Stanisław Krzesimowski

Stanisław Krzesimowski
Data urodzenia

8 maja 1787

Data i miejsce śmierci

2 kwietnia 1865
Drezno

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości z Mieczami

Stanisław Krzesimowski herbu Jastrzębiec (ur. 8 maja 1787 w Sandomierskiem, zm. 2 kwietnia 1865 w Dreźnie) – polski generał powstania styczniowego, organizator województwa sandomierskiego[1].

Życiorys

W 1808 roku ukończył studia na Uniwersytecie Wiedeńskim. Od 1809 roku służył w armii Księstwa Warszawskiego. Walczył w kampaniach w latach 1812–1814. W 1811 roku został kawalerem Legii Honorowej. W 1815 roku wstąpił do armii Królestwa Polskiego, jednak już w 1816 roku wziął dymisję w stopniu majora ze względu na stan zdrowia - był wielokrotnie ranny i schorowany.

W czasie powstania listopadowego sformował baon strzelców. Mianowany do stopnia pułkownika dowodził batalionem celnych strzelców sandomierskich. 18 marca 1831 roku, na czele swojego oddziału wsławił się bohaterską obroną zamku w czasie bitwy pod Kazimierzem Dolnym. Tam też dostał się do niewoli. Został przez Rosjan zesłany do Wiatki. W 1833 roku powrócił do kraju. Wziął udział w konspiracji, przygotowującej wybuch powstania styczniowego. W styczniu 1863 roku, w okolicach Staszowa sformował oddział kozaków polskich. W dniu 15 lutego 1863 roku mianowany przez Mariana Langiewicza generałem. Po upadku jego dyktatury, wycofał się do Galicji, gdzie prowadził działalność organizacyjną. 11 kwietnia aresztowany przez Austriaków i osadzony w więzieniu w zamku krakowskim. W lutym 1864 roku wyjechał do Drezna.

Zmarli powstańcy 1863 roku zostali odznaczeni przez prezydenta RP Ignacego Mościckiego 21 stycznia 1933 roku Krzyżem Niepodległości z Mieczami[2].

Bibliografia

  • H. P. Kosk Generalicja polska t. 1 wyd.: Oficyna Wydawnicza "Ajaks" Pruszków 1998

Przypisy

  1. ↑ Organizacja władz powstańczych w roku 1863 [Spis obejmuje Komitet Centralny oraz naczelników wojennych i cywilnych powiatów z województw: mazowieckiego, podlaskiego, lubelskiego, sandomierskiego, krakowskiego, kaliskiego, płockiego, augustowskiego, wileńskiego, kowieńskiego, grodzieńskiego, mińskiego, mohylewskiego, witebskiego, kijowskiego, wołyńskiego, podolskiego oraz z Galicji, Wielkopolski i Prus Zachodnich. AGAD, nr zespołu 245, s. 6.
  2. ↑ Zarządzenie o nadaniu Krzyża Niepodległości z mieczami poległym i zmarłym Powstańcom 1863 r. (M.P. z 1933 r. nr 24, poz. 32).