Stanisław Koszutski

Stanisław Koszutski

pułkownik dyplomowany artylerii
Data i miejsce urodzenia	15 sierpnia 1903 Zagość
Data i miejsce śmierci	24 września 1982 São Paulo
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	14 Dywizjon Artylerii Konnej 2 Dywizjon Artylerii Konnej 7 Pułk Artylerii Ciężkiej Wołyńska Brygada Kawalerii 3 Dywizja Piechoty 2 Pułk Pancerny
Stanowiska	kwatermistrz dowódca
Główne wojny i bitwy	III powstanie śląskie wojna polsko-bolszewicka Kampania wrześniowa Front Zachodni 1944-45
Odznaczenia

Stanisław Paweł Koszutski (ur. 15 sierpnia 1903 w majątku Zagość na Kielecczyźnie, zm. 24 września 1982 w São Paulo w Brazylii) – pułkownik dyplomowany Polskich Sił Zbrojnych.

Życiorys

W czasie nauki w gimnazjum uciekł do Legionów Polskich, a następnie odesłany do Korpusu Kadetów w Modlinie^[1]. Był uczestnikiem III powstania śląskiego i za udział w, nim był awansowany do stopnia kaprala oraz otrzymał Śląski Krzyż Walecznych. Brał również udział w wojnie polsko-bolszewickiej^[1]. W latach 1922–1923 był podchorążym baterii szkolnej Wydziału Artylerii Głównej Szkoły Artylerii i Inżynierii w Warszawie, a w latach 1923–1924 podchorążym Oficerskiej Szkoły Artylerii w Toruniu. 24 września 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 23. lokatą w korpusie oficerów artylerii, a Minister Spraw Wojskowych, gen. dyw. Władysław Sikorski wcielił do 8 dywizjonu artylerii konnej w Białymstoku. 21 grudnia 1925 awansował na porucznika ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925 i 23. lokatą w korpusie oficerów artylerii. W 1928 pełnił służbę w 2 dywizjonie artylerii konnej w Dubnie^[2]. Z dniem 10 stycznia 1931 został przydzielony na dziesięciomiesięczny kurs Szkoły Topografów w Warszawie. Z dniem 1 listopada 1930, po ukończeniu kursu, został przydzielony do Wojskowego Instytutu Geograficznego w Warszawie^[3]. Z dniem 15 listopada 1933 został przeniesiony do 7 pułku artylerii ciężkiej w Poznaniu. 27 czerwca 1935 awansował na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 i 91. lokatą w korpusie oficerów artylerii. W latach 1935–1937 był słuchaczem Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie.

W czasie kampanii wrześniowej 1939 był kwatermistrzem Wołyńskiej Brygady Kawalerii^[1], a następnie był od 14 września 1939 w sztabie grupy kawalerii gen. Władysława Andersa. Dostał się do niewoli radzieckiej 27 września 1939 podczas próby przekraczania granicy węgierskiej^[1]. Uciekł z obozu w Szepietówce wraz z rtm. Zgorzelskim i por. Kiedaczem^[1].

W PSZ od 1940. Ukończył kurs w Ecole de Guerre i z dniem 3 maja 1940 otrzymał stopień majora artylerii^[4] oraz przydział do sztabu 3 Dywizji Piechoty. W Anglii służył w stopniu pułkownika jako dowódca 2 pułku pancernego 1 Dywizji Pancernej gen. Stanisława Maczka^[1]. Walczył w Belgii, Holandii oraz Niemczech.

Po zakończeniu wojny był na emigracji w Wielkiej Brytanii i Brazylii^[1]. Zmarł 24 września 1982 w São Paulo w Brazylii.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 10515^[5] (za kampanię 1944–1945)^[6]
• Krzyż Walecznych (trzykrotnie za kampanię 1944–1945)^[7]
• Medal Niepodległości (23 grudnia 1933)^[8][1]
• Srebrny Krzyż Zasługi
• Order Wybitnej Służby (Wielka Brytania, za kampanię 1944–1945)^[9]

Przypisy

Bibliografia

• Mieczysław Bielski: Grupa Operacyjna „Piotrków” 1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1991, s. 391. ISBN 83-11-07836-X.
• Stanisław Maczek, Od podwody do czołga, Towarzystwo Naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, Lublin 1990.
• Zbigniew Mieczkowski, Wspomnienia o płk. dypl. Stanisławie Pawle Koszutskim, Wojskowy Przegląd Historyczny Nr 1 (107), Warszawa 1984, s. 292–293.