Stanisław Kamieński

Stanisław Kamieński
komandor porucznik komandor porucznik
Data i miejsce urodzenia

14 marca 1892
Warszawa

Data i miejsce śmierci

1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

 MW Imperium Rosyjskiego
 Marynarka Wojenna (II RP)

Jednostki

Oficerska Szkoła Marynarki Wojennej,
Kierownictwo Marynarki Wojennej

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920-1941) Srebrny Krzyż Zasługi Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939 Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)

Stanisław Kamieński (ur. 14 marca 1892 w Warszawie, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – komandor porucznik inżynier Wojska Polskiego, kawaler Krzyża Walecznych, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Franciszka i Heleny z Preissów. Absolwent Wydziału Mechanicznego Morskiej Szkoły Inżynierii[1] w Kronsztadzie Politechniki Moskiewskiej. Wcielony do armii rosyjskiej, walczył w I wojnie światowej. W 1919 wstąpił do Wojska Polskiego. Uczestnik wojny 1920.

30 kwietnia 1921 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu kapitana porucznika i 8. lokatą w korpusie technicznym[2]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana-porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 5. lokatą w korpusie oficerów marynarki wojennej, korpus techniczny, a jego oddziałem macierzystym było Kierownictwo Marynarki Wojennej[3]. W 1923 roku był wykładowcą w Oficerskiej Szkole Marynarki Wojennej[4]. Brał (od 20 grudnia 1926) udział w pracach komisji powołanej przez kontradmirała Jerzego Świrskiego w celu wyłonienia ofert na zakup okrętów podwodnych. W 1928 przebywał we Francji jako członek komisji przy budowie okrętów podwodnych Marynarki Wojennej[5]. W 1929 rozkazem Kierownictwa Marynarki Wojennej Nr 99 z 25 października 1929 został wyznaczony do składu komisji do odbioru ORP „Ryś”. W 1932 służył w Dowództwie Marynarki Wojennej, uczestniczył w pracach Komisji Nadzwyczajnej do spraw okrętów podwodnych[6]. 27 czerwca 1935 roku został awansowany na stopień komandora porucznika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów marynarki wojennej, korpus techniczny[7]. W 1935 roku był w komisji która opracowała nowe warunki oferty na zakup okrętów podwodnych. Od lipca 1936 roku do 1939 roku był kierownikiem Wydziału Budowy Okrętów w Kierownictwie Marynarki Wojennej w Warszawie.

Podczas kampanii wrześniowej podjęto decyzję o ewakuacji KMW z Warszawy. Zgodnie wytycznymi Naczelnego Dowództwa z 5 września admirał Jerzy Świrski wydał rozkazy dotyczące ewakuacji KMW do Pińska. Skład Kierownictwa został podzielony na dwie grupy. Stanisław Kamieński był w grupie, która ewakuowała koleją, pod dowództwem kontradmirała Ksawerego Czernickiego. Po przybyciu do Pińska 8 września 1939 KMW znów podzieliło się. Większa część stanu osobowego, udała się pociągiem do Brodów, a następnie do Równego. Wobec uszkodzenia torów transport skierowano na stację Klewań. Ze stacji już pieszo grupa udała się w kierunku Łunińca. W miejscowości Deraźne, do kontrad. Czernickiego dotarła wiadomość o agresji sowieckiej na Polskę. Zezwolił on kilku oficerom by dołączyli do oddziałów KOP walczących z wojskami radzieckimi. Pozostała część zespołu KMW (około 160 osób) pozostała w Deraźnym. Nawiązano rozmowy z Armią Czerwoną. W skład delegacji prowadzącej negocjacje z Rosjanami został włączony Stanisław Kamieński. Wszyscy, na czele z Czernickim (11 osób) zostali aresztowani i wywiezieni w głąb ZSRR, a następnie zamordowana w Katyniu[1]. Według stanu 20 marca 1940 Kamieński był jeńcem obozu w Kozielsku. Między 7 a 9 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD[8] – lista wywózkowa 017/1 z 05.04.1940. Został zamordowany między 9 a 11 kwietnia 1940 przez NKWD w lesie katyńskim. Zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943, zapis w dzienniku ekshumacji pod datą 24.04.1943. Przy szczątkach znaleziono kilka wizytówek, okulary i fotografie[9][10]. Figuruje na liście AM-177-460 i liście Komisji Technicznej PCK pod numerem 0460. Nazwisko Kamieńskiego znajduje się na liście ofiar (pod nr 460) opublikowanej w Gońcu Krakowskim nr 101 i w Nowym Kurierze Warszawskim nr 105 z 1943. Krewni do 1957 poszukiwali informacji przez Biuro Informacji i Badań Polskiego Czerwonego Krzyża w Warszawie. W Archiwum Robla (pakiet 0867-05) znajduje się kalendarzyk, znaleziony przy szczątkach kpt. Józefa Trepiaka, w którym pod datą 20 marca 1940 w spisie oficerów figuruje Kamieński.

Życie prywatne

Żonaty z Agnieszką Gimbuttówną, miał syna Stanisława i córkę Halinę[11].

Upamiętnienie

  • Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 awansował go pośmiertnie na stopnień komandora. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
  • Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 14384) – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie żołnierzy polskich zamordowanych w Katyniu i innych nieznanych miejscach kaźni, nadane przez Prezydenta RP na Uchodźstwie profesora Stanisława Ostrowskiego (11 listopada 1976)
  • Krzyż Kampanii Wrześniowej – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie pamiątkowe wszystkich ofiar zbrodni katyńskiej (1 stycznia 1986)

Ordery i odznaczenia

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b Dariusz Nawrot, Zbrodnia katyńska w dziejach Polskiej Marynarki Wojennej, „Zeszyty Naukowe Akademii Marynarki Wojennej” (R. LI, Nr 1 (180)), 2010, s. 138-141.
  2. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 7 maja 1921 roku, s. 900.
  3. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 417.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1447, 1539.
  5. ↑ a b Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 853.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 401, 893.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935 roku, s. 81.
  8. ↑ УБИТЫ В КАТЫНИ, Moskwa 2015, s. 362.
  9. ↑ Auswaertiges Amt - Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943, s. 177.
  10. ↑ Listy katyńskie w zasobie Archiwum Państwowego w Lublinie – Archiwum Państwowe w Lublinie, lublin.ap.gov.pl [dostęp 2018-01-11] [zarchiwizowane z adresu 2019-04-07] (pol.).
  11. ↑ Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2000, s. 246.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1316.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 336.

Bibliografia

  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
  • Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
  • Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
  • Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
  • УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, ISBN 978-5-78700-123-5.
  • Auswaertiges Amt - Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943.
  • Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.

Media użyte na tej stronie

POL PMW pagon1 kmdr por infobox.svg
Naramiennik komandora porucznika MW RP.
Naval Ensign of Russia.svg
Łatwo można dodać ramkę naokoło tej grafiki
Naval ensign of Russia.svg
Łatwo można dodać ramkę naokoło tej grafiki
Naval Ensign of Poland (1919-1928).svg
Bandera wojenna Rzeczypospolitej Polskiej. Oparta na Image:Naval_Ensign_of_Poland.svg oraz Image:Coat_of_arms_of_Poland2_1919-1927.svg. Była używana w latach 1919-1927 (praktycznie do 1936). Prawidłowe proporcje: 5:8 (w załączniku graficznym do ustawy są proporcje 5:10,5 lecz później zostało to sprostowane).
POL Krzyż Walecznych (1920) BAR.svg
Baretka: Krzyż Walecznych (1920).
POL Krzyz Kampanii Wrzesniowej 1939 BAR.svg
Baretka Krzyża Kampanii Wrześniowej 1939.