Stanisław Kielan (profesor)
| Data i miejsce urodzenia | 3 listopada 1915 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 10 października 1975 |
| Miejsce spoczynku | |
| Zawód, zajęcie | |
| Tytuł naukowy | |
| Alma Mater | |
| Uczelnia | Szkoła Wawelberga i Rotwanda w Warszawie, |
| Stanowisko | nauczyciel akademicki, profesor nadzwyczajny |
| Odznaczenia | |
     | |
Stanisław Kielan (ur. 3 listopada 1915 w Warszawie, zm. 10 października 1975 tamże) – polski inżynier elektronik, nauczyciel akademicki, członek Komitetu Elektroniki i Telekomunikacji PAN, dyrektor Instytutu Maszyn Matematycznych w Warszawie (1966–1971), profesor nadzwyczajny i rektor Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Bydgoszczy (1971–1974).
Życiorys
Urodził się 3 listopada 1915 r. w Warszawie w rodzinie robotniczej. W 1939 r. ukończył radiotechnikę na Politechnice Warszawskiej. W latach 1945–1951 był profesorem w Szkole Inżynierskiej im. Wawelberga i Rotwanda. Od 1950 do 1963 r. pracował jako kontraktowy pracownik naukowo-dydaktyczny w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej w Warszawie.
W 1955 r. otrzymał tytuł zastępcy profesora, a w 1957 r. Centralna Komisja Kwalifikacyjna dla Pracowników Nauki przyznała mu tytuł naukowy docenta. W 1962 r. Rada Państwa nadała mu tytuł profesora nadzwyczajnego w Przemysłowym Instytucie Telekomunikacji w Warszawie. W Instytucie tym był zatrudniony w latach 1963–1966. 1 sierpnia 1966 r. Przewodniczący Komitetu Nauki i Techniki mianował go samodzielnym pracownikiem naukowo-badawczym i powołał na stanowisko dyrektora Instytutu Maszyn Matematycznych w Warszawie. Stanowisko to zajmował do września 1971 r.
1 października 1971 r. został profesorem nadzwyczajnym w Wyższej Szkole Inżynierskiej im. Jana i Jędrzeja Śniadeckich w Bydgoszczy, zaś minister oświaty i szkolnictwa wyższego powołał go na stanowisko rektora tej uczelni na okres od 1971 do 1974 roku. W latach 1973–1974 prof. Kielan kierował również Zespołem Elektroniki Przemysłowej i Automatyki na Wydziale Elektroniki i Elektrotechniki WSI w Bydgoszczy. Był zwolennikiem i realizatorem koncepcji połączenia Wyższej Szkoły Inżynierskiej z bydgoską Filią Akademii Rolniczej w Poznaniu, co ostatecznie nastąpiło w 1974 roku. Brał czynny udział w tworzeniu ośrodka szkół wyższych w Bydgoszczy-Fordonie. W latach 70. był przewodniczącym Rady Naukowej przy Urzędzie Wojewódzkim w Bydgoszczy.
Zmarł 10 października 1975 r. w Warszawie i został pochowany na cmentarzu Bródnowskim (kwatera 30E-6-5).
Działalność naukowa i społeczna
Był członkiem Komitetu Elektroniki i Telekomunikacji PAN, Stowarzyszenia Elektryków Polskich (wiceprezes Zarządu Oddziału Warszawskiego). Pełnił funkcję Pełnomocnika Rządu do spraw Elektronicznej Techniki Obliczeniowej. Był redaktorem naczelnym wydawnictw Przemysłowego Instytutu Telekomunikacji: „Prace PIT”, „Postępy Radiotechniki” oraz członkiem Komitetu Redakcyjnego „Wiadomości Telekomunikacyjnych”.
Rodzina
Stanisław Kielan był żonaty. Miał dwoje dzieci.
Odznaczenia i nagrody
- Order Sztandaru Pracy II klasy
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
- Złoty Krzyż Zasługi
- Medal 10-lecia Polski Ludowej
- Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
- Złota Odznaka „Zasłużony Pracownik Łączności”
- Złota Odznaka NOT
- Srebrna Odznaka NOT
- Odznaka Honorowa „Za szczególne zasługi dla Rozwoju Województwa Bydgoskiego”
- Odznaka honorowa „Budowniczy Wrocławia”
- Nagroda Państwowa I stopnia
- Nagroda Ministra Obrony Narodowej I stopnia
Bibliografia
- Błażejewski Stanisław, Kutta Janusz, Romaniuk Marek: Bydgoski Słownik Biograficzny. Tom VI. Bydgoszcz 2000. ISBN 83-85327-58-4, str. 46
- Kwaśniewska Krystyna, Rak Mieczysław: Naukowcy Bydgoszczy. Słownik Biograficzny 1997. Instytut Wydawniczy „Świadectwo”. Bydgoszcz 1997, ISBN 83-85860-48-7, s. 116–117
Media użyte na tej stronie
Baretka: Srebrny Medal "za Zasługi dla Obronności Kraju".
Autor: Kordiann, Licencja: CC BY-SA 4.0
Grób prof. Stanisława Kielana na Cmentarzu Bródnowskim