Stanisław Ordyk

Stanisław Ordyk

Czernik

kapitan
Data i miejsce urodzenia	15 lutego 1917 Machów
Data i miejsce śmierci	11 czerwca 1979 Zabrze
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie II RP Ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	Korpus Ochrony Pogranicza 1 Pułk Samochodowy
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
Odznaczenia

Stanisław Ordyk ps. „Czernik”, (ur. 15 lutego 1917 w Machowie, zm. 11 czerwca 1979 w Zabrzu) – polski działacz ruchu ludowego, żołnierz wojny obronnej 1939 r., dowódca oddziału Batalionów Chłopskich, oficer Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się w 1917 r. w rodzinie chłopskiej mieszkającej w Machowie. Ukończył szkołę podstawową i dwuletnią szkołę rolniczą w Mokrzyszowie. W czasie nauki wstąpił do Związku Młodzieży Wiejskiej "Wici" a po zakończeniu edukacji jako ochotnik zgłosił się do służby zawodowej w wojsku polskim. Służbę pełnił w 24 batalionie Korpusu Ochrony Pogranicza w Sejnach.

W czasie kampanii wrześniowej 1939 r. walczył w bitwach nad Narwią i pod Grodnem. Po wyrwaniu się z niemieckiego okrążenia w rejonie Sopoćkiń razem z oddziałem przekroczył granicę litewską i został internowany w obozie jeńców wojennych w Birsztanach^[1]. Tam Związek Studentów Polskich przygotował mu fałszywy paszport na nazwisko Czernik, które stało się jego pseudonimem. W lutym 1940 r. Stanisław Ordyk wrócił do swej rodzinnej wsi Machów. Wstąpił do tworzonych Batalionów Chłopskich, przyjął pseudonim „Czernik „ został powiatowym szefem łączności i szefem Komendy Obwodu^[2]. Jako dowódca oddziału partyzanckiego Batalionów Chłopskich liczącego około 120 ludzi^[3]. brał udział, 25 marca 1943 r. w nieudanej akcji na więzienie w Mielcu przeprowadzanym razem z oddziałem Armii Krajowej^[4]. 10 października 1943 r. dowodził oddziałem w potyczce z żandarmerią w pobliżu miejscowości Stale. W walce zginęło czterech Niemców^[5]. 30 lipca 1944 r. razem z oddziałem brał udział w walkach przy tworzeniu przez armie radziecką przyczółka sandomiersko-baranowskiego^[6][7].

Po rozwiązaniu oddziału i służbie w Milicji Obywatelskiej razem z grupą około 20 partyzantów wstąpił w szeregi Ludowego Wojska Polskie i przeszedł szlak bojowy najpierw z I Armią a następnie II Armią wojska polskiego. Służył w 1 Pułku Samochodowym^[8].

Po zakończeniu II wojny światowej napisał książkę Hasło "Wisła" wydaną w 1970 r. przez Ludową Spółdzielnię Wydawniczą. Książkę w formie wspomnień dowódcy oddziału partyzanckiego, poświęcił pamięci Józefa Dybusa oraz wszystkim żołnierzom Batalionów Chłopskich, ziemi tarnobrzesko-sandomierskiej, którzy życie swoje oddali za wolność Polski^[9].

Odznaczenia

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Order Virtuti Militari
• Krzyż Walecznych
• Krzyż Partyzancki

Przypisy

Bibliografia

• Alina Fitowa, Bataliony Chłopskie w Małopolsce 1939-1945. Działalność organizacyjna polityczna i zbrojna. Warszawa 1984
• Jan Sokół, Konspiracja nad Wisłą i Sanem, Warszawa 1976,
• Janusz Gmitruk, Piotr Matusak, Jan Nowak, Kalendarium działalności bojowej Batalionów Chłopskich 1940-1945. Warszawa 1983
• Praca zbiorowa: Słownik biograficzny działaczy ruchu ludowego. Warszawa: Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, 1989.