalnie wybudowaną walcownię metali kolorowych, produkcję blachy mosiężnej i srebrnej, rur miedzianych i mosiężnych ciągnionych bez szwu i drutu mosiężnego, miedzianego i srebrnego. Dzięki temu, zatrudniając ponad 600 robotników i mając kapitał zakładowy w wysokości 1,5 miliona rubli, zajął ważną pozycję na rynku ogólnorosyjskim[1].

Zrezygnował w 1902 z kierowania zakładami, gdy ich rada nadzorczą nie zgodziła się na dalsze inwestycje. Następnie pracował w Petersburgu a potem w Warszawie w dużym banku «H. Wawelberg» (w 1913 przekształconym w «Bank Zachodni SA»), zajmując w nim kierownicze stanowiska[1]. Czynny w działalności społecznej; w latach 1882–1883 prowadził zajęcia na Uniwersytecie Latającym w Warszawie[3].

W niepodległej Polsce był w latach 1919–1920 ekspertem ekonomicznym przy Prezydium Rady Ministrów[1]. Pochowany został na Starych Powązkach[4].

Rodzina

Urodził się w znanej warszawskiej rodzinie: był prawnukiem znanego malarza Jana Piotra Norblina (1745–1830), synem ziemianina Adama (1814–1873) i Marii z Babskich (1817–1870). Od 1890 był mężem Bronisławy z Piaseckich, mieli troje dzieci: Zofię (1891–1956) żonę Leona Chrzanowskiego (1888–1954), Stefana (1892–1952) i Marię (1893–1973), żonę ziemianina Stefana Frankowskiego (1895–1942)[1][5][6].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f Zbigniew Pustuła, Norblin Stanisław Ignacy (1859-1920), Polski Słownik Biograficzny, t. 23, s. 183
  2. ↑ Zbigniew Pustuła: Początki kapitału monopolistycznego w przemyśle hutniczo-metalowym Królestwa Polskiego (1882–1900). Warszawa 1968, s. 247
  3. ↑ Józef Miąso, Tajne nauczanie w Królestwie Polskim w świetle dokumentów władz rosyjskich, „Rozprawy z dziejów oświaty” t. 33, 1990, s. 61, wersja elektroniczna
  4. ↑ Cmentarz Stare Powązki: NORBLINOWIE, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [online] [dostęp 2021-06-14].
  5. ↑ M.J. Minakowski, Genealogia potomków Sejmu Wielkiego - Stanisław Ignacy Norblin de La Gourdaine
  6. ↑ Stanisław Werner, Korzenie. Rody Wernerów, Norblinów, Schuchów, Malczów, Fukierów, Meisnerów …, Warszawa 2002

Literatura

Media użyte na tej stronie

Norblin rodzinny grób.JPG
Autor: Lukasz2, Licencja: CC0
Grób rodzinny Norblinów na Cmentarzu Powązkowskim