Stanisław Mielech

Stanisław Mielech

Pełne imię i nazwisko	Stanisław Feliks Mielech
Data i miejsce urodzenia	29 kwietnia 1894 Stany
Data i miejsce śmierci	17 listopada 1962 Warszawa
Wzrost	172 cm
Pozycja	prawoskrzydłowy
Kariera juniorska
Lata Klub Polonia Kraków 1910–1911 Wisła Kraków
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole 1912–1923 Cracovia 21 (5) 1916–1917 Drużyna Legjonowa 1917–1918 Korona Warszawa 1921 WKS Warszawa 1923–1927 Legia Warszawa 1 (0)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1913 Galicja 1 (0) 1921–1922  Polska 2 (0) W sumie: 3 (0)
Kariera trenerska
Lata Drużyna Korona Warszawa 1933 Legia Warszawa
Odznaczenia

Stanisław Feliks Mielech (ur. 29 kwietnia 1894 w Stanach, zm. 17 listopada 1962 w Warszawie)^[1] – major intendent Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, piłkarz, napastnik, reprezentant kraju.

Życiorys

Urodził się 29 kwietnia 1894 w Stanach k. Niska^[1], w rodzinie Jana i Walerii z Hermanów^[2].

Zagrał zaledwie kilka spotkań w Wiśle Kraków, po raz pierwszy wystąpił w meczu z „Krakusem”^[1]. W 1911 przeniósł się do Cracovii^[1]. W barwach tego klubu zadebiutował 6 czerwca 1912 w meczu w Opawie, wygranym 3:2^[1]. Ze względu na fakt bycia wciąż uczniem gimnazjum (którym nie wolno było wstępować do klubów sportowych), aż do wybuchu pierwszej wojny światowej występował pod pseudonimem „Wieruski”^[1]. Był powołany do reprezentacji Galicji^[1].

Po wybuchu I wojny światowej]] wstąpił do Legionów Polskich. W latach 1916–1917 był zawodnikiem legionowej drużyny sportowej. Był pomysłodawcą nazwy tego klubu^[1].

W 1921 z Cracovią zdobył mistrzostwo Polski^[3][4], a także brązowy medal w 1922^[4]. Od 1923 do 1927 był związany z Legią Warszawa^[1]. W reprezentacji rozegrał dwa spotkania. Brał udział w historycznym, pierwszym meczu międzypaństwowym polskiej kadry – 18 grudnia 1921 Polska przegrała w Budapeszcie z Węgrami 0:1^[3], był wówczas graczem Cracovii. Karierę piłkarską zakończył w wieku 33 lat^[1].

Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim^[1] i Wyższą Szkołę Intendentury^[2]. Pełnił służbę w Departamencie Intendentury Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie^{[5][6][7][8][9]}. Z dniem 1 kwietnia 1934 został przydzielony do dyspozycji Ministerstwa Skarbu na okres 6 miesięcy^[10]. Z dniem 31 marca 1935 został przeniesiony do rezerwy z równoczesnym przeniesieniem w rezerwie do Biura Personalnego MSWojsk.^[11] Na stopień majora rezerwy został awansowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 5. lokatą w korpusie oficerów intendentów, grupa intendentów z wyższymi studiami wojskowymi^[12].

Publikował w prasie, m.in. Przeglądzie Sportowym i Życiu Warszawy. Napisał kilka książek o tematyce sportowej^[1][3]. Członek Komisji Rewizyjnej Okręgu Stołecznego Związku Legionistów Polskich od 1937 roku^[13]. Od 1946 pełnił funkcję wiceprezesa PZPN^[3].

Zmarł 17 listopada 1962 w Warszawie^[3]. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 256-1-11)^[14][15].

W grudniu 2018 na elewacji stołecznego Stadionu Wojska Polskiego odsłonięto tablicę upamiętniającą Stanisława Mielecha^[16].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Niepodległości – 16 września 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[17]
• Krzyż Walecznych dwukrotnie^[18]
• Srebrny Krzyż Zasługi – 19 marca 1931 „za zasługi na polu rozwoju sportu”^[19]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[2]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[2]
• Brązowy Medal za Długoletnią Służbę^[2]

Galeria

• 

  Mielech (stoi trzeci od prawej) w barwach Cracovii, mistrza Polski 1921

• 

  Mielech (stoi dziesiąty od lewej) przed pierwszym meczem reprezentacji Polski, 1921

• 

  Tablica pamiątkowa na Stadionie Wojska Polskiego w Warszawie

• 

  Grób Stanisława Mielecha na Cmentarzu Powązkowskim

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Andrzej Gowarzewski: Mistrzostwa Polski. Ludzie (1918–1939). 100 lat prawdziwej historii (1), Wydawnictwo GiA, Katowice 2017.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.