Stanisław Lentz

Stanisław Lentz

Data i miejsce urodzenia	23 kwietnia 1861 Warszawa
Data i miejsce śmierci	19 października 1920 Warszawa
Narodowość	polska
Alma Mater	Akademia Sztuk Pięknych w Monachium
Dziedzina sztuki	malarstwo, ilustracja

Autoportret z księdzem Mrozowskim, 1920, obraz zaginiony

Strajk, 1910

Stanisław Lentz (ur. 23 kwietnia 1861 w Warszawie, zm. 19 października 1920 tamże) – polski malarz, portrecista, ilustrator, profesor i dyrektor warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych od 1909.

Życiorys

Studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych u Feliksa Szynalewskiego i Izydora Jabłońskiego w latach 1877–1879, kontynuował naukę w Warszawie, w Klasie Rysunkowej Wojciecha Gersona. Następnie studiował za granicą: w akademii monachijskiej (u Sandora Wagnera i Gyuli Benczura, 1879–1884, Naturklasse)^[1] oraz w paryskiej Académie Julian (1884–1887).

Po powrocie do Warszawy nawiązał współpracę z czasopismami. Jego ilustracje publikowały: „Kłosy” (1887–1890), „Tygodnik Ilustrowany” (1887–1898, 1905–1906, 1909–1910) i „Kurier Codzienny” (1890–1891). W 1888 został członkiem rzeczywistym Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych. W 1910 wstąpił do Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”. Podróżował często za granicę: w 1896 przebywał w Berlinie, Paryżu i Madrycie, w 1897 odwiedził Paryż, w 1900 Normandię, w latach 1903–1914 (z wyjątkiem 1904) spędzał z żoną lato w Scheveningen w Holandii.

W 1909 został mianowany profesorem Szkoły Sztuk Pięknych w Warszawie, jednocześnie obejmując stanowisko dyrektora, które pełnił do swojej śmierci w 1920^[2]. Jednym z jego uczniów był Natan Korzeń^[3].

Zmarł na wadę serca^[4]. Został pochowany na Starych Powązkach (kw. 32 wprost-3-25)^[5].

Wystawy

Jego prace były wystawiane na wielu wystawach w Polsce i za granicą (Berlin, Wiedeń, Monachium, Paryżu, Petersburg, Londyn, Antwerpia, Wenecja). Wystawy indywidualne:

• Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych (1916, 1917, 1921),
• Instytut Propagandy Sztuki (1933),
• Muzeum Narodowe w Warszawie (1976).

W 1894 otrzymał srebrny medal na wystawie sztuki współczesnej we Lwowie za Portret Adolfa Święcickiego. Na Powszechnej Wystawie w Paryżu (1900) zdobył wyróżnienie za estetyczne walory Portretu Mieczysława Frenkla. Obraz Vierzehntak (Wypłata robotnikom) zdobył III nagrodę w konkursie malarskim TZSP w 1895. Za Wilki morskie z Scheveninger został uhonorowany II nagrodą TZSP w 1904.

Tematyka i styl prac

Początkowo pozostawał pod wpływem szkoły monachijskiej, ok. 1890 z nieznacznym wpływem nurtu kolorystycznego. Jako karykaturzysta ukazywał codzienne epizody z życia mieszkańców Warszawy. W scenach rodzajowych podejmował tematykę żydowską (Przekupień żydowski, Żydzi handlujący starzyzną). Pod wpływem wydarzeń rewolucyjnych w Królestwie Polskim w 1905 i fascynacji ruchem robotniczym tworzył dzieła o tematyce proletariackiej. Najważniejszą dziedziną twórczości Lentza było malarstwo portretowe^[6], charakteryzujące się dosadną charakterystyką modela, syntetyczną formą przy ciemnej monochromatycznej tonacji i szerokimi pociągnięciami pędzlem. Od 1915 nastąpił okres fascynacji malarstwem holenderskim, a zwłaszcza twórczością Fransa Halsa. W ostatnim okresie twórczości podejmował także wątki legionowe^[7].

Przypisy

Bibliografia

• Stanisław Lentz, Irena Kossowska, Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk, maj 2006.
• Od starożytności do współczesności – Malarstwo i rzeźba, Wydawnictwo Naukowe PWN S.A., Warszawa 2006.
• Strajk
• Witold Bunikowski: Stanisław Lentz, Bibljoteka Polska, Warszawa 1922.

Linki zewnętrzne

• Witold Bunikiewicz: Stanisław Lentz (1922) w bibliotece Polona
• Stanisław Lentz, Internetowy Polski Słownik Biograficzny [dostęp 2022-03-26].