Stanisław Lubodziecki

Stanisław Lubodziecki

pułkownik
Data i miejsce urodzenia	24 stycznia 1879 Warszawa
Data i miejsce śmierci	23 czerwca 1975 Londyn
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Jednostki	Najwyższy Sąd Wojskowy
Stanowiska	sędzia NSW
Późniejsza praca	Minister sprawiedliwości
Odznaczenia

Stanisław Lubodziecki, także Stanisław Libkind-Lubodziecki (ur. 24 stycznia 1879 w Warszawie, zm. 23 czerwca 1975 w Londynie) – pułkownik Wojska Polskiego. Prezydent RP na Uchodźstwie August Zaleski mianował go generałem brygady ze starszeństwem z 19 marca 1963 roku^[1][2].

Życiorys

Urodził się w rodzinie Władysława (1843–1891) i Stefanii z Szancerów (ur. 1846)^[3]. Ukończył gimnazjum w Warszawie i wydział prawa Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego. Należał do organizacji młodzieży niepodległościowej^[4]. Podczas I wojny światowej był oficerem rezerwy rosyjskiego sądownictwa wojskowego. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. 26 sierpnia 1919 roku jako kandydat nauk prawnych został wysłany przez Polski Komitet Narodowy na Syberię Wschodnią i do Japonii w charakterze pełnomocnika do opieki nad Polakami w Jokohamie i okręgu^[5]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku w korpusie oficerów sądowych. Od 1922 roku pełnił służbę na stanowisku szefa Wydziału Ustawodawczego Departamentu Sprawiedliwości Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. Z dniem 15 sierpnia 1923 roku został przeniesiony do Najwyższego Sądu Wojskowego na stanowisko podprokuratora^[6]. 4 stycznia 1927 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go sędzią Najwyższego Sądu Wojskowego w Warszawie^[7][8]. Z dniem 31 lipca 1931 roku został przeniesiony w stan spoczynku^[9]. 1 listopada 1931 został mianowany notariuszem w Kowlu w okręgu Sądu Okręgowego w Łucku^[10]. Był członkiem Związku Sybiraków, do 1939 roku działał w komitecie redakcyjnym organu prasowego tej organizacji, czasopisma „Sybirak”^[11].

Po wybuchu II wojny światowej, 17 września 1939 roku dostał się do niewoli sowieckiej pomiędzy Zbarażem i wsią Czernichowce. Był przetrzymywany w obozie putywlskim a następnie przetransportowany do Kozielska. Jego wspomnienia z tego czasu zostały opublikowane w książce pt. Katyń. Relacje, wspomnienia, publicystyka, którą wydał Andrzej Leszek Szcześniak^[12].

Po wojnie przebywał na emigracji w Wielkiej Brytanii. 14 lutego 1955 roku został mianowany członkiem Głównej Komisji Skarbu Narodowego^[13]. W okresie od 15 kwietnia 1957 roku sprawował urząd ministra sprawiedliwości w kolejnych Rządach RP na Uchodźstwie^[14]. Został powołany do składu emigracyjnej Kapituły Orderu Odrodzenia Polski^[15]. Prezydent RP na uchodźstwie August Zaleski mianował go generałem brygady ze starszeństwem z 19 marca 1963 roku^[1][2]. 23 lutego 1965 roku został powołany na urząd ministra skarbu w trzecim rządzie Antoniego Pająka^[16]. 11 kwietnia 1970 roku Prezydent RP August Zaleski zwolnił go z urzędu ministra sprawiedliwości^[17].

Od 18 listopada 1902 roku był mężem Marii Leykam (1885–1969)^[3].

Pochowany na Hampstead Cemetery w Londynie (Section Wd, gr. 76)^[18].

Publikacje

• Rok 1917 na Dalekim Wschodzie [w:] „Sybirak” Nr 1 / 1934).
• Polacy na Syberji w latach 1917–1920. Wspomnienia (I) [w:] „Sybirak” Nr 2 / 1934).
• Polacy na Syberji w latach 1917–1920 (II) [w:] „Sybirak” Nr 3-4 / 1934).
• Polacy na Syberji w latach 1917–1920 (III) [w:] „Sybirak” Nr 5 / 1935).
• Polacy na Syberji w latach 1917–1920 (IV) [w:] „Sybirak” Nr 6 / 1935).
• Polacy na Syberji w latach 1917–1920 (V) [w:] „Sybirak” Nr 7 / 1935).
• Polacy na Syberji w latach 1917–1920 (VI) [w:] „Sybirak” Nr 8 / 1935).
• Polacy na Syberji w latach 1917–1920 [w:] „Sybirak” Nr 10 / 1936).
• Polacy na Syberji w latach 1917–1920 [w:] „Sybirak” Nr 13 / 1937).
• Placówka Polskiego Komitetu Narodowego na Syberię i Rosję w Jokohamie (wspomnienia) [w:] „Sybirak” Nr 2 (18) / 1939).
• Placówka Polskiego Komitetu Narodowego na Syberię i Rosję w Jokohamie (wspomnienia) [w:] „Sybirak” Nr 3 (19) / 1939).

Ordery i odznaczenia

• Wielka Wstęga Orderu Odrodzenia Polski (3 maja 1966)^[19]
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1938)^[20][21]
• Krzyż Niepodległości (9 listopada 1931)^[22]
• Złoty Krzyż Zasługi^[4]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[4]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[4]
• Złota Odznaka Honorowa Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej I stopnia^[23]
• Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)^[4]
• Medal Japońskiego Czerwonego Krzyża IV klasy (Japonia, zezwolenie Naczelnika Państwa 1921)^[24]

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
• Stefan Dembiński: Lista Oficerów Polskich Sił Zbrojnych na uchodźstwie według awansów dokonanych zarządzeniami Prezydenta Rzeczypospolitej, z uwzględnieniem rodzajów broni i służb. W: Dziennik Ustaw RP na Uchodźstwie [on-line]. 1969-06-30. [dostęp 2016-11-29].
• Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.