Stanisław Krzeszkiewicz

Ks. Infułat Stanisław Krzeszkiewicz (ur. 11 października 1868 we Wronkach^[2], zm. 17 września 1944 w Gnieźnie) – ksiądz katolicki, filozof, subregens i sufragan w archidiecezji gnieźnieńskiej.

Życiorys

Długoletni wicerektor w Prymasowskim Wyższym Seminarium Duchownym w Gnieźnie w latach 1908–1927^[3]. Od 1928 ojciec duchowny (wykładowca) tego seminarium, prokurator seminarium i arcybiskupi deputat do spraw dyscypliny seminaryjnej^[4]. Ojciec duchowy (opiekun recenzent) wielu księży, w tym błogosławionego kościoła katolickiego, księdza Michała Kozala^[5].

W latach 1922–1939 był kanonikiem kapituły kościoła metropolitalnego w Gnieźnie, a wcześniej kapituły przy kolegiacie św. Jerzego w Gnieźnie (w latach 1908–1922)^[6]. Od 1922 pełnił funkcję najpierw teologa-kustosza^{[7][8][9][10][11]}, następnie (od 1930) dziekana kapituły^[12][13]. Był także redaktorem naczelnym takich pism jak „Nowa Biblioteka Kaznodziejska” (1913–1920), „Studia Katechetyczne” i „Studia Homiletyczne”, w latach 1911–1912 współredagował także „Wiadomości Apologetyczne”^[14]. Ceniony prałat- kaznodzieja katedralny (ad interim) od 1908 roku^{[15][16][17][18][19]}. W 1930 roku mianowany infułatem.

Reformator metodyki religijnej i homiletyki^[20]. Tajny Szambelan Papieski od 1914. Członek kurii metropolitalnej, w tym Rady Administracyjnej i Trybunału Metropolitalnego w funkcji Promotora Sprawiedliowści. Oddany Kościołowi duchowny (cztery funkcje w kurii, najaktywniejszy w 1939) (Le chapitre métropolitain est dispersé. Sont restés dans leur maison le Vicaire Général et Mgr Krzeszkiewicz. Les autres sont expulsés de leur résidence et le Chanoine Brasse fut déporté.)^[21][22]. Bliski przyjaciel biskupa Antoniego Laubitza^[23] i ks. kan. Edwarda van Blericqa^[24] oraz lekarza psychiatry i filozofa medycyny Kazimierza Filipa Wizego^[25]. Jeden z zastępców prymasa Hlonda w archidiecezji gnieźnieńskiej (dziekan kapituły)^[26][27][28]. W okresie międzywojennym pełnił funkcję opiekuna i nadzorcy administracyjnego w Katolickim Domu Sierot i Ochronki św. Wojciecha^[29].

W swojej działalności starał się wprowadzać pozytywne reformy administracyjne. Przyczynił się do zmian administracyjnych gnieźnieńskiego seminarium w 1927 i Katolickiego Domu Sierot i Ochronki św Wojciecha w 1924, nazwanej odtąd: Katolicki Dom Sierot – Zakład Zamknięty w Gnieźnie^[30][31]. Starał się także wzmacniać instytucjonalność Kościoła Rzymsko-Katolickiego (Przewodniczący Związku Kapłanów „Unitas” i Sodalicji Kapłanów, dyrektor Dzieła św Piotra Apostoła)^[2]. W latach 1941–1944 pełnił funkcję arcypasterza powiatu gnieźnieńskiego^[32][33][34]. Zmarł w Gnieźnie w 1944 roku^[35].

Publikacje

• Metodyka nauki religii (Poznań 1921)
• Kazania katechizmowe (1925)
• O metodzie nauczania katechizmu. „Nowa Biblioteka Kaznodziejska” (1915–1916)
• Cykl artykułów „Studia Katechetyczne” i „Studia Homiletyczne” (1913–1920)
• Homiletyka (Poznań 1911)
• O obowiązkach duszpasterza w smutnych czasach dzisiejszych (Poznań 1907)
• Topika, czyli nauka o wynalezieniu materyi kazania (Poznań 1913)
• Ojciec św. Pius X. i jego następca Benedykt XV (Poznań 1914)

Przypisy

Bibliografia

• Słownik katechetyków polskich XX wieku, Wydawnictwo Selezjańskie, 2003.
• Archidiecezja gnieźnieńska w II Rzeczypospolitej, Lublin 1987.
• Biskup Antoni Laubitz 1861-1939, Gniezno 1994.
• Kościół katolicki w tzw. Okręgu Warty. 1939-1945, Lublin 1979.
• Księża społecznicy w Wielkopolsce 1894-1919 : słownik biograficzny. T. 2, Gniezno 1992.
• Dzieje Gniezna Pierwszej Stolicy Polski, Gniezno 2016.
• Elenchus Omnium Ecclesiarum et Universi Cleri Archidioec. Gnesnensis et Posnaniensis pro Anno Domini 1947