Stanisław Niewiadomski (poeta)

Stanisław Niewiadomski (ur. 18 marca 1900 w Warszawie, zm. 20 maja 1990 tamże) – polski poeta, pedagog, pisarz i plastyk okresu powojennego; przez całe życie związany z rodzimym miastem – Warszawą. Powstaniec warszawski.

Życiorys

Był synem Romana (1861–1944) i Józefy (1861–1934). Dzieciństwo spędził w Warszawie, gdzie ukończył Gimnazjum Konopczyńskiego. W czasie I wojny światowej przebywał w Rosji. Po służbie wojskowej w latach 1918–1919, ukończył studia na UW i podjął pracę nauczyciela.

W czasie II wojny światowej prowadził tajne nauczanie. W powstaniu warszawskim walczył w batalionie Bełt, gdzie był szefem 1. kompanii. Po powstaniu wyszedł z Warszawy wraz z ludnością cywilną^[1]. Po wojnie kontynuował pracę nauczyciela w warszawskim Liceum Batorego^[2], a także pisał poezje i książki.

Spory wpływ na pisarstwo Niewiadomskiego mieli Leopold Staff, Antoni Słonimski i Kazimierz Wierzyński, z którym przez pewien okres prowadził zażyłą korespondencję. Warszawski poeta w swoich wierszach opisywał często doświadczenia związane z I i II wojną światową; dotykał zwłaszcza tematyki powstania warszawskiego oraz kwestii powojennych „błędów i wypaczeń”, które starał się przezwyciężyć również jako pedagog szkolny. W dorobku Niewiadomskiego znajdują się także wiersze patriotyczne, ody religijne, utrzymane w stylistyce młodopolskiej impresje poetyckie, a nawet wznawiane bajki dla dzieci. Szczególnie cenne okazują się być cykle sonetów klasycznych.

Do najbardziej znanych książek Niewiadomskiego należą: Na leśnych bezdrożach (1956) i Warszawa jakiej nie ma (1988), w której znajduje się wiele wspomnień autora, głównie z czasów przedwojennych, jak i samej wojny.

Był ciotecznym wnukiem Wojciecha Gersona. Miał żonę Zofię i córkę Marię.

Bibliografia

• Stanisław Niewiadomski, Warszawa jakiej nie ma (Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa, 1988; ISBN 83-06-01615-7)

Przypisy