Stanisław Kończykowski

Stanisław Kończykowski

Data i miejsce urodzenia	1 kwietnia 1891 Warszawa
Data i miejsce śmierci	12 stycznia 1985 Warszawa
Zawód, zajęcie	elektrotechnik
Narodowość	polska
Tytuł naukowy	profesor
Edukacja	Państwowy Uniwersytet Politechniczny w Sankt Petersburgu Politechnika Lwowska Politechnika Warszawska
Dzieci	Henryk Kończykowski
Odznaczenia

Grób Jerzego Kończykowskiego i Stanisława Kończykowskiego na Starych Powązkach w Warszawie

Stanisław Kończykowski (ur. 1 kwietnia 1891 w Warszawie, zm. 12 stycznia 1985 w Warszawie) – elektrotechnik polski, profesor Politechniki Warszawskiej i Łódzkiej, członek Towarzystwa Naukowego Warszawskiego.

Życiorys

Był synem Ludwika (pracownika bankowości) i Olgi z domu Klawer. Uczęszczał do gimnazjum W. Wróblewskiego w Warszawie i gimnazjum realnego w Petersburgu. Studiował elektrotechnikę w Instytucie Elektrotechnicznym w Petersburgu (1909-1912), Szkole Politechnicznej we Lwowie (1913-1914), Wyższej Szkole Technicznej w Moskwie (1914-1915) i na Politechnice Warszawskiej (1917-1919, 1920-1922); wśród jego profesorów byli Aleksander Rothert i Mieczysław Pożaryski. Przez wiele lat pracował w koncernie Siła i Światło, był głównym inżynierem firmy "Sieci Elektryczne" wchodzącej w skład koncernu (1923-1924), głównym inżynierem koncernu (1924-1934), dyrektorem koncernu (1934-1944).

Zajmował się także pracą dydaktyczną. Od 1922 był pracownikiem Katedry Urządzeń Elektrycznych Politechniki Warszawskiej^[1], kolejno starszym asystentem (1922-1931) i p.o. kierownika^[1] (1931-1939)^[2], a po kilkuletniej przerwie kierownikiem (1948-1951). Kierował również Katedrami Elektrowni (1951-1958) i Elektroenergetyki (1958-1961) tej uczelni. W latach 1945-1948 był profesorem zwyczajnym i kierownikiem Katedry Elektroenergetyki Politechniki Łódzkiej, w 1945 także dziekanem Wydziału Elektrycznego. Ponadto prowadził wykłady w Państwowej Szkole Budowy Maszyn i Elektrotechniki im. H. Wawelberga i S. Rotwanda w Warszawie (1933-1939), a w czasie okupacji w tajnej Politechnice Warszawskiej i Państwowej Wyższej Szkole Technicznej w Warszawie (1941-1944).

W 1951 został członkiem zwyczajnym Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Był w gronie członków-założycieli Stowarzyszenia Elektryków Polskich (1919) oraz Polskiego Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej (1961, członek honorowy 1964). Został odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 10-lecia Polski Ludowej, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, złotą odznaką honorową Stowarzyszenia Elektryków Polskich, złotą odznaką honorową Naczelnej Organizacji Technicznej.

Brał udział w I powstaniu śląskim i wojnie polsko-bolszewickiej. W czasie II wojny światowej należał do AK. Pochowany na Powązkach (kwatera C-6-11/12))^[3].

Ojciec żołnierza batalionu Zośka, Henryka Kończykowskiego^[4].

Dorobek naukowy

W pracy naukowej zajmował się elektroenergetyką, elektryfikacją, systemami i urządzeniami elektrycznymi. Zaprojektował elektrownie w Poznaniu, Brześciu nad Bugiem i Lublinie, kierował ich budową. W latach 30. kierował budową pierwszej w Polsce linii przesyłowej 35 kV "Zagłębie-Częstochowa".

Opublikował m.in.:

• Elektrownia cieplna jako całość (1928).
• Wykres kołowy układu elektroenergetycznego i jego zastosowania (1947).
• Zwis przy zerwaniu przewodu, zawieszonego na izolatorach wiszących (1947).
• Linie napowietrzne (1949-1950).
• Konstrukcje wsporcze linii napowietrznych (1951, z Bolesławem Mayzlem).
• Obliczanie sieci elektroenergetycznych (1953-1962, 3 tomy).
• Podstawy teorii zwarć w układach elektroenergetycznych (1960-1961, 2 części, z Januszem Bursztyńskim).
• Zwarcia w układach elektroenergetycznych (1965, z Januszem Bursztyńskim).
• Podstawy stateczności elektromechanicznej układów elektroenergetycznych (1966).
• Podstawy stabilności układów elektroenergetycznych (1974).

Przypisy

Bibliografia

• Biogramy uczonych polskich, Część IV: Nauki techniczne, Wrocław 1988.