Stanisław Marian Kochanowski
 Herb szlachecki „Ślepowron” | |
| Imię i nazwisko | Stanisław Marian Szymon Korwin-Kochanowski |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 18 kwietnia 1871 |
| Data i miejsce śmierci | grudzień 1942 lub styczeń 1943 |
| Dziedzina sztuki | |
| Odznaczenia | |
_BAR.svg){kind=small}  | |
Stanisław Marian Szymon Korwin-Kochanowski h. Ślepowron (ur. 18 kwietnia 1871 w Rożenku, zm. w grudniu 1942 lub styczniu 1943 we Lwowie) – polski malarz i filolog romański.
Życiorys
Ukończył studia w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych i filologię romańską na Uniwersytecie Jagiellońskim. Swoje prace w latach 1897–1898 wystawiał z Towarzystwem Przyjaciół Sztuk Pięknych. Był członkiem Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego Sokół.
3 lipca 1915 zaciągnął się do Legionów Polskich. Początkowo służył w 2 pułku ułanów, a następnie jako adiutant I baonu, oficer ordynansowy w 6 pułku piechoty. 9 sierpnia 1915 roku został awansowany na podporucznika piechoty[1].
Był autorem słów do pieśni „Rogate czapy – Rogate dusze!” oraz utworu „Cieniom ś.p. Krzyczkowskiego” poświęconego ś.p. ppor. Kazimierzowi Krzyczkowskiemu, poległemu pod Kopnem 25 października 1915 roku. W czasie akcji nie rozstawał się ze szkicownikiem, a z paletą na postojach. W Muzeum 6 pp Leg. w Wilnie znajdował się pokaźny zbiór jego twórczości[2].
Zaszeregowany do pułku rezerwowego Polskiego Korpusu Posiłkowego, a następnie skierowany do Szkoły Oficerów w Przemyślu, gdzie był adiutantem i wykładowcą. Z Przemyśla został przeniesiony do Szkoły Podchorążych w Bolechowie, a następnie walczył na froncie włoskim. Był internowany w obozie w Dułowie(ukr.) (węg. Dulfalva) na Zakarpaciu, a po odzyskaniu niepodległości przez Polskę w będąc rotmistrzem Wojska Polskiego walczył w wojnie polsko-ukraińskiej o Lwów, w którym później zamieszkał. Był nauczycielem Państwowej Szkoły Ekonomiczno-Handlowej[3], wykładał w Akademii Handlu Zagranicznego, po zajęciu Lwowa przez Armię Czerwoną utracił pracę, zmarł z głodu w grudniu 1942 lub styczniu 1943.
W dorobku Stanisława Kochanowskiego znajdują się pejzaże, widoki przedmieść, weduty i sceny rodzajowe.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Walecznych „za czyny męstwa i odwagi wykazane w bojach toczonych w latach 1918–1921”[4]
- Srebrny Krzyż Zasługi (19 marca 1931)[3]
- Krzyż Pamiątkowy 6 pułku piechoty Legionów („Krzyż Wytrwałości”)[5]
Przypisy
- ↑ Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917, s. 14.
- ↑ Ciastoń i in. 1939 ↓, s. 400, 409, 480.
- ↑ a b M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 104 „za zasługi na polu przysposobienia wojskowego”.
- ↑ Ciastoń i in. 1939 ↓, s. 169.
- ↑ Ciastoń i in. 1939 ↓, s. 213.
Bibliografia
- Jan Kazimierz Ciastoń, Adam Lisiewicz, Edward Skarbek, Edward Wojciechowski: Historia 6 Pułku Piechoty Legionów Józefa Piłsudskiego. T. 1: Tradycja. Warszawa: Komenda Koła 6 Pułku Piechoty Legionów Polskich i Dowództwo 6 Piechoty Legionów Józefa Piłsudskiego, 1939.
- Stanisław Roman Kochanowski, Wykaz Legionistów Polskich 1914–1918, Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku [1].
- Sejm Wielki, Stanisław Korwin-Kochanowski z Kochanowa h. Ślepowron (Korwin) (ID: 10.522.589)
- Grażyna i Przemysław Witekowie „Artyści w strzeleckim zbrojnym ruchu niepodległościowym I wojny światowej”, Oleandry nr 16 (maj 2005). jozwa22.republika.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-11-25)].
- Nowe Drogi Rok XVI/Nr. 5/(51) 2009, „Przedstawiciele nauki miasta Lwowa” s. 15
Media użyte na tej stronie
Baretka: Krzyż Walecznych (1920).
Autor: lorakesz, Licencja: CC BY-SA 2.5
Ta ^specifik^ z W3C grafika wektorowa została stworzona za pomocą Inkscape .