Stanisław Kijak (oficer)
 podpułkownik dyplomowany piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | 23 września 1898 |
|---|---|
| Data śmierci | 28 listopada 1945 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | 85 pułk piechoty |
| Stanowiska | oficer sztabu dywizji |
| Główne wojny i bitwy | wojna polsko-bolszewicka |
| Odznaczenia | |
_2r_BAR.svg){kind=small}    | |
Stanisław Teofil Kijak[1] (ur. 23 września 1898 w Dąbrowie, zm. 28 listopada 1945) – oficer dyplomowany piechoty Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, podpułkownik.
Życiorys
Stanisław Kijak urodził się 23 września 1898 roku w Dąbrowie, w powiecie bocheńskim. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej.
W 1921 roku był podporucznikiem w Wileńskim Pułku Strzelców, przemianowanym na 85 pułk piechoty[2]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 2393. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 85 pułk piechoty w Nowej Wilejce[3][4][5]. Z dniem 2 listopada 1926 roku został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu Normalnego 1926–1928[6]. 19 marca 1928 roku został mianowany kapitanem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 229. lokatą w korpusie oficerów piechoty[7]. Z dniem 31 października 1928 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do dowództwa 24 Dywizji Piechoty w Jarosławiu na stanowisko oficera sztabu. Z dniem 1 listopada 1930 roku został przeniesiony do Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej[8][9][10]. 22 grudnia 1934 roku ogłoszono jego przeniesienie do 38 pułku piechoty w Przemyślu, w celu odbycia stażu liniowego na stanowisku dowódcy kompanii[11][12].
W latach 30. został awansowany do stopnia majora piechoty. Był oficerem Oddziału II Sztabu Głównego, gdzie pełnił funkcję szefa zaopatrzenia[13] i pracował w Referacie Sytuacyjny Samodzielnego Referatu „Niemcy” Oddziału II SG, skąd został przeniesiony do Wydziału III Planowania. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1936 roku i 84. lokatą w korpusie oficerów piechoty[14].
Po wybuchu II wojny światowej na okres kampanii wrześniowej w stopniu majora był oficerem II Rzutu II Oddziału II Zastępcy Szefa Sztabu Naczelnego Wodza[15]. Po przedostaniu się na Zachód został oficerem Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. W stopniu podpułkownika był oficerem 2 Korpusu Polskiego; w tym czasie był zwierzchnikiem rtm. Witolda Pileckiego planującym z nim działalność sieci wywiadowczej w powstałej wówczas Polsce Ludowej[16]. Zmarł 28 listopada 1945 roku[17]. Pochowany na Polskim Cmentarzu Wojennym w Bolonii[17].
Odznaczenia
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie),
- Medal Niepodległości (16 marca 1937)[18],
- Srebrny Krzyż Zasługi (17 marca 1930)[19],
- Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej.
Przypisy
- ↑ 26 stycznia 1934 ogłoszono sprostowanie imienia ze „Stanisław” na „Stanisław Teofil”. Zarządzenia Ministra Spraw Wojskowych. Zmiany (sprostowania) nazwisk, imion i dat urodzenia. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 2, s. 35, 26 stycznia 1934.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 221, 687.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 113.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 370, 442.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 321, 384.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 141, 226.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 19 marca 1928 roku, s. 53.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 20 września 1930 roku, s. 295.
- ↑ Lista oficerów dyplomowanych 1931 ↓, s. 14.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 803.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 258.
- ↑ Lista starszeństwa 1935 ↓, s. 64.
- ↑ Robert Witak: O polski Śląsk Cieszyński. Odzyskanie Zaolzia w roku 1938. historia.org.pl, 2014-02-04. [dostęp 2016-01-15].
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 27, 421.
- ↑ Sztab Naczelnego Wodza w kampanii wrześniowej. caw.wp.mil.pl. s. 338. [dostęp 2016-01-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-17)].
- ↑ Adam Cyra: Ochotnik do Auschwitz. Witold Pilecki (1901–1948). pogon.lt. [dostęp 2016-01-15].
- ↑ a b Wykaz poległych 1952 ↓, s. 199.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 94 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1930 r. nr 98, poz. 144 „za zasługi na polu organizacji i administracji wojska”.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 roku). Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1931. [dostęp 2016-06-11].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty. 5 czerwca 1935. Dodatek bezpłatny dla prenumeratorów „Przeglądu Piechoty”. Jagiellońska Biblioteka Cyfrowa, 1935. [dostęp 2016-06-05].
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Wykaz poległych i zmarłych żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na obczyźnie w latach 1939–1946. Londyn: Instytut Historyczny im. gen. Sikorskiego, 1952.
Media użyte na tej stronie
Poland badge. Second World War period Polish Army (post-1939 Free Polish Army) shoulder title.
Baretka: Krzyż Walecznych (1920) nadany dwukrotnie.
Naramiennik podpułkownika Wojska Polskiego (1919-39).