Stanisław Pietrzyk

Stanisław Pietrzyk
Ilustracja
mjr Stanisław Pietrzyk
podpułkownik piechoty podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

10 listopada 1895
Warszawa

Data i miejsce śmierci

8 listopada 1965
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1914–1945

Siły zbrojne

Coat of Arms of Russian Empire.svg Armia Imperium Rosyjskiego
Orzełek II RP.svg Wojsko Polskie II RP

Formacja

Odznaka I korpus w Rosji.jpg I Korpus Polski

Jednostki

14 pułk piechoty
batalion KOP „Skałat”
76 pułk piechoty
Ośrodek Zapasowy 29 Dywizji Piechoty

Stanowiska

kwatermistrz pułku
dowódca batalionu
dowódca batalionu KOP
zastępca d-cy pułku
dowódca OZ dywizji
dowódca improwizowanego pułku piechoty

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
(kampania wrześniowa)

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Brązowy za Długoletnią Służbę Pamiątkowy Krzyż Wojenny 1916-1918 (Rumunia) Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)
Odznaka I Korpusu w Rosji Odznaka pamiątkowa 14 Pułku Piechoty
Stanisław Pietrzyk jako uczeń szkoły wojennej w Kijowie.
Por. Stanisław Pietrzyk z żoną Jadwigą i córką Jadzią (Starogard 26.10.1921).
Dowódca 14 pułku piechoty płk Ignacy Misiąg (siedzi trzeci od lewej) z dziećmi z włocławskiej ochronki. Mjr Stanisław Pietrzyk stoi pierwszy z prawej w III rzędzie.
Rok 1934 - 3 kompania 14 pp, mistrzowska w strzelaniu w 4 Dywizji Piechoty. W I rzędzie siedzą od prawej: 2 – ppor. Stanisław Domagalski, 3 – mjr Stanisław Pietrzyk, 4 – kpt. Michał Naziembło, 5 – ppłk Hugo Mijakowski, 6 – ppłk Franciszek Sudoł, 7 – mjr Wilhelm Paszkiewicz, 8 – mjr Aleksander Fiszer.
Ppłk Stanisław Pietrzyk, jeniec oflagu VI E Dorsten.
Stanisław Pietrzyk (z prawej) jako działacz Polskiego Związku Niewidomych.
Grób ppłk. Pietrzyka na warszawskim cmentarzu Bródnowskim.

Stanisław Pietrzyk (ur. 10 listopada 1895[a] w Warszawie, zm. 8 listopada 1965[b] tamże) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodzony w Warszawie, w rodzinie Jana i Anieli. Kształcił się w Szkole Wojennej w Kijowie. Żołnierz armii rosyjskiej[c], następnie w I Korpusie Polskim. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości pełnił służbę w odrodzonym Wojsku Polskim. Na mocy dekretu Naczelnego Wodza z dnia 25 listopada 1920 r.[d] został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu porucznika w piechocie[4]. Na dzień 1 czerwca 1921 roku, nadal w randze porucznika[5], służył w Sądzie Załogowym w Starogardzie, będąc na ten czas oddelegowanym z macierzystego 14 pułku piechoty[6].

Dekretem Naczelnika Państwa i Wodza Naczelnego z dnia 3 maja 1922 r. (dekret L. 19400/O.V.) został zweryfikowany w stopniu kapitana, ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 1092. lokatą w korpusie oficerów piechoty[7]. W 14 pułku piechoty z Włocławka służył do października 1936 roku[8][9][10][11]. W roku 1923 zajmował 989. lokatę wśród kapitanów piechoty[12], a w roku 1924 była to już 555. lokata pośród kapitanów korpusu piechoty[13]. Na podstawie rozporządzenia Ministra Spraw Wojskowych gen. dyw. Władysława Sikorskiego[e] został, z dniem 15 września 1925 roku, przeniesiony służbowo na X Kurs Doszkolenia Młodszych Oficerów Piechoty w Chełmnie[14]. W roku 1928 kapitan Stanisław Pietrzyk zajmował 245. lokatę na liście starszeństwa kapitanów korpusu oficerów piechoty[15].

Zarządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej Ignacego Mościckiego z dnia 27 stycznia 1930 r. (opublikowanym w Dzienniku Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 2 z 28 stycznia 1930 r.) został awansowany do rangi majora, ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 roku i 18. lokatą w korpusie oficerów piechoty[16]. W roku 1930 zajmował 673. lokatę łączną wśród majorów korpusu piechoty (była to nadal 18. lokata w starszeństwie)[17]. Zarządzeniem Ministra Spraw Wojskowych opublikowanym w dniu 31 marca 1930 r.[f] wyznaczony został na stanowisko kwatermistrza pułku[18][19]. W dniu 9 grudnia 1932 r. ogłoszono przesunięcie mjr. Pietrzyka z funkcji kwatermistrza, na stanowisko dowódcy batalionu w 14 pułku piechoty[20] (stanowisko to objął już w październiku 1932 roku[21]). Na dzień 21 września 1933 r. wykazany został jako dowódca III batalionu 14 pp. Batalionem tym dowodził do 1936 roku[22]. W okresie od dnia 23 czerwca 1930 r. do dnia 7 sierpnia 1930 roku był uczestnikiem szkolenia organizowanego w Gródku Jagiellońskim przez 8 Grupę Artylerii (2-miesięczny kurs doskonalący), a w dniach od 14 do 17 października tegoż roku przebywał na ćwiczeniach taktycznych w terenie (zorganizowanych dla oficerów sztabu 4 Dywizji Piechoty). Razem z nim z 14 pułku piechoty na ćwiczenia te wyjechali również kpt. Emil Zawisza i mjr Stanisław Brzeziński[23]. W 1934 roku przy 14 pp powołano dywizyjny kurs instruktorski dla oficerów 4 Dywizji Piechoty, na którym mjr Pietrzyk był wykładowcą z dziedziny lotnictwa i broni pancernej[24].

Pełniąc służbę we włocławskim pułku zajmował w roku 1932 – 16. lokatę wśród majorów korpusu piechoty w swoim starszeństwie[25]. Na dzień 1 lipca 1933 r. była to 501. lokata wśród wszystkich majorów piechoty (a jednocześnie nadal 16. lokata w starszeństwie)[26]. Zarządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 23 grudnia 1933 r., za prace w dziele odzyskania niepodległości, odznaczony został Krzyżem Niepodległości[27][28]. Stanisław Pietrzyk zajmował w dniu 5 czerwca 1935 roku – 372. lokatę łączną pośród majorów korpusu piechoty (była to jednocześnie 14. lokata w swoim starszeństwie)[29].

W październiku 1936 r. został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza[11], na stanowisko dowódcy batalionu "Skałat". Stanowisko dowódcy tegoż batalionu sprawował w okresie od 28 października 1936 r. do 29 marca 1939 roku[g]. W międzyczasie awansowano Stanisława Pietrzyka do stopnia podpułkownika, ze starszeństwem z dniem 19 marca 1937 roku i 49. lokatą w korpusie piechoty[30]. Następnie został przeniesiony z KOP-u i na dzień 23 marca 1939 r. służył już na stanowisku I zastępcy dowódcy 76 pułku piechoty[31]. Zajmował wówczas 48. lokatę w swoim starszeństwie wśród podpułkowników piechoty[32].

Kampania wrześniowa

Zgodnie z przydziałem mobilizacyjnym, z chwilą wybuchu wojny obejmował dowództwo Ośrodka Zapasowego 29 Dywizji Piechoty. W dniu 1 września 1939 r. znalazł się więc poza I rzutem 76 Lidzkiego Pułku Piechoty i przebywał w Ośrodku Zapasowym tegoż pułku[33]. Ośrodek Zapasowy 29 Dywizji Piechoty wystawił 3 bataliony marszowe, które początkowo osłaniały Grodno z kierunku zachodniego. Następnie z batalionów tych sformowany został pułk, którego dowódcą został ppłk. Pietrzyk[34]. W kolejnych dniach pułk ten (już po rozwiązaniu Obszaru Warownego „Grodno”) odjechał transportami kolejowymi w kierunku Łunińca. Ostatecznie oddział ten, razem z innymi jednostkami Obszaru Warownego „Grodno”, dotarł do Lwowa i wziął udział w jego obronie (ale już pod innym dowództwem).

Po załadowaniu zmobilizowanych w Grodnie oddziałów (które odeszły transportami kolejowymi na Baranowicze, a następnie przemieszczały się po linii Pińsk – Równe) ppłk Stanisław Pietrzyk, razem z pułkownikiem dyplomowanym Bohdanem Hulewiczem (dowódcą Obszaru Warownego „Grodno”) oraz dwoma szoferami, wyruszyli samochodem osobowym do Pińska, do którego dotarli rankiem 16 września. W Pińsku spotkali się z gen. bryg. Franciszkiem Kleebergiem, któremu chcieli się podporządkować. Wobec odmowy generała podjęli próbę dogonienia transportów ze swoim wojskiem[35]. Dalsza ich droga wiodła przez Łuniniec (16.IX), Dawidgródek (16.IX), Równe (17.IX), Dubno (17.IX), Brody (17.IX), Krasne (17.IX), przedmieścia Łyczakowa (17/18.IX) i Stanisławów (18.IX) – do Kut (19.IX), w których przekroczyli granicę z Rumunią[36]. Przekroczenie granicy było wynikiem zastosowania się do rozkazu Naczelnego Dowództwa, z którego treścią obaj oficerowie zapoznali się jeszcze w Brodach[37][h].

Internowanie i niewola

Po przejściu na teren Rumunii oficerowie zostali skierowani do uzdrowiskowej miejscowości Călimănești i rozmieszczeni w hotelach i pensjonatach[38]. Następnie przeniesieni zostali do obozu w Târgoviște, w którym władze rumuńskie skupiły oficerów z obozów rozsianych po całej Rumunii[39]. W lutym 1941 roku władze rumuńskie, wbrew konwencjom międzynarodowym, wydały internowanych polskich oficerów Niemcom[40].

Podpułkownik Stanisław Pietrzyk odnotowany został jako jeniec oflagu VI E Dorsten (numer jeniecki: 35/VI E)[41] – oflagu, w którym początkowo znalazła się większość z wydanych Niemcom polskich oficerów[i]. Następnie przetrzymywany był w oflagu VI B Dössel. W oflagu tym, już po oswobodzeniu przez aliantów, spotkał się ze swoim zięciem ppor. Tadeuszem „Ogończykiem” Żółtowskim[j], uczestnikiem powstania warszawskiego. Przez kolejne miesiące (do połowy 1946 roku) sprawował funkcję komendanta polskich obozów cywilno-wojskowych w Dössel i Sennelager.

Okres powojenny

Następnie powrócił do Polski. Jako przedwojenny oficer nie został przyjęty do służby w odrodzonym Wojsku Polskim. Początkowo pracował w służbie rehabilitacji inwalidów ówczesnego Ministerstwa Pracy i Opieki Społecznej, a od października 1954 roku w Polskim Związku Niewidomych (PZN)[k]. Pierwszym prezesem PZN był mjr Leon Wrzosek, który w Zarządzie Głównym związku zatrudniał, między innymi, ludzi mających AK-owską przeszłość i przedwojennych oficerów (w ten sposób do związku trafił również Stanisław Pietrzyk). Podczas swej pracy w Polskim Związku Niewidomych Stanisław Pietrzyk zajmował stanowiska starszego instruktora produktywizacji niewidomych, starszego instruktora organizacyjnego i kierownika Działu Prezydialno-Organizacyjnego. Jako pracownik merytoryczny PZN był autorem szkiców zamieszczanych w, ukazujących się w latach 1957–1959, zeszytach pod wspólnym tytułem „Sprawa Niewidomych” (łącznie ukazało się 9 zeszytów)[42][43].

Stanisław Pietrzyk chorował na serce. Zmarł w dniu 8 listopada 1965 r. w Warszawie, a jego pogrzeb odbył się cztery dni później (12 listopada 1965 roku)[l][42]. Spoczywa razem z żoną Jadwigą, w kwaterze 18M warszawskiego cmentarza Bródnowskiego.

Rodzina

Stanisław Pietrzyk był żonaty z Jadwigą z domu Rażniewską (ur. 11 czerwca 1898 r., zm. 17 lipca 1961 roku). Mieli jedno dziecko – córkę Jadwigę[m] (ur. 24 sierpnia 1921 r. w Starogardzie Gdańskim, zm. 11 października 2011 roku w Warszawie).

Awanse

  • PL Epolet por.svg porucznik (zatwierdzony z dniem 1.4.1920)
  • PL Epolet kpt.svg kapitan (starszeństwo z dniem 1.6.1919, zweryfikowany w tym stopniu został w dniu 3.5.1922)
  • PL Epolet mjr.svg major (starszeństwo z dniem 1.1.1930)
  • PL Epolet pplk.svg podpułkownik (starszeństwo z dniem 19.3.1937)

Ordery i odznaczenia

Uwagi

  1. ↑ Zarządzeniem Kierownika Ministerstwa Spraw Wojskowych, opublikowanym w dniu 1 czerwca 1935 r., nastąpiło sprostowanie daty urodzenia majora Stanisława Pietrzyka – z „ur. 11.11.1895 r.” – na „ur. 10.11.1895 r.”.[1]
  2. ↑ Część opracowań podaje błędnie, że podpułkownik Stanisław Pietrzyk był więźniem obozu w Kozielsku (jego nazwisko figuruje bowiem na Liście Zaginionych obozu w Kozielsku[2]) i został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w 1940 roku.[3]
  3. ↑ Prawdopodobnie w stopniu podporucznika pełnił służbę w 21 Turkiestańskim Pułku Strzelców (został ranny w maju 1916 roku).
  4. ↑ Był to dekret marszałka Józefa Piłsudskiego o sygnaturze L. 2449.
  5. ↑ Rozporządzenie Ministra Spraw Wojskowych o sygnaturze Dep. I. L. 21718. 1925 ogłoszone w dniu 17 września 1925 roku.
  6. ↑ Zarządzenie Ministra Spraw Wojskowych o sygnaturze B.P.L. 8743-I-Piech. L. 4600-30.
  7. ↑ W tym czasie jego córka Jadwiga pobierała naukę w Gimnazjum Państwowym w pobliskim Tarnopolu. Po przeniesieniu ojca do 76 pułku piechoty – kontynuowała edukację w Gimnazjum Ogólnokształcącym im. Adama Mickiewicza w Grodnie, w którym w roku 1939 złożyła egzamin maturalny i uzyskała świadectwo dojrzałości.
  8. ↑ Żona i córka ppłk. Stanisława Pietrzyka pozostały pod okupacją sowiecką. Jeszcze w 1939 roku, zagrożone aresztowaniem przez funkcjonariuszy NKWD i zsyłką na Syberię oraz ostrzeżone przez ordynansa, przedostały się pieszo przez zieloną granicę na teren Rzeszy i zamieszkały w Warszawie przy ulicy gen. Józefa Zajączka nr 26.
  9. ↑ W Instytucie Polskim i Muzeum im. gen. Władysława Sikorskiego w Londynie znajduje się pisemna relacja z kampanii wrześniowej złożona przez podpułkownika Stanisława Pietrzyka już po oswobodzeniu z niewoli.[33]
  10. ↑ Tadeusz Żółtowski ps. „Ogończyk”, urodzony w dniu 13 maja 1910 roku w Pryłukach (gubernia połtawska), zmarły dnia 12 kwietnia 1967 roku w Warszawie. Syn Eugeniusza i Marii z Gąssowskich. Absolwent Wydziału Prawa i Nauk Społecznych Uniwersytetu im. Stefana Batorego w Wilnie. Ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim. Praktyki i szkolenia odbywał między innymi w 4 dywizjonie artylerii konnej z Suwałk i Okręgowej Składnicy Uzbrojenia w Wilnie. W dniu 24 sierpnia 1939 r. został zmobilizowany do parku intendentury nr 301, z którym wziął udział w kampanii wrześniowej (park ten wszedł w struktury 1 Dywizji Piechoty Legionów i walczył pod Pułtuskiem, Wolą Wodyńską i Łukowem). Uciekł z niemieckiej niewoli, od lutego 1940 r. działał w konspiracji (w plutonie saperów) – początkowo w szeregach Związku Walki Zbrojnej, a później w Warszawskim Okręgu Armii Krajowej pod pseudonimem „Ogończyk”. Z dniem 1 sierpnia 1944 r. został przydzielony na stanowisko dowódcy plutonu nr 211 w Obwodzie II Żoliborz (pluton nr 211 w I kompanii 32 pułku piechoty), na czele którego, w stopniu starszego ogniomistrza podchorążego, wziął udział w powstaniu warszawskim. Wyróżnił się w działaniach na Żoliborzu (walki na ulicy Słowackiego i podczas osłaniania odwrotu zgrupowania „Żubr” – na ulicy Gdańskiej). W czasie walk odznaczony został Krzyżem Walecznych (w okresie późniejszym otrzymał Krzyż Walecznych po raz drugi) oraz awansowany do stopnia podporucznika. W okresie od dnia 1 października 1944 r. do dnia 2 maja 1945 roku przebywał w niemieckiej niewoli (w stalagach XI A i X B oraz oflagu X C). Po wyswobodzeniu przez aliantów pełnił funkcję adiutanta komendanta i dowódcy kompanii szeregowych w obozach cywilno-wojskowych w Dössel i Sennelager. Po wojnie pracował w Biurze Prawnym Banku Inwestycyjnego. Odznaczony został również Krzyżem Partyzanckim, Odznaką Grunwaldzką, Medalem Zwycięstwa i Wolności, Medalem „Za Warszawę” oraz pośmiertnie Warszawskim Krzyżem Powstańczym (opracowano na podstawie zaświadczenia Koła Byłych Żołnierzy Armii Krajowej z dnia 2 października 1961 r., L. dz. 930/61).
  11. ↑ Pierwszą ogólnopolską organizacją cywilnych niewidomych był powstały w październiku 1946 roku Związek Niewidomych Pracowników RP.
  12. ↑ Według części źródeł w chwili śmierci posiadał rangę pułkownika i odznaczony był, między innymi, Krzyżem Niepodległości z Mieczami, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz szeregiem odznaczeń polskich, rumuńskich i francuskich.
  13. ↑ Jej synem był prof. dr hab. Tadeusz Stanisław Roman Żółtowski (urodzony w dniu 5 kwietnia 1944 r., zmarły dnia 1 maja 2017 roku), wieloletni pracownik naukowy Instytutu Chemii i Techniki Jądrowej, kierownik Zakładu Badań Strukturalnych, wybitny specjalista w dziedzinie krytyczności urządzeń jądrowych, członek Amerykańskiego Towarzystwa Jądrowego, spoczywający na warszawskich Powązkach Wojskowych.
  14. ↑ Medal ten został nadany ppłk. Stanisławowi Pietrzykowi na podstawie Rozkazu nr 25 Ministerstwa Spraw Wewnętrznych – Korpusu Ochrony Pogranicza z dnia 28 maja 1938 roku, pkt 4 (informacja ze zbiorów Archiwum Straży Granicznej w Szczecinie).

Przypisy

  1. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 8 z 1 VI 1935, s. 57.
  2. ↑ Lista zaginionych w ZSRR jeńców wojennych z 1939 roku ↓, s. 105, poz. 5092.
  3. ↑ Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 741.
  4. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 48 z 15 XII 1920, s. 1356.
  5. ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 01.06.1921 ↓, s. 817.
  6. ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 01.06.1921 ↓, s. 63.
  7. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych 1922 ↓, s. 56.
  8. ↑ Rocznik oficerski 1923 ↓, s. 164.
  9. ↑ Rocznik oficerski 1924 ↓, s. 156.
  10. ↑ Rocznik oficerski 1932 ↓, s. 544.
  11. ↑ a b Ciesielski 2008 ↓, s. 115.
  12. ↑ Rocznik oficerski 1923 ↓, s. 414.
  13. ↑ Rocznik oficerski 1924 ↓, s. 358.
  14. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 94 z 17 IX 1925, s. 510.
  15. ↑ Rocznik oficerski 1928 ↓, s. 190.
  16. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 2 z 28 I 1930, s. 24.
  17. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty 1930 ↓, s. 138.
  18. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 III 1930, s. 100.
  19. ↑ Ciesielski 2008 ↓, s. 276.
  20. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 XII 1932, s. 408.
  21. ↑ Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce. Obsada personalna – majorowie ↓, s. 83.
  22. ↑ Ciesielski 2008 ↓, s. 289, 292, 295.
  23. ↑ Ciesielski 2008 ↓, s. 109.
  24. ↑ Ciesielski 2008 ↓, s. 110.
  25. ↑ a b Rocznik oficerski 1932 ↓, s. 36.
  26. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty 1933 ↓, s. 28.
  27. ↑ Monitor Polski ↓, Nr 6 z 9 I 1934, poz. 12, s. 2.
  28. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 9 z 19 III 1934, s. 106.
  29. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty 1935 ↓, s. 26, 182-183, 194.
  30. ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 377.
  31. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 638.
  32. ↑ a b c Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 16.
  33. ↑ a b Barański i Kryska-Karski 1973 ↓, s. 32.
  34. ↑ Barański i Kryska-Karski 1973 ↓, s. 36.
  35. ↑ Hulewicz 1968 ↓, s. 206, 207.
  36. ↑ Hulewicz 1968 ↓, s. 207–211.
  37. ↑ Hulewicz 1968 ↓, s. 209.
  38. ↑ Hulewicz 1968 ↓, s. 213.
  39. ↑ Hulewicz 1968 ↓, s. 218.
  40. ↑ Hulewicz 1968 ↓, s. 226.
  41. ↑ Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką ↓, poz. 69.
  42. ↑ a b Biografie Prasowe – Stanisław Pietrzyk ↓.
  43. ↑ Spór o koncepcję ↓.
  44. ↑ M.P. z 1934 r. nr 6, poz. 12 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  45. ↑ Ciesielski 2008 ↓, s. 135.
  46. ↑ M.P. z 1934 r. nr 259, poz. 337 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  47. ↑ a b c d e Na podstawie fotografii [1].
  48. ↑ Na podstawie fotografii [2].
  49. ↑ Rocznik oficerski 1928 ↓, s. 30.

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

Orzełek II RP.svg
Autor: Poznaniak, Licencja: CC BY-SA 2.5
Orzełek Wojsk Lądowych II RP
POL Medal Za Długoletnią Służbę Brązowy BAR.svg
Baretka: Brązowy Medal za Długoletnią Służbę
PL Epolet kpt.svg
Naramiennik kapitana Wojska Polskiego (1919-39).
PL Epolet mjr.svg
Naramiennik majora Wojska Polskiego (1919-39).
Ppłk Stanisław Pietrzyk w oflagu VI E Dorsten.jpg
Autor: Szczur14pp, Licencja: CC BY-SA 4.0
Ppłk Stanisław Pietrzyk w oflagu VI E Dorsten, przetworzone zdjęcie z archiwum Piotra Żółtowskiego.
Coat of Arms of Russian Empire.svg
Central element of the Russian imperial coat of arms.
3 kompania 14 pp, mistrzowska w strzelaniu w 4 DP (1934).jpg
3 kompania 14 pp, mistrzowska w strzelaniu w 4 DP (1934)
Odznaka I korpus w Rosji.jpg
Autor: Anwit, Licencja: CC BY-SA 3.0
Odznaka I Korpusu w Rosji
PL Epolet pplk.svg
Naramiennik podpułkownika Wojska Polskiego (1919-39).
PL Epolet por.svg
Naramiennik porucznika Wojska Polskiego (1919-39).
Odznaka 14 pp.jpg
Odznaka pamiątkowa 14 pp
Stanisław Pietrzyk jako uczeń szkoły wojennej w Kijowie.jpg
Autor: Szczur14pp, Licencja: CC BY-SA 4.0
Stanisław Pietrzyk jako uczeń szkoły wojennej w Kijowie - przetworzone zdjęcie z archiwum Piotra Żółtowskiego.
Por. Stanisław Pietrzyk z żoną Jadwigą i córką Jadzią.jpg
Autor: Szczur14pp, Licencja: CC BY-SA 4.0
Por. Stanisław Pietrzyk z żoną Jadwigą i córką Jadzią (Starogard 26.10.1921). Przetworzone zdjęcie z archiwum Rudolfa Ostrihansky.
Grób ppłk. Pietrzyka.jpg
Grób ppłk. Pietrzyka na warszawskim Cmentarzu Bródnowskim
Ribbon Crucea Comemorativă a Războiului 1916-1918.png
Autor: Realismadder, Licencja: CC BY-SA 3.0
Ribbon of the Romanian medal Crucea Comemorativă a Războiului 1916-1918.
Dowódca 14 pułku piechoty płk Ignacy Misiąg (siedzi trzeci od lewej) z dziećmi z włocławskiej ochronki.jpg
Autor: Szczur14pp, Licencja: CC BY-SA 4.0
Dowódca 14 pułku piechoty płk Ignacy Misiąg (siedzi trzeci od lewej) z dziećmi z włocławskiej ochronki. Major Stanisław Pietrzyk stoi pierwszy z prawej w III rzędzie, kapelmistrz 14 pp - kpt. Piotr Wittman stoi pierwszy z lewej w II rzędzie. Przetworzone zdjęcie z archiwum Mariana Ropejko.
Stanisław Pietrzyk - mjr 14 pp.jpg
Autor: Szczur14pp, Licencja: CC BY-SA 4.0
mjr Stanisław Pietrzyk - przetworzone zdjęcie z archiwum Mariana Ropejko
S. Pietrzyk (z prawej) jako działacz Polskiego Związku Niewidomych.jpg
Autor: Szczur14pp, Licencja: CC BY-SA 4.0
S. Pietrzyk (z prawej) jako działacz Polskiego Związku Niewidomych - przetworzone zdjęcie z archiwum Piotra Żółtowskiego.