Stanisław Kłoskowski
 rotmistrz | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Odznaczenia | |
 _2r_BAR.svg){kind=small} | |
Stanisław Wacław Kłoskowski, ps. „Stokłos” (ur. 18 kwietnia 1888 w Radgoszczy, zm. 17 stycznia 1937 w Warszawie) – rotmistrz taborów Wojska Polskiego.
Życiorys
Urodził się 18 kwietnia 1888 w Radgoszczy, w ówczesnym powiecie ostrołęckim guberni łomżyńskiej, w rodzinie Juliana i Marii z Lipowskich[1]. Z zawodu był technikiem budowlanym[1].
16 sierpnia 1914 wstąpił do Legionów Polskich i został przydzielony do I Baonu Uzupełniającego. Następnie służył w IV plutonie 2. szwadronu 1 Pułku Ułanów[2]. 31 marca 1917 w Ostrołęce ukończył oficerski kurs administracyjny. Posiadał wówczas stopień wachmistrza.
1 czerwca 1921 pełnił służbę w Dowództwie Okręgu Generalnego Warszawa, a jego oddziałem macierzystym był 1 Dywizjon Taborów[3]. Na początku 1922 został przeniesiony do rezerwy w stopniu porucznika[4] i przydzielony w rezerwie do 1 Dyonu Taborów w Warszawie[5][6][7]. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 26. lokatą w korpusie oficerów rezerwy taborowych[8]. W 1934, jako rotmistrz rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Kielce. Posiadał wówczas przydział w rezerwie do 10 Dywizjonu Taborów w Radymnie[9].
Do śmierci był zatrudniony w Zakładach Starachowickich na stanowisku szefa bezpieczeństwa[10]. Zmarł 17 stycznia 1937 w Warszawie[10]. Dwa dni później został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach[10].
Stanisław był żonaty z Zofią Brzęk-Osińską z d. Nachtlicht, byłą żoną legionisty Michała Brzęk-Osińskiego.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Niepodległości (15 czerwca 1932)[11]
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie)
- Odznaka Pamiątkowa Więźniów Ideowych[1]
Przypisy
- ↑ a b c Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-05-17]..
- ↑ Żołnierze Niepodległości ↓.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 389, 692.
- ↑ Druga lista 1922 ↓, s. 42.
- ↑ Spis oficerów rezerwy 1922 ↓, s. 125.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1027.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 938.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1044.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 185, 720.
- ↑ a b c Nekrolog ↓.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 140, poz. 172 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Druga lista oficerów rezerwowych WP. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922-01-26.
- Alfabetyczny spis oficerów rezerwy. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922-05-01.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Nekrolog. „Polska Zbrojna”. 18, s. 4, 1937-01-18. Warszawa.
Linki zewnętrzne
Media użyte na tej stronie
.png)
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.
It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.
After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.
Orzełek legionowy
Baretka: Krzyż Walecznych (1920) nadany dwukrotnie.
Naramiennik kapitana Wojska Polskiego (1919-39).